Het is 2011 als mijn gezondheid begint te sputteren. Ik heb vage klachten waar ik niet direct mee naar de huisarts ga. Uiteindelijk als ik er toch maar eens om raad ga vragen blijkt dat het wel degelijk klachten zijn, waar we verder op moeten onderzoeken. Uit een bloedtest wordt meteen duidelijk dat mijn hormoonspiegel erg ontregeld is.
Op advies van de huisarts moest ik maar eens stoppen met de anticonceptie pil. Vrij snel bleek waar we bang voor waren… Mijn menstruatie bleef uit, en ik leek in de vervroegde overgang. Ik was toen 33. Ik werd doorgestuurd naar de fertiliteitsarts. Op de vraag of ik een kinderwens had kon ik duidelijk zijn. Mijn antwoord was ja! We koesterden de wens maar waren nog niet bewust bezig met wanneer.
Na weer een bloedonderzoek, en weken wachten op de volgende afspraak, was de fertiliteitsarts redelijk ontstemd… Ik maakte geen eicellen meer aan en dus waren er heel veel mogelijkheden ineens van de baan. Ik kon nog wel tot eiceldonatie overgaan. Of ik wist wat dat was… Nee!! Nooit van gehoord. Ik kreeg uitleg, maar nam niks meer op. Ik was verdoofd! Teleurgesteld verdrietig boos… Ik wilde weg daar! Zei hij nou net dat ik geen kinderen meer kan krijgen???? Hoorde ik dat goed? Twee weken later moest ik terug komen. Ik moest alles even laten bezinken. En kreeg op de valreep nog informatie in mijn hand gedrukt over eiceldonatie, voor als ik toch nog wilde weten wat dat inhield.
Toen ik 2 weken later bij hem zat zei ik eerlijk dat ik het er thuis wel over gehad had maar dat het nog ver van mijn bed was… Hij wilde toch nog een inwendige echo (het is me ontgaan waarvoor). Hij zei vrij vlot dat ik een vleesboompje had, of ik dat wist?!… Uhhh… Nee!!!
De weken daarna leefde ik op de automatische piloot. Ik ben zzp-er (kapster) en moést door! Ik stortte me in mijn werk, zette een masker op hele dagen! Het viel me zwaar! Iedereen leek zwanger, of had het over kinderen of kleinkinderen. Ik besloot daarom een nette mail te sturen naar al mijn klanten om toch maar uit te leggen wat er gaande was. Ik bedoelde niet dat men niet meer mocht praten over kinderen of kleinkinderen, maar hoopte op begrip als ik even nét niet enthousiast genoeg reageerde. De reacties van mijn klanten waren erg meelevend. Ik heb heel veel lieve appjes en kaartjes ontvangen destijds…. Iedereen snapte het volkomen! Deze openheid heeft een hele speciale band tussen elkaar geschapen. Daarom zitten waarschijnlijk alle klanten nog steeds in mijn stoel!
Het was november 2011 ik voelde een paar dagen al buikpijn die doortrok naar mijn rug. Toen ik op een avond niet meer wist waar ik moest blijven van de pijn kwam ik bij de huisartsenpost terecht! De arts vroeg of ik bekend was bij de gynaecoloog.. Ik vertelde daarop wat mijn fertiliteitsarts/gynaecoloog in september mij had verteld. “Ik ga even een onderzoek voor de zekerheid doen”. zei mijn huisarts….. Toen ze terugkwam zei ze dat ze goed naar me geluisterd had….. “Ja?!?!”, zei ik… “Ik heb hier toch een positieve test”, zei ze. Waarop ik antwoordde; “Dus ik heb een blaasontsteking?” Ik dacht immers dat ik daarvoor kwam… “Nee!”, zei ze, “Ik heb een positieve zwangerschapstest! In eerste instantie werd ik boos…. Hoe kon ze dat nou zeggen!!!! Ze begreep mijn reactie, en mijn vriend zat aan de grond genageld. “Wat is dit voor achtbaan?????”, vroeg hij…
Toen ik de keer daarna bij de huisarts zat probeerden we te achterhalen wanneer ik zwanger moest zijn geraakt. Dat wist ik dus niet!! Ik werd nooit meer ongesteld! Oh ja… Op vakantie had ik, zij het niet noemenswaardig, gevloeid. Dat was in augustus!!!! En nu is het november!!! Toen ik een dag later in het ziekenhuis een echo kreeg bleek ik al 16 weken zwanger!!! Mijn zwangerschap is heel voorspoedig verlopen. Ik kon meteen wennen aan het fijne bericht. Ging een stuk sneller dan het slechte nieuws!! Ik ben goed onder controle gebleven in hetzelfde ziekenhuis. Toen ik later toch vragen had over het vleesboompje wat eerder geconstateerd was, bleek dat het vruchtzakje te zijn geweest!!! Ik ben vol trots met foto’s naar de balie van de gynaecoloog, die deze vergissing maakte gelopen na de echo en liet de assistente de foto’s zien. Zij zou het doorgeven. Ik heb nooit meer iets van hem vernomen…. Ik was achteraf 7 a 8 weken zwanger toen hij een “vleesboompje” ontdekte dat helemaal geen vleesboom was maar een embryo, die dan al bewegen kan…
Ik ben op 9 mei 2012 van mijn zoon Stijn bevallen (met keizersnee).
Na een jaar begon het te kriebelen… Kon ik nog een kindje??? Of??? Na onderzoek kon hierover de gynaecoloog heel duidelijk zijn. Mijn eierstokken waren geheel verschrompeld. Ik had, zo zei de gynaecoloog, gebruik gemaakt van mijn laatste eