In 1 klap weg…….

Mijn naam is Jolanda en ik ben 37 jaar. Ik woon samen met mijn vriend en zijn zoon samen in Den Helder. Beide hebben wij in onze vorige relatie veel pech gehad en hebben samen geknokt voor waar wij nu zijn, ieder met zijn eigen verhaal. We zijn veel kwijt geraakt. Nadat er eindelijk wat rust in ons hoofd kwam dacht ik…

Eindelijk hebben wij een eengezinshuis en heb ik weer een baan. Alles draait nu wat makkelijker…Wij zijn happy met elkaar. Ik had een vurige kinderwens. Mijn vriend wilde met mij nog een kindje samen. Hij heeft al 3 kinderen, en wilde met mij nog eentje samen in ons leven hebben. Zijn wens was niet zo reuze groot vanwege want hij heeft 3 kinderen en dat heb ik altijd wel begrepen. Na veel gepraat samen en gepuzzel zou 1 kindje nog in ons leven passen. Ik was blij!!!! Superblij!!!!

Er was alleen 1 probleem, mijn vriend had een knoopje. Dat zou onze stap zijn, om er mee te beginnen. Hij was bereid naar het ziekenhuis om het ongedaan te laten maken. Ik was hoopvol!!! Totdat ik in December 2017 in het ziekenhuis terecht kwam. Ik had weer last van vleesbomen in mijn baarmoeder en om de baarmoeder heen. De jaren ervoor had ik ook vleesbomen en werden weer netjes weg gehaald. De specialisten, hadden steeds aangegeven; je kunt nog kinderen krijgen geen probleem, je bent na de vleesboom verwijdering schoon.

Dus in december, kon ik weer een operatie aangaan… Ik was er nuchter over want ik was het gewend en het zou goed komen. De dag van de operatie in december 2017 was ik rustig. Na alle toeters en bellen werd ik klaar gemaakt voor de operatie. Geen zorgen…vol vertrouwen weer de ok in. Ik werd onder narcose gebracht, daar was ik niet bang voor. Ik was in goede handen.

Totdat ze bezig waren, werd ik halverwege wakker! Oooh god, ik zag groene mannetjes in de ok. Ik zag gereedschappen maar ik kon niets zeggen. Ik hoorde de specialisten roepen; “Ooooh mevrouw is ontwaakt. Geef haar nog wat narcose…” Ik kon het gewoon volgen… Ik werd slaperig en ik viel weer weg….ik ademde niet goed en er werd aan mij getrokken en gedaan. Er ontstond wat paniek en ik hoorde van alles maar ik kon niets zeggen. Het was best eng om wakker te worden tijdens de behandeling.

Na 1.5 uur, lag ik op de verkoeverkamer. Ik was verward, ik voelde mij raar.. Ik was heel ver weg, maar ook weer niet. Ik hoorde alleen de zuster zeggen; “Mevrouw Post de operatie is niet helemaal goed gegaan…maar het komt goed! U bent in de verkoeverkamer.” Dat wist ik ook wel dat het niet goed ging, ik werd wakker tijdens de ok!!! Ik viel weer in slaap in de verkoeverkamer.

Ik kwam na 5 uur, weer terug op zaal. Het ging niet goed met mij. Ik zou 1.5 a 2 uur wegblijven. Op zaal werd ik warm ontvangen, daar zat mijn vriend op mij te wachten. Ik was totaal in verwarring en ik heb 10x dezelfde vragen gesteld… Ik kwam aan de morfinepomp te liggen en aan het zuurstof. Ik voelde mij ziek… Dus ik dacht ik heb mij nou nog nooit zo gevoeld bij de andere operaties! Er is iets….

Het bleek dat ik heel veel bloed verloren had tijdens het verwijderen van de vleesbomen. De anesthesist, was bijna flauwgevallen in de ok werd mij verteld. Er was te veel bloed uit mijn vagina. Daarnaast liep ik ook nog een longontsteking op. De gynaecoloog kwam later aan mijn bed en vertelde wat er was gebeurd. Hij vertelde ook dat de vleesbomen niet konden weggehaald worden, alleen 2 stuks. De gynaecoloog was erg geschrokken wat hij in mijn baarmoeder had gezien tijdens de ok en wilde mij graag spreken als ik bij kennis was en na 2 dagen rust op afspraak kwam. Ik dacht; “Ooooh nee, wat is dit nou weer?!…”

