Ik had nooit gedacht dat ik het op het punt zou komen dat ik daadwerkelijk mijn verhaal op papier zou willen zitten. Maar dat punt is dan nu toch echt gekomen.

Ruim 3,5 jaar geleden gestart vol goede moed en mijn man was in het begin zelfs nog “bang” dat we meteen zwanger zouden raken. Niets bleek minder waar, want nu 3,5 jaar later is er nog geen enkele keer sprake geweest van een zwangerschap. En dit breekt mij op… Na diverse tegenslagen zit ik nu thuis met dat wat lijkt op een burn-out. Het is teveel geweest en ik kan het even niet meer. Maar opgeven is voor ons geen optie…

2 keuzes heb zijn er al gemaakt: keuze 1 is doorgaan met IVF en het hele fertiliteittraject. Keuze 2 ook: stoppen met mijn huidige stressvolle baan; want van stress is volgens mij nog nooit iemand zwanger geworden.

Maar hoe ga ik invulling geven aan mijn leven? En hoe moet dat allemaal financieel aangezien ik een leuk salaris ben gewend? Eén ding is zeker; Ik wil niet uitgeblust thuis blijven zitten en van cyclus naar cyclus gaan. Maar wil ik het roer helemaal omgooien en starten met een opleiding in een andere sector, ga ik fulltime of parttime werken en hoe gaat een nieuwe werkgever om met mijn “situatie”, en vind ik überhaupt wel een nieuwe baan? Wil ik al een baan dat “past bij het moederschap” of toch niet? Maar daarnaast ook de vraag; gaan we door met behandelingen in Nederland of kiezen we toch voor een buitenlandse kliniek?

Zoveel vragen en keuzes te maken. Zoveel onzekerheid in toch al een hele onzekere periode. Een gevoel van vrijheid om te doen en laten wat ik wil. Maar weet ik wel wat ik wil? Wanneer weet je nou dat wat goed is? Durf ik ook toe te geven aan het verdriet en gemis van een kindje?

Omdat ik onze ervaringen en mijn zoektocht van mij af wil schrijven wil ik graag hier mijn verhaal delen.

Liefs,

Floor

Sharing is caring!