Moeilijk om bij het begin te beginnen maar ik ga mijn best doen omdat ik mijn verhaal wil delen. Ik hoop dat mijn verhaal er voor zorgt dat anderen vrouwen er van leren, eigenlijk is het een waarschuwing voor wat je kan overkomen.

Eerst een stukje over mezelf,  mijn naam is Elena en ik ben 29 jaar. Ik kom uit een groot gezin en ben de helft van een tweeling, daarnaast heb ik nog twee broertjes en drie halfzussen. Op jonge leeftijd ben ik op mezelf gaan wonen en zoals bij de meeste tweelingen ben ik altijd heel close met mijn tweelingzus geweest.

Toen mijn zus zwanger raakte van de eerste kwam bij mij wel de vraag naar boven waarom ik niet? Ik vree niet altijd veilig maar toch raakte ik niet zwanger…. En zij na 1 keer wel maar ik stond er verder niet bij stil…. We waren nog zo jong … En ik genoot eerst van het tante zijn! Toen ik 24 werd kreeg ik toch wel een beetje de kriebels. Mijn zus was al zwanger van de tweede en zij vroeg mij steeds vaker; “Wanneer jij?” Ach, ik ben nog zo jong dus maakte me niet druk ondanks dat vreemde gevoel, wat er toch ergens wel een beetje zat. Stel je voor dat er iets niet klopt bij mij….

Jaren gaan voorbij en ik had een lange relatie. En weer raakte ik ook toen niet zwanger maar durfde er niet over te praten. Elke maand toch onzeker vooral omdat mijn ex-partner toen al kinderen had. Lag het dan toch aan mij?Toch maar naar een dokter gegaan en gezegd dat ik onderzocht wilde worden. Het antwoord was; “Nee mevrouw, U bent jong maak U niet druk, het komt wel goed”.

Weer gingen er jaren voorbij, de relatie verliep stroef en we gingen tijdelijk uit elkaar. Op een dag belde mijn ex mij op, hij had iemand anders leren kennen en ja hoor ze was zwanger! Ik wist het nu zeker, het probleem ligt bij MIJ! Ik heb direct de huisarts gebeld en gezegd dat het niet klopt er is iets niet goed. Ik liep al in het ziekenhuis vanwege een cyste en ook daarover heb ik meerdere malen mijn onzekerheid over kenbaar gemaakt. Iedere keer dezelfde opmerking; “Je bent jong het komt wel…” Die dag wist ik zeker dat ik onderzocht moest worden en na flink te dwingen is het me gelukt. Ik kreeg eindelijk een onderzoek.

Ze zouden mijn eileiders wel even doorspoelen met blauw vloeistof! Ik herinner me deze dag nog zo goed pfffff Een vriendin ging mee en ik zei nog tegen mijn tweelingzus; “Zal wat zijn als ik geen kinderen kan krijgen……” Wij naar de afspraak en ik mocht gaan liggen. Het onderzoek begon! Vrijwel meteen hoorde ik; “Stop maar!” Mijn eileiders bleken niet toegankelijk. Wat de oorzaak was, geen idee.

Er werd een afspraak gemaakt bij een fertiliteitarts en die zei eerst een kijkoperatie te willen om even goed alles te bekijken. Oké, prima, ik bleef positief ondanks dat ik wist dat het echt fout zat. Na al die jaren en nu pas werd ik onderzocht. Wat als we eerder hiermee waren begonnen was het dan anders geweest????

De kijkoperatie werd uitgevoerd en toen werd ik wakker. Ik lag alleen op een kamer en hoorde een mannenstem iets roepen over een sterilisatie. Watttt???? Pardonnnnnnnn???? Neeeeeee????? Ik ben een jongedame.. Gesteriliseerd waarom? Ik wilde direct naar huis, mijn zus schrok zich kapot en wou terplekke de arts spreken. ik wou alleen maar naar huis. Ik was er kapot van en had veel pijn!!!!

Eenmaal thuis duizenden vragen door mijn hoofd. Huilen, huilen en nog eens huilen. Zal ik dan nooit mama worden? Dagen gaan voorbij, de arts belde me om uit te leggen wat er precies gebeurd was. Ja meneer, mooi en aardig maar dit wou ik niet!!!! Toen werd er gezegd; “U wordt op de wachtlijst gezet”. Ja maar mijn relatie is voorbij, dus wat voor zin heeft dat?! En welke lijst hebben we het over? Ivf ? Welke behandeling? Hoe gaat dat? Wat moet ik doen? Zoveel vragen en zoveel verdriet.

Gelukkig leerde ik mijn huidige vriend kort daarna kennen. Twee jaar lang zei hij; “Oh ongesteld geworden?”, en deed ik alsof ik zwanger kon zijn ik bleef hopen tegen beter weten in….. “Beetje” mezelf voor de gek houden en hem erbij. Tot ik klaar ervoor was om het hem te vertellen. Wat vond ik het moeilijk en zwaar. Hij zei; “El, je bent niet aan de pil maar ook niet zwanger. Ik wil graag een kind met je”. Met veel moeite heb ik hem beetje bij beetje verteld wat er aan de hand was. “Lieve schat, ik kan alleen via IVF zwanger worden kan niet op een natuurlijke manier een baby krijgen….” Welke man wilt nou IVF doen? Nou hij wou dat wel en we gingen ervoor.  Voor mij gold geen wachtlijst, ik werd direct geholpen want de arts in het ziekenhuis voelde zich zo schuldig……

Traject begon, meteen gestopt met roken. We leefden gezond en we gingen ervoor .. Vorig jaar juni begonnen we eerst aan de pil om de behandeling beter te plannen. Toen de prikjes, we kregen haastig uitgelegd wat we moesten doen. De koelkast lag vol met medicatie en ik twijfelde wat ik moest doen, toch maar gebeld en toen bleek dat we de verkeerde instructie hadden gekregen. Dat was even slikken want we moesten opnieuw beginnen. Eind juli kreeg ik weer de pil en daarna de juiste instructie en nieuwe medicatie. Na de punctie had ik 5 goeie eitjes en twee ervan waren bevrucht. Op 13 september eentje terug geplaatst en raakte ik gelukkig direct zwanger van de eerste poging. Het is nu een jaar later en mag ik zeggen dat ik de trotse mama van een prachtige dochter ben!

Wat een strijd was het. Hoe vaak heb ik wel niet gehoord;  “Wanneer jij?”. Het kan nog erger, iemand heeft wel eens tegen me gezegd; “Goh, kan jij wel kinderen krijgen?” Ah wat brak mijn hart toen een zogenaamde vriendin zei; “Je bent geen vrouw, je kan niet eens een kind krijgen”. En kijk nu!!!! I am a proud mommy.
Ik hoop voor een ieder die in dit zware proces zit dat ze snel mama en papa zullen worden en dat ze leren van mijn verhaal. Laat je niet wegsturen! Als je gevoel zegt dat er iets is, luister daar dan naar!

Liefs,
Elena
29, samenwonend, kinderwens sinds 2009, gesteriliseerd (zonder overleg), 1 dochter door IVF.

Sharing is caring!