Na ongeveer  week ging ik naar de praktijk van de gynaecoloog. Ik was nu wel beetje gestrest. Ik was alleen gegaan omdat ik dacht het gesprek zal wel meevallen. Hoe erg kon het zijn!? Ik werd opgeroepen en liep naar zijn kamertje en ik gaf hem een hand. Op zijn gezicht was iets af te lezen maar ondanks dat bleef ik nuchter en ging zitten….We spraken over de operatie, dat ik wakker was geworden en hij bood zijn excuses aan. Daarna zei hij: “De operatie is niet goed verlopen zoals wij dachten.” Ik dacht; “Nou zo erg kan het niet zijn.” Hij keek mij aan, en ik hem.. De dokter ging gespannen zitten. Nu werd het wel wat ongemakkelijk voor mij. Hij vertelde mij dat ze de operatie niet konden afronden. Er waren 2 vleesbomen verwijderd. Die begonnen zo te bloeden dat ze moesten stoppen met het verwijderen van de vleesboom. Ik dacht ja dus! Toen kwam de klap!!

“Wij hebben slecht nieuws voor u. Uw baarmoeder kan geen kindje accepteren, als u zwanger wilt worden.” Ik zei: “Wat bedoelt u?” Met een diepe zucht en een trieste blik vertelde hij mij rustig, dat ik geen kinderen kon krijgen…Mijn baarmoeder zat te vol met vleesbomen en er om heen ook. Er zou geen ruimte zijn voor de baby om te groeien. Het baby’tje zou stikken en het daarna niet overleven. En ik zou zelf ook sterven tijden het bevallen of de kans was dat 1 van ons het zou overleven…Ik viel in gedachten weg… En ik hoorde de gynaecoloog verder weg praten. Ik hoorde niets meer…. In gedachten zeilde ik weg… Ik voelde niets meer. Totdat de gynaecoloog me weer terug riep uit mijn gedachten.

Ik wist niets meer te zeggen. Ik zat alleen met hem in een kamer. Ik mistte opeens heel erg mijn vriend of mijn moeder om mij op te vangen. Ik was verdoofd. De gynaecoloog zei: “We houden het even bij dit gesprek, wij praten binnenkort verder. Laat dit eerst maar bezinken.” We gaven elkaar de hand…Ik liep de gang uit.. Met mijn hoofd naar beneden gebogen liep ik als een zombie weg. Versuft ging ik in het restaurant  zitten. “Wat zei hij nou allemaal? Ik geen kinderen krijgen? Hoorde ik dat nou goed? Vleesbomen om de baarmoeder en in de baarmoeder? Dood gaan? Geen ivf mogelijk. Het is klaar?

De gedachtes maalde door mijn hoofd en ik heb een uur in de wachtkamer gezeten. Ik zat vastgenageld aan mijn stoel… Verdoofd, geschrokken…Hoe moet ik nou dit thuis vertellen?! Ik begon te trillen, en ik werd misselijk. Ik wilde naar mijn moeder… Ik stond op voordat de tranen kwamen en liep snel naar mijn auto…Daar heb ik in mijn eentje gehuild! Helemaal verslagen…Wat moest ik nu!? Was dit echt?….. Toen ik een beetje bijkwam, reed ik naar het huis van mijn ouders maar ik was nog steeds in shock. Eenmaal in de straat as van mijn ouders raakte ik in paniek. Heb ik het wel goed gehoord? Heb ik het nou verdraaid zijn info, nee dat is niet zo!

Ik stapte uit de auto, nadat ik geparkeerd had en liep naar het huis, mijn hart ging tekeer. Ik kon wel spugen. Mijn moeder deed open….Toen dacht ik: “Fuck jij wordt nooit oma!!!!!” Mijn moeder zag mij staan en ze merkte al op dat er iets was. Ze vroeg me of het goed was gegaan in het ziekenhuis. Ik kon niets uitbrengen… Ze maakte een kopje thee…Ik ging op de bank zitten met mijn jas aan… Ik bleef staren. Mijn moeder kwam naast mij zitten en opeens uit het niets zeg ik; “Mijn baarmoeder moet eruit mam…..En ik weet nou niet of ik dat goed heb gehoord…” Ik was helemaal in shock. Ik vertelde mijn moeder het verhaal… Mijn vader kwam later ook binnen en ik vertelde het slechte nieuws opnieuw en ik zei: “Ik maak een nieuwe afspraak met de gynaecoloog want ik weet niet meer of het echt waar is. Ik heb het vast verkeerd gehoord…” Mijn moeder steunde mij met mijn vader en ze zeiden; “Je zal het wel goed hebben, maar bel nog een keer voor een nieuwe afspraak dan ga ik met je mee….”

