Vorige maand is mijn verhaal geplaatst over aplastische anemie tijdens de zwangerschap en daarna.
Je kunt je voorstellen dat ik nooit had gedacht dat ik zo ziek zou worden tijdens de zwangerschap. Net zoals je waarschijnlijk nooit stil hebt gestaan dat je misschien wel problemen zou hebben met je vruchtbaarheid. Daar is natuurlijk dit platform voor. Niet enkel voor steun, maar ook voor je eigen verwerking. Vandaar dat ik mijn verhaal had ingezonden, nu ik mijn verhaal steeds teruglees merk ik dat de pijn en het verdriet over wat ik heb meegemaakt steeds meer ‘zinkt.’
Daar liep ik dan, maandag 3 september. Het was nog vroeg. Maar ik was zoals gewoonlijk, al vroeg wakker door mijn kinderen. Vanmorgen mocht ik weer op controle komen. Wat had ik slecht geslapen, elke controle blijft weer spannend. Vorig jaar lag ik op de verjaardag van mijn middelste op de spoedeisende hulp. Dit jaar was ik beter. Verdriet en blijdschap wisselen elkaar soms af. En vooral geluk. Dat ik nog mag zorgen voor mijn kinderen. Want dat geluk heb ik. Dat besef ik.
In de hal van het ziekenhuis loop ik naar het priklab. Hé, ze hebben alles veranderd. Oncologie en Hematologie is nu veranderd in ‘Chemotherapie.’ Gelukkig, dat hoef ik niet! Dus druk ik maar op ‘bloedprikken.’ Daar komt mijn ‘wacht-ticket’.’
Ik mag gelijk naar binnen. Daar wacht een jonge man op mij. Ik ben wat zenuwachtig en ik praat nerveus. Hij pikt dat op en vraagt hoe mijn weekend was geweest. De naald gaat voorzichtig in mijn arm. Ik voel het gelukkig amper dit keer. Nadat de buisjes weer gevuld waren neem ik afscheid van deze vriendelijke man. Fijn, dat heb ik er weer op zitten. Nu het spannende gedeelte… de bloeduitslag.
Ik zie het zo voor me. Het stel dat al een aantal ja(ar)(ren) zwanger proberen te worden. En elke uitslag, is het al zo ver? Dit keer misschien wel? En dan de teleurstelling als het niet goed gaat.
En het moment dat het dan eindelijk wel gelukt is. Je bent zwanger, jullie zijn zwanger. Blijft het goed gaan? Gaat er nu niets meer fout? De eerste echo, de eerste schopjes, al die dingen zijn zo bijzonder.
Je kan denken, wat heb jij makkelijk praten. Geen vruchtbaarheidsproblemen…
Maar ik herken heel veel in zoveel van jullie verhalen. Het gaat nu goed. Waarom ben ik dan nog steeds bang als ik een controle heb?
Zenuwachtig loop ik terug naar de hal van het ziekenhuis. Wat ga ik doen? Het is kwart over 9. Ik heb pas om kwart voor tien de afspraak. Zo besluit ik om toe te geven aan mijn verslaving. Heel slecht. Ik rook niet, en drink absoluut geen alcohol. Maar een cola.. ik drink een paar slokken en bewaar de rest voor vanmiddag.
Soms kom ik bij de controles mensen tegen die ik tijdens mijn opname heb ontmoet. Dit keer zie ik niemand. Het is altijd fijn om mensen tegen te komen die in het zelfde schuitje zitten of hebben gezeten. Alle gevoelens, er is gelijk een connectie. En ook het vertrouwen. Je bent niet alleen.
Voor de mensen die mijn verhaal hebben gelezen, het klonk allemaal heel heftig en echt een ‘bomby ride,’ Laat ik het niet bagatelliseren, dat was het ook. Maar ook heb ik geluk. Zo waren er echt heel veel ups and downs. Maar ook zo veel geluksmomentjes. De vriendschappen die ik heb teruggekregen. De ontmoeting met de artsen en geweldige verpleegkundigen! Wat een helden zijn dat! De hematologie en oncologie afdeling is echt een vak apart.
Nadat ik me heb aangemeld bij de balie op de afdeling B2 van het UMC, wacht ik. Mijn nagels zijn nog korter dan kort. Stompjes. ‘Het gaat goed, het gaat goed, het is goed.’ Zo herhaal ik steeds dat zinnetje weer in mijn hoofd. Mijn arts loopt naar buiten, oh wat ben ik blij om haar weer te zien! Meteen stel ik haar de vraag: ”Is het goed?” En ze knikt. ‘Ja hoor!’ ‘Alleen je moet stoppen….’ Oh! Mijn bloedplaatjes zijn boven de 100 gekomen! Wat fijn! Maar dat betekent dus dat ik moet stoppen met het medicijn wat ze aanmaakt. Dat is wel jammer.. Maar wauw! Wat fijn!
Alle waardes zijn weer goed. Enkel het HB iets gezakt. Waarschijnlijk door afbraak van cyclosporine. Cyclosporine is een medicijn wat er voor zorgt dat je afweer wordt onderdrukt, en dus mijn ziekte ook niet de kans krijgt om terug te komen. Het heeft als nadelig effect dat het de rode bloedcellen afbreekt en zo ook de (aka bloedplaatjes ) Mensen die bijvoorbeeld last hebben van eczeem krijgen dit ook vaak voorgeschreven of mensen met psoriasis. Ook mensen die een stamceltransplantatie ondergaan krijgen dit medicijn. De arts gaat dit nog onderzoeken. Als ik niet gebeld word.. dan is het goed!
Daarna loop ik naar de apotheek, gelijk maar weer even het ‘pretpakket’ ophalen.. tussendoor even mijn man bellen en het goede nieuws vertellen.
Als ik mijn pakket medicijnen heb ontvangen valt er weer een last van mijn schouders af. Even aarden, adem halen. Ik leef, ik ben er nog. Wat een zegen!
Frisse lucht, en nu op naar mijn werk.
Liefs,
Lotte
Geef een reactie