Na een jaar proberen zwanger te worden, werden we via de huisarts doorverwezen naar het ziekenhuis in Alkmaar en kwamen we in de molen terecht van talloze onderzoeken. Onze angst werd helaas de waarheid…. We konden geen kinderen krijgen.. Bij m’n man waren 0 zaadcellen gevonden en bij mij heel weinig eicellen. Ze dachten aan vervroegde overgang (dit zit wel in mijn familie alleen dan op de leeftijd van 40 jaar en dat was ik nog lang niet). Onze wereld stortte compleet in.

We werden doorgestuurd naar Amsterdam waar verdere onderzoeken volgde en zo ook een TESE operatie voor mijn man. Helaas mocht deze ook niet slagen en kozen we uiteindelijk om zaad van een donor te nemen. Ze zagen bij mij in Amsterdam wat meer eitjes en verwachtten geen problemen om zwanger te worden dus starten we met het KID traject(inseminatie met het cupje). Ik moest ovulatie testen gaan gebruiken en zodra die positief was moest ik de volgende dag naar het ziekenhuis voor een inseminatie. Elke maand in spanning of de test positief werd, helaas gaf de clearblue test steeds geen positieve smiley en bij sensitest kreeg ik ook geen positieve test.

Ik hield ook mijn temperatuurlijst elke dag bij maar ook deze is voor mij een abracadabra, dus ging ik elke maand op de gok naar het ziekenhuis. Na dit vele malen aan te hebben gegeven en diverse gesprekken te hebben gehad met helaas steeds een andere arts werd mijn verhaal na 6 mislukte inseminaties eindelijk gehoord. We mochten komen voor een gecontroleerde cyclus!

Om de dag moest ik komen voor een echo en vervolgens als m’n eitje groot genoeg was moest ik hormonen spuiten zodat m’n ei ging springen en kon ik op juiste moment geïnsemineerd worden. We hadden goede hoop maar wederom na 7 inseminaties werd ik weer ongesteld, het vertrouwen in de inseminatie met het cupje zijn we totaal kwijt en krijgen daar wederom met verschillende artsen een gesprek over. Voor ons gevoel werkt dit niet en willen we graag over stappen naar IUI omdat ik volgens de artsen nog jong ben (leeftijd van 30 jaar ) raden zij dit af en willen ze nog 6 keer de behandeling met het cupje doen….. want we zijn immers nog “maar” 7 X geïnsemineerd! Wat er helaas vergeten word is dat we al 3,5 jaar proberen zwanger te worden en het elke maand weer een onwijze spanning is.

De volgende poging gaat op aandringen van mij weer via een gecontroleerde cyclus. In 1,5 week tijd ben ik 5 keer naar het ziekenhuis gegaan voor een echo, helaas bleek m’n eitje klein te blijven. Dit was toch niet helemaal goed, dus er volgde weer een reeks van diverse bloed onderzoeken en nog meer echo’s. Helaas komt weer het verhaal van weinig eicellen naar boven tijdens de laatste echo en nu wachten wij weer in spanning af of ze nog een behandeling voor ons in petto hebben en welke dit dan zal zijn. Na al die jaren zijn we voor ons gevoel nog geen stapje vooruit gegaan. Dat terwijl al m’n vriendinnen inmiddels al zwanger zijn en sommige zelfs al van de tweede en wij echt als enige nog met lege handen staan. Bij ons zakt de moed steeds verder in de schoenen. De vraag waarom wij?! spookt steeds vaker door m’n hoofd, maar als ik dan weer in de wachtkamer zit van het ziekenhuis zie ik dat ik lang niet de enige ben…..

 

Geschreven door Janine, 30 jaar, getrouwd, KID, MMM sinds 2012

Sharing is caring!