19/8 ben ik nog op controle moeten gaan. Ik had even geen zin meer om te schrijven omdat ik toch niet veel mensen hoor (lees vrienden hoor, integendeel..).

De controle was niet goed, er was nog een vruchtzakje aanwezig, weer huilen op de tafel bij de dokter, nog een Cytotec, ja het lijkt wel een hele nare droom. Ik moest ze deze keer ook inslikken, niet alleen opsteken. En er moest iemand bij mij thuis blijven. Enfin zo gedaan, buiten krampen sinds vrijdag gebeurde er niets. Tot maandag, toen verloor ik ineens plassen bloed en weefsel dus ik denk dat er dan wel wat in gang gekomen is. Vandaag heb ik vooral nog krampen en weet ik niet of het ‘schoon’ is.

Morgen moet ik weer terug voor een controle en als er dan nog resten zijn, volgt er hoe dan ook een curettage.
Sinds vrijdag ben ik wat meer neerslachtig, alsof ik nu pas begin te verwerken. Enfin verwerken. Ik voel me futloos en heb in niets zin. Ik weet niet of dat bij het verwerken hoort. Natuurlijk kan ik ook niet veel doen tijdens zo’n miskraam. Het vraagt ook wel wat energie.

Ik heb ook liggen nadenken over deze blog, of ik hem niet gewoon zou deleten, maar dan juist vandaag heeft een lotgenootje mijn blog gevonden en kreeg ik een welgemeende virtuele dikke knuffel. Voor de lotgenoten blijf ik schrijven, zij kunnen verhalen van anderen gebruiken, we kunnen leren van elkaar en elkaar oppeppen. Wij verstaan elkaar.

Zo las ik bij dat lotgenootje over yoga en acupunctuur en omdat ik daar toch ook wel veel mee bezig ben (meer in mijn hoofd nog, maar soit), heb ik vandaag dan toch maar een afspraak gemaakt bij een erkende acupuncturist in de buurt. In afwachting van mijn afspraak bij Johan Roose. Ik lees tenslotte veel te veel succesverhalen dat het misschien stom zou zij om het niet te proberen. En ik moet iets doen.

Liefs,

Kelsey

Sharing is caring!