Opmerkingen
Soms krijg ik opmerkingen als, zal je het wel doen, is het niet te vroeg, ik zou de hoop allang hebben opgegeven, hoe ver ga je door… Deze mensen zijn bezorgd om me en ja ik begrijp het, alleen staan zij niet in mijn schoenen. Ik neem niemand iets kwalijk, maar dit is iets wat alleen ik en mijn partner kunnen beslissen. We zijn inmiddels nu drie keer het traject IUI in gegaan, wanneer is het voor ons klaar. Geen haar op me hoofd die denkt dat we klaar zijn. Nog niet, maar waar ligt dan de grens. Ja we hebben zeker een grens. Want ooit is het klaar, ooit trek ik het niet meer. Alleen dat is nog lang niet aan de orde, want ik ben nog altijd heel positief over de behandeling. Het is bewezen dat ik zwanger kan worden en een zwangerschap kan uitdragen. Dus wat is het probleem van mensen die me laten twijfelen of ik er wel goed aan doe. Die twijfel is echt killing voor mij, daarom probeer ik zoveel mogelijk naar mijn eigen gevoel te luisteren. Alleen iedereen heeft wel een mening, waar ik dus vaak door ga twijfelen.
Geen twijfel
Waar ik niet aan twijfel is dat we gewoon heel graag dat kindje in onze armen willen hebben en dat ik gelukkig wil zijn in mijn leven. Het 1 sluit het ander niet uit, tenminste dat heb ik altijd wel gedacht. Dat ik alleen gelukkig kon worden als ik een kindje zou krijgen. Maar zo hoort het niet te zijn. Dus ik wil aan mijn geluk werken naast dat we graag een kindje willen. Dus mocht het ons niet gegeven zijn dan zoek ik het geluk hopelijk in de toekomst in andere dingen. Maar nog altijd zoals ik al zei heb ik heel veel hoop op dat kindje. Dan komen we op de vraag hoe hou je het toch vol. Nou gewoon de wens is sterker dan al het anderen. De wens en de hoop voor de toekomst houd me op de been. Daarnaast werk ik hard aan mijzelf en ben ik ook met andere fijne positieve dingen bezig. (denkt aan het Vlinderkindcafé) Maar het als eerste sta ik nu op nummer 1, ik wil de vrouw zijn die mijn partner verdiend naast hem.
Geschreven door Debbie, lees hier verder
Geef een reactie