Maand na maand, steeds weer een nieuwe cyclus, variaties op een thema, maar steeds weer dezelfde teleurstelling. Ik ben wat onderzoek aan het doen naar manieren om hiermee om te gaan, want het is niet omdat ik de teleurstelling ondertussen al zo vaak heb meegemaakt dat het makkelijker wordt om ermee om te gaan. En het overbekende “loslaten”, wel… daar kan ik op dit moment niet veel mee.
“Een eerste belangrijke stap is erkennen dat je vruchtbaarheidsprobleem een van de grootste uitdagingen is die je in je leven zal ervaren. Aanvaard dat het normaal is om een enorm gevoel van verlies, verdriet en stress te ervaren. Voel je niet slecht omdat die gevoelens er zijn, maar ze toelaten kan je juist helpen om door de crisis te komen.” Die “eerste belangrijke stap” heb ik al genomen. Toch al een beetje op het juiste pad dan, al is het inderdaad niet zonder obstakels ;o)
“Als je altijd sterk blijft, kunnen anderen zich ook niet inleven in wat er in je omgaat en zal je je nog meer alleen voelen. Het kan helpen om in eerste instantie je gevoelens toe te vertrouwen aan een dagboek. En nadien een selectie daarvan te delen met vrienden en familie waar je je goed bij voelt.” Hmmm… Ok, instinctief ben ik beginnen bloggen om een deel van mijn last van mij af te schrijven. Maar mijn vrienden en familie zijn niet op de hoogte van mijn blog. Het voelt toch makkelijker om alles te delen met (online) lotgenoten. Ik spreek er wel al een hele tijd open over met mijn omgeving. Maar wanneer ik vertel over de moeilijkheden, is het wel nog met een uitgestreken gezicht en sluit ik mijn gevoel af van de woorden die uit mijn mond komen.
“Help anderen je te helpen. Zoek artikels, boeken, … over vruchtbaarheidsproblemen die je aan goede vrienden en familie kan geven zodat ze zich een beter beeld kunnen vormen waar je doorgaat en hoe ze je kunnen steunen.” Lijkt me voor mij een goed alternatief voor het voorgaande advies.
“Stop met jezelf de schuld te geven voor je vruchtbaarheidsproblemen. Luister niet naar dat gemene stemmetje in je hoofd dat je gedachten voorkauwt zoals “Ik had niet zo lang moeten wachten.” “Ik had er niet van uit moeten gaan dat ik kinderen zou kunnen krijgen wanneer het míj zou uitkomen.” “Ik had meer aandacht aan mijn gezondheid moeten schenken.” In plaats van jezelf te verliezen in die negatieve gedachten, kan je beter vooruit kijken naar de toekomst en je concentreren op wat je kan doen om de situatie het hoofd te bieden. Wanneer de negatieve gedachten opkomen, herinner jezelf er aan dat jij geen schuld hebt aan het vruchtbaarheidsprobleem. Ook al had je dingen in het verleden anders kunnen doen, ze liggen achter je. Focus op de toekomst.” Dit is nog een groot aandachtspunt voor mij. Dat stemmetje in mijn hoofd dat me zegt dat ik niet had moeten wachten tot mijn 33ste om aan kinderen te beginnen, wint het vaak van constructievere gedachten. Ook al weet ik in mijn hart dat het beter is om kinderen te krijgen met de man waarmee je jezelf oud ziet worden, soms bekruipt me toch dat gevoel dat ik al 10 jaar eerder aan kinderen had kunnen beginnen. Tot mijn 25ste zat ik in een goede relatie. (Die van daarna waren problematischer…) Hoe zou mijn leven er hebben uitgezien als ik nu al een tienerzoon of -dochter had? Dan had ik andere levenskeuzes gemaakt en waarschijnlijk manlief nooit leren kennen. Zou ik dan gelukkiger geweest zijn? Dat zal ik nooit weten, dat ligt inderdaad in een niet gerealiseerd verleden, dus die gedachten moet ik laten voorbijstromen zonder er in op te gaan.
“Werk in team met je partner (als je die hebt). Schuif de schuld voor de vruchtbaarheidsproblemen niet op de andere, maar help elkaar er samen doorheen. Dit wil niet zeggen dat jullie beiden hetzelfde moeten voelen en dezelfde strategie moeten hanteren om met de moeilijke situatie om te gaan. Vind praktische manieren om de last te verdelen. Bijvoorbeeld, als je als vrouw injecties moet krijgen, vraag dan aan je partner om ze toe te dienen.” Op dit punt zitten we samen goed, al zeg ik het zelf. We kunnen samen goed praten over het verdriet, de frustraties, de onzekerheid, … Manlief zijn schouder staat steeds klaar om mijn tranen op te vangen. En hij helpt veel mee in het huishouden zodat ik het af en toe eens lekker rustig aan kan doen en genieten van tijd voor mezelf. Als het binnenkort tot injecties komt… manlief is verpleger, dus dat hij ze zal toedienen, daar bestaat geen twijfel over!