Ik moest het mijn vriend nog vertellen, dus ik ging weer naar huis… Ik moest lang wachten want hij was nog op zijn werk. Ik belde hem maar op… om te vertellen dat ik slecht nieuws had….. Ik stortte in van verdriet….Hij stelde mij gerust door de telefoon… Ik hing op en ik wachtte maar op zijn thuiskomst. Om 17.00 uur kwam hij thuis. Ik vertelde alles van de ochtend. Hij was er erg rustig onder… Wel een beetje geschrokken, maar hij kon het aan. Het deed hem niet zo heel zeer als bij mij. Dat kon ik niet zo goed begrijpen….

De week erna ging ik met mijn moeder opnieuw naar de gynaecoloog. Ik voelde mij echt gespannen… De gedachtes vlogen door mijn hoofd. We werden opgeroepen. Ik wilde niet meer dat kamertje in, maar het moest voor mijn eigen geruststelling en zekerheid. Ik legde de gynaecoloog uit dat het 1e gesprek niet helemaal is overgekomen en dat ik twijfelde aan zijn slecht nieuws gesprek. De gynaecoloog snapte het en legde de boel nog een keer uit. Het was waar! Mijn baarmoeder moest eruit!!! Opnieuw vertelde hij de reden Daar zaten mijn moeder en ik beide te huilen. Het was waar!! Wat oneeeerlijk!!! Alle operaties gingen goed, en er was altijd hoop!!!! We verlieten de spreekkamer, allebei met dikke tranen. In het restaurant moest ik weer bijkomen. Wat vreselijk….ik word nooit moeder. Mijn kinderwens was moeder worden als ik ouder was!! Ik droomde ervan!! In 1x alles kapot. Ik viel in een diep dal.

Tijdens het gesprek met de gynaecoloog is geadviseerd om een half jaar traject in te gaan met de medische psycholoog…Tijdens het gesprek waren de papieren al ingevuld en konden de gesprekken van start. De bedoeling was om 2x per week met de medische psycholoog te praten om mij voor te bereiden op de operatie. Wat een zware tijd was het.

Heidi, is een lieve psycholoog.. Ik voelde mij veilig bij haar… Ik heb daar wat afgehuild en ze nam mijn verdriet serieus. Tot 1 juni 2018 hebben wij samen hard gewerkt aan de voorbereiding voor deze operatie. De grote dag was ingepland op 1 juni…… Ik werd om 07.00 uur verwacht in het ziekenhuis. Mijn ouders en mijn vriend waren bij mij.

Ik verstopte mijn verdriet en ik had mijn clown masker op. “Ik ben dapper’, dacht ik… Even opereren en klaaaaaaar! Ik maakte grapjes om mijn kwetsbaarheid te verbergen. Ik werd klaargemaakt om de ok in te gaan. Oooh jeeeh, mijn masker ging af. Daar kwamen de 2 zusters mij halen… Totaal in paniek, zei ik; “Ik ga niet meer!!! Ik klemde mij vast aan mijn vriend en ouders. Ik kreeg even de tijd om ze gedag te zeggen.. Ik liet ze los.. en trok het beddengoed over mijn hoofd… Ik barstte in tranen uit totdat we bij de voorkamer van de ok kwamen. Ik bleef maar huilen en huilen en huilen. De zusters konden mij niet klaar maken want ik zat verstopt onder het beddengoed. Ze wisten wel om te gaan met mensen die verdrietig de ok in gaan. Het infuus werd ingebracht, ik kreeg de plakkers op en gauw verstopte ik mij weer onder de lakens!!! Ik moest mij overgeven!!!! Ik voelde dat ik in het bed werd weg gereden….Ik moest nu nog harder huilen!!!! De kou voelde ik over mijn heen komen. Ik wist dat ik nu in de ok was en bleef onder mijn dekens liggen… Ik kwam niet tevoorschijn en ik bleef maar huilen…. Opeens hoorde ik de anesthesist zegge: “Ooh Jootje!!! Kom te voorschijn…” Ik dacht: Huh?!?… Als iemand Jootje zegt tegen mij, dan is het een bekende. Dat voelde vertrouwt en ik kwam te voorschijn… “Ooohhhhh Jootje”, werd er weer gezegd en inderdaad het was een bekende!!! De moeder van een oud klasgenootje!! Mijn tranen begonnen een beetje te stoppen. Ze stelde mij gerust en ze had mij vaker geholpen bij de vleesboom operaties, dus het voelde erg prettig..

