Dit is deel 3, laatste deel van mijn blog “Huisje, boompje, beestje”. Deel 1 begint met een wonder omdat ik onder bijzondere omstandigheden tot 2 keer aan toe snel zwanger werd, terwijl ik PCOS heb. Een zwangerschap liep uit op een miskraam en een curettage met een totaal verkleefde baarmoeder, die met een behandeling waarbij je eigenlijk tijdelijk in de overgang wordt gezet volledig herstelde. Er volgde nog een zwangerschap en een miskraam…..

Of we ontzettend graag wilde, verstand op 0 zette of gewoon gek waren, we gingen direct weer door met de behandelingen. Alleen trok ik de hormonen niet meer. Ik had teveel last van de bijwerkingen. Mijn man en ik hadden afgesproken dat we nooit hormonen zouden gaan spuiten, maar uiteindelijk zijn we dit toch gaan doen. We zijn niet zover gekomen om nu te stoppen. Het voordeel was dat de hoeveelheid toediening van hormonen zo veel beter te doseren is. Instellen hierop was nog best lastig. De ene keer zaten er 6 eitjes, dan kwam er niks. Ik besloot om met acupunctuur te starten. Dit had al snel effect. Er groeide 1 eitje razendsnel op. Super!! Toch mocht het niet baten, want het lukte ons niet meer om zwanger te worden. Ook nu gingen we weer een stap verder dan dat we eigenlijk hadden afgesproken.

In dec 2016 startte onze eerste IUI behandeling. S morgens mocht eerst mijn man met een bakje naar het ziekenhuis, hoe romantisch… 2 uur later moest ik mij melden. Ik voelde mij heel vreemd en emotioneel. Is dit nou de manier waarop we zwanger moeten gaan worden…? De IUI verliep snel en goed, het zaad van mijn man was in prima conditie. Veel pluspunten.

Zoals elke maand praatte ik mijzelf ook deze maand weer zwanger. Mijn borsten deden pijn, ik was moe en noem maar op. Ik zei tegen mijzelf dat ik moest stoppen met mijzelf elke maand weer gek te maken. Toch deed ik weer een testje. ‘Zie je nou wel’ dacht ik, ik maak mijzelf weer gek. Boos en gefrustreerd ging ik mijn tanden poetsen. Hierna keek ik toch nog een keer naar de test en leek toch een heel licht lijntje te zien. Is dit nu wel… of niet… heb ik te vroeg getest, zitten de gespoten hormonen nog in mijn lijf?! 2 dagen later deed ik weer een test en deze keer knalde de 2e streep eruit. Toch kon ik niet erg blij zijn. Ongerustheid en angst overheerste. Zeker toen ik in week 5 bloed verloor. In week 6 hadden we de 1e echo. Nog geen hartje te zien, maar misschien was de echo te vroeg ingepland. De gynaecoloog zei eerlijk dat ze niet wist of ze naar een prille zwangerschap of startende miskraam keek. Deze week weer bloedverlies. Mijn hoop vervloog. In week 7 weer een echo. Een echo met een kindje met een sterk kloppend hartje. Ik keek niet naar het beeld, ik keek alleen naar mijn man en hij keek naar mij. De gynaecoloog riep JAAAA het is goed!!! Huilend keken we met zijn drieën naar het beeld. Wat een keurige echo. Tot week 12 hebben we elke week een echo gemaakt. Elke week vond ik het weer erg spannend. De echo’s bleven goed. Het gevoel bleef terughoudend.

Vorige week hebben we de 20 weken echo gehad. Alles zit erop en eraan. We krijgen weer een jongetje. Langzaam aan merk ik dat ik begin te ontspannen en erin begin te geloven. Afgelopen week heeft mijn man het kindje ook voor het eerst gevoeld. Gelukkig hebben we weer een lekker beweeglijk mannetje. Elke schopje voelt heerlijk, goed en vertrouwd. Inmiddels ben ik begon met het uitzoeken van kleertjes. Soms voel ik mij nog onzeker, maar zo een klein beweginkje van binnen maakt mijn dag weer goed.

Ik hoop dat mijn verhaal iets bijdraagt aan de vele verhalen op Kinderwensbloggers en dat het inzicht biedt in de wereld van mannen en vrouwen met vruchtbaarheidsproblemen. Ik deel het ook om hoop te brengen, vooral aan lotgenoten met PCOS.

Lieve groeten,
Alice,
32, getrouwd, 1 zoon, PCOS, Clomid, IUI

Sharing is caring!