Vijf jaar lijkt heel even, voor ons lijkt het momenteel een leven. Een wens zo groot, maar toch ook zo klein. Gelukkig samen en getrouwd. Al snel waren boompje, beesje en het huisje ook gebouwd. Maar er ontbrak nog iets, iets wat lang op zich laat wachten, wat veel langer duurde dan dat wij dachten.

In 2010 waren we blij, kinderwensen na onze trouwerij. “Oefening baart kunst” is wat het gezegde luidt. Er ging genoeg in, er kwam helaas niets uit. De maanden gingen voorbij zonder resultaat. We bleven maar oefenen maar het had geen baat. 2011 kregen we van de dokter dezelfde receptuur. Het was wel leuk maar veranderde langzamerhand wel in bittergarnituur. Alle symptomen diende zich aan. Van geen ongesteldheid tot borsten die voller gingen staan. Negatieve test zou het dan misschien een miskraam zijn?

Wij lazen op internet dat er meer stellen waren waar het een tijd bij duurde tot de kleine er was. En ik hoorde dat “ach, ik was toch 26 pas”. Fier pakte ik mijn strijdbijl weer op en alle monsters die naar ons toe zouden komen kregen hem naar hun kop. In 2012 en 2013 kwamen er meer monsters dan waar mijn bijl zich doorheen liet smeden. Veel verdriet van mijn partner waarom het zo lang moest duren, waarom ze niet ongesteld werd, alle negatieve tests, en in 2012 mijn opa en 2013 mijn oma overleden. Met een vuist van emotie en gevoel in mijn buik, brak mijn bijl en viel met een klap naar beneden. Ik keek naar mijn partner hoe ze steeds meer in een negatieve spiraal naar beneden viel, wat ik ook probeerde ik kreeg haar niet eruit. Mijn enige ontspanning die ik af en toe had was mijn dichten en mijn Keltische fluit.

Het einde was zoek voor ons, we lagen gebroken met vragen weggesmeten in een donkere hoek. De vragen stierven weg, de koek was op. Het brandende verlangen zonder stop. Ik was woedend en zocht de dokter op. Ik wilde antwoorden! Misschien lag het wel aan mijn drop! Mijn drop bleek niets mis mee te zijn. Wat enigszins geruststellend was maar de vragen die we hadden waren toch niet fijn.

Toen kwam onze redster in nood, in de vorm van een gynaecologe die Tamara te hulp schoot. Weer een sprankje hoop, ze moest toch niet onder het mes? Na tal van bloedprikken en andere onderzoeken kwamen ze erachter: PCOS. Niet treuren hup, het ziekenhuis stopte Tamara in de PCOS-club, ziekenhuis bezoeken hier ziekenhuis bezoeken daar. Al onze vakantiedagen er aan op. We waren op den duur helemaal gaar. Eindgesprek met PCOS-club bij een professor. “Ja mevrouw, u bent nog afgevallen, als u geen chemische ongesteldheid inneemt of maagverkleining krijgt u baarmoederhals kanker”. Dit aanhoren voelde op mijn hoofd als een anker. Nog meer erbij, ik heb nog nooit het woord maagverkleining zoveel keer gehoord in één zin! Hier hadden wij geen trek in. Een maagverkleining vergroot de kans niet, dat wordt een hoop gedoe en nog meer verdriet. Dit wilden we beiden niet. Eindelijk werd Tamara ongesteld, wat was ik blij en ik voelde mij een held.

Emoties te meester, kracht bij daad maand later wilde ik juichen, maar te laat. Weer een negatieve test, een enorme moker van alle opgekropte gevoelens sloeg me uit het veld. Lag in een duister, donker gat. Moe en verdrietig van alles wat er was gebeurd. Leeggezogen en uitgeteld. Ik heb mijn emoties nooit uitgesproken want vond het al zo rot hoe mijn Tam zich moest voelen. Nu lag ik in mijn eigengemaakte hel te woelen. Rusteloos en radeloos, ik kon geen kant meer op. Het enige wat ik wilde brullen was “STOP”. Het ging niet meer, met deze verscheurende pijn en verdriet. Waarom nou niet?!

Ik ben van ellende maar met een maatschappelijk werker gaan praten. Gelukkig mocht dat wel baten. Ze heeft een luisterend oor geboden aan een gebroken man. Zoals alleen een vreemde dat kan. Eind 2015 is het gestopt een heel raar gevoel was me bekropen. Het was net of ik weer moest leren lopen. Ze heeft me aan een sportschool geholpen en daar ben ik heel blij mee, hup met de beentjes een twee. Bewegen is goed en maakt blij. Voel me weer wat meer vrij. Nu 2016 is aangebroken zet ik geen verwachtingen meer, ik heb geleerd dat te veel hoge verwachtingen zeer doen. Ik hoop wel en ik geef niet op, al had ik het 20 keer over moeten doen voor Tam zou ik het doen zonder stop.

Wat er ook gebeuren gaat, er is één feit en dat is niet voor even; Ik hou van Tamara tot aan het einde van mijn leven.

 

Deze dichtblog is geschreven door

Pjotr (30) getrouwd Tamara (31), Primolut,, Colascreening, PCOS traject EMC, spermaonderzoek, nog geen kinderen, postbezorgers, hobbies: onze dieren, tekenen, Irish low whistle spelen, gamen, films en nog veel meer.

 

afbeelding van De Meerbode

 

Sharing is caring!