Opeens kwam het team van de OK tevoorschijn..Hoppa, daar verdween ik weer onder mijn dekens. En huilen en huilen…. Ik werd opnieuw gerustgesteld door de bekende assistent Dinny en ze vroeg aan het team om even weg te gaan, zodat ik een kwartier met haar alleen kon zijn.. Het team verdween weer… Ik volgde het team waar ze heen gingen. Dat deed mij goed.. Even bijkomen en tot rust komen…. Ik was zo bang…om mijn baarmoeder kwijt te raken. Tegelijk vond ik het erg respectvol dat het team mij de tijd gaf en ze vertrokken weer achter de schermen. Na 15 min kwam het OK-team weer. Ik was rustiger en ik maakte gelukkig weer grapjes… Ik was er klaar voor, dankzij Dinny…De gynaecoloog was er ook en ik vroeg hem op het laatste moment of ik mijn baarmoeder bewaard kon blijven ivm de verwerking. Hij zei dat hij mij dat had beloofd en dat het straks allemaal goed kwam… “Ga nu maar lekker slapen…”, zei hij. Ik was rustig…mijn ademhaling verliep goed. Ik kreeg mijn mondkapje op en in gedachten nam ik afscheid van mijn meest belangrijke orgaan……..

Nu is het September. Het is nog zo kort geleden… Ik merk dat er in de buiten wereld niet veel over dit onderwerp wordt gesproken. Het is nogal een taboe! Maar waarom? Geef je de seksualiteit bloot? Ik vind het juist belangrijk dat zulke dingen niet verzwegen worden! Ik zit in een rouw proces en ik mis eigenlijk de steun van buitenaf om je verdriet te verwerken. Er is te weinig…lezingen of ik mis hierover gesprekken in de samenleving, in de hoop dat er meer mensen hun kwetsbare kant kunnen laten zien, maar ik vind ze niet. Het is erg moeilijk om erover te praten.. Na mijn operatie worstel ik ook nog met mijn verdriet en ik draag het verdriet vaak alleen. Er is wel veel te vinden over vruchtbaarheidsbehandelingen maar je leest niet veel over vrouwen die vleesbomen hebben en die de baarmoeder in 1x kwijtraakten.

Ik had geen keuze.. Wij kregen geen kans op een eigen kind of om bij mijn vriend zijn knoopje eruit te laten halen want die beslissing had mijn lichaam al genomen. In 1 klap verloor ik mijn baarmoeder….Ik had geen keuze… geen kans gekregen…. Ik moest het er mee doen… Hoe het nu verder gaat.. Vertel ik een andere keer… Ik ben nog steeds herstellende… Je komt voor allerlei confrontaties en vragen te staan in het dagelijks leven. Het is zo moeilijk om dit alleen te doorstaan. Ik ben sterk maar ik verstop ook veel verdriet…omdat er bijna niemand is die over het onderwerp wilt of kan praten. Het is belangrijk om deze gevoelens met elkaar te delen denk ik en daarom ben ik op zoek naar lotgenoten.

Via Kinderwensbloggers probeer ik in contact te komen met anderen en daarom schreef ik mijn verhaal een eerste stap naar het leren omgaan met wat ik meemaak. Ben jij of ken jij iemand die dit ook is overkomen en bestaat de behoefte ervaringen te delen dan hoop ik dat je je wilt aansluiten bij mijn facebookgroep. Het is een geheime groep, dan ziet niemand dat je lid bent en niemand kan je berichten of reacties lezen. Stuur een bericht via facebookmessenger naar Melany Brunings en zij voegt je toe aan de groep.

Alvast bedankt!

Jolanda

Meer informatie over het verwijderen van de baarmoeder (hysterectomie) vind je hier.

Wij nodigen iedereen uit die ons of een naaste wil steunen door een bijdrage te doen. Dit kan in de vorm van een donatie.

Sharing is caring!