“Informeer jezelf. Zoek zoveel mogelijk op over je vruchtbaarheidsissue, praat er over met je dokter en lotgenoten. Het is belangrijk om te begrijpen wat het issue medisch inhoudt om geïnformeerde keuzes te kunnen maken.” Deze vind ik voor mezelf niet zo nuttig. Ten eerste, wat valt er concreet uit te pluizen bij een diagnose ”onverklaarde onvruchtbaarheid”? Dat kan niks tot nog vele dingen zijn! En ten tweede, ik heb al zó veel opgezocht, gelezen, tijd geïnvesteerd in informatie, … dat ik eigenlijk vind dat ik minder bezig zou moeten zijn met me te informeren…
“Zoek een goed evenwicht tussen optimisme en realisme. Je hebt optimisme nodig voor elke nieuwe cyclus en behandeling. Maar wanneer je te veel hoop koestert, bereid je jezelf alleen maar voor een diepe val. Informeer je over de statistische kansen van een goede uitkomst van elke behandeling. Realistisch blijven, kan helpen om slimme keuzes te maken wanneer je je weg zoekt door het emotionele mijnenveld van vruchtbaarheidsbehandelingen.” Duh…Vertel eens iets wat we nog niet weten!! En geef liever concrete handvatten om dat evenwicht tussen optimisme en realisme te vinden en niet te vervallen in pessimisme bij de soms geringe statistische kansen op een goede uitkomst! Ondertussen zijn we aan de 21ste cyclus bezig, eentje zonder medicatie. En ook al had ik gisteren een knalpositieve streep op de ovulatietest. Er is nog weinig hoop dat het deze keer ook een tweede streepje op een zwangerschapstest zal opleveren.
“Zeg nee tegen activiteiten waar je geconfronteerd zult worden met baby’s. Geef jezelf de toestemming om weg te blijven van familiebijeenkomsten, babyborrels, … als dat te pijnlijk voor je is. Of gun je tenminste een helende huilsessie nadien.” Als ik dat eerste deel van het advies moest volgen, dan zou ik mijn familie en vrienden niet vaak zien… Bij mij zijn het eerder de huilsessies die me erdoor helpen.
“Verzorg jezelf door andere interesses na te streven. Vruchtbaarheidsbehandelingen kunnen soms aanvoelen als een fulltime (of tenminste parttime) job. Het is belangrijk om je bezig te houden met dingen waarvan je geniet. Plan tijd in voor sport, gun jezelf af en toe een deugddoende massage of concentreer je op een (nieuwe) hobby. Vergeet niet dat lachen echt de beste remedie is. Probeer jezelf zoveel mogelijk af te leiden door naar een komedie te kijken of een grappig boek te lezen.” Het ontbreekt me niet aan hobby’s en interesses, maar die zijn niet altijd even ontspannend en kunnen soms aanvoelen als een bijkomende prestatiedruk. Gaan lopen doet me nog steeds goed, dus daar maak ik met plezier tijd voor. Ik heb altijd enorm genoten van lezen, maar maak daar al jaren enkel tijdens de vakanties tijd voor onder het mom dat ik niet zou weten wanneer ik zou lezen in de rush van alledag. Maar eigenlijk is dat onzin. Al die kleine momentjes waarop ik tijd heb: ’s morgens tijdens het ontbijt wanneer manlief al naar zijn werk vertrokken is of nog slaapt, in de metro naar en van het werk, op het toilet, een excuus om nog te genieten van de middagpauze in plaats van achter mijn pc door te werken, ’s avonds in plaats van de actualiteiten van de dag te lezen of te kijken, tijdens de vele wachtmomenten in wachtkamers in plaats van oppervlakkige artikels in vrouwenbladen, …. Ik heb op 2 weken tijd al 2 boeken en 800 pagina’s gelezen! En nee, ik ben niet meer op de hoogte van wat er in de wereld gebeurt of van wie wat op facebook post. Maar het kan me eigenlijk ook niet zo veel schelen ;o)
Liefs,
Elle
Geef een reactie