Mijn naam is Alice, ik heb PCOS, ben 32 jaar oud en ik deel mijn verhaal op Kinderwensbloggers om een moeilijke tijd af te sluiten en een nieuw hoofdstuk te beginnen. Mijn blog is geschreven in drie delen en gaat uiteraard over onze kinderwens.

Dit jaar zijn mijn man en ik 12 jaar samen. Al snel wisten we dat we graag een gezinnetje met 2 kindjes wilde vormen. In 2010 stopten we met de pil. We wisten dat we er rekening mee moesten houden dat je gemiddeld een jaar bezig kunt zijn om zwanger te worden. Na een jaar, en bijna geen menstruatie verder, zijn we naar de huisarts gegaan. We werden doorgestuurd naar het ziekenhuis, poli gynaecologie. Bij de eerste afspraak kregen we een uitgebreid vragengesprek en zowel mijn man als ik werden verder onderzocht. Al snel bleek dat ik PCOS had. En zo kwamen we in een medische molen terecht.

Flink aan de hormonen (Clomid), ziekenhuisbezoekjes om eigroei te controleren, bloedprikken om eisprong te controleren. Zo vulde de maanden zich snel. Dit was niet altijd even makkelijk: bijwerkingen (hoofdpijn, slechte concentratie, nachtmerries, zweetaanvallen) van de hormonen, ziekenhuisbezoekjes tussen werk door proppen en de verplichte vrijpartijen met mijn man. Maar na al een half jaar bleek ik zwanger te zijn. De zwangerschap verliep ontzettend goed, zo ook de bevalling. In juli 2014 is onze zoon Luke geboren. Wat een trots!!!

Na een jaar begon het te kriebelen. Zouden we alweer toe zijn aan een 2e kindje?! Omdat alle ziekenhuisbezoekjes toch best zwaar gevallen waren besloten we nog heel even te wachten om ons goed voor te bereiden. En in dec 2013 gingen we weer richting ziekenhuis om de hele kermis weer te starten. Het is goed dat we nog niet wisten waar we aan begonnen. Waar we de 1e al een heftig traject vonden, het kon nog erger….

De onderzoeken werden weer uitgevoerd en al snel werd de behandeling opgestart. Ik moest beginnen met een hormoon wat voor een menstruatie zou zorgen, vanuit dit 0 punt konden we weer met de clomid starten. Maar dit sloeg niet aan. Ik kon mij van de vorige keer herinneren dat na de kuur van een week het een paar dagen duurde voor ik ongesteld werd. Na een week nog geen menstruatie. Contact opgenomen met het ziekenhuis. Ik moest nog even afwachten, maar er gebeurde niks. Weer met het ziekenhuis gebeld: ‘Doe anders maar even een zwangerschapstest, zeiden ze. Ik vond het een beetje een onzinnig advies, maar goed… test gedaan… en 2 dikke strepen. Ik was zwanger, nu al?!?!?! En we zijn de echte behandeling nog niet eens gestart!!! Ik begreep er niks van omdat ik van mijzelf geen eigroei en eisprong had, maar wat waren we in de wolken. Op mijn zoontje zijn 2e verjaardag hadden we de 1e echo. De gynaecoloog kon nog niet goed vaststellen hoever we waren. Een week later moesten we terug komen.

Ze bestudeerde het beeld goed, keek nog eens, keek ons aan… en zei toen: “Dit noemen we een miskraam”… Ik kon het niet bevatten, mijn man kon het niet bevatten, wat, hoe, waarom?! We kregen onze opties duidelijk uitgelegd. 1. afwachten, 2. met pillen opwekken, 3. een curettage. We gingen naar huis. 2 dagen later hadden we weer een afspraak waar we konden aangeven wat we wilden. Omdat het erop leek dat mijn lichaam dit kindje niet wilde afstaan was de voorkeur van de gynaecoloog om het weg te laten halen. Dit hebben we dan ook besloten. Het werd voor ons ingepland en werd op mijn man zijn verjaardag. Wat een dubbel gevoel allemaal.

De dag van OK is in een behoorlijke roes aan mij voorbij gegaan. Ik weet nog dat ik naar binnen werd gereden in de operatiekamer. De kamer stond vol witte jassen, allemaal klaar voor mij, om iets weg te halen wat ik nooit had willen missen. Wat had ik willen schreeuwen, huilen, maar ik deed niks. Ik heb alles aan mij voorbij laten gaan. Gelukkig heb ik veel steun van mijn naaste familie en vrienden ervaren. Ook de goedbedoelde adviezen zijn veel voorbij gekomen: Je hebt gelukkig al een zoontje, het is beter zo, het was anders een kindje geweest wat niet goed was. Ik liet alle opmerkingen voorbij komen. Maar het was ons kindje, ons zo gewenste kindje dat ons gezin compleet had gemaakt.

Lieve groeten,

Alice,

32, getrouwd, 1 zoon, PCOS, Clomid, IUI

Sharing is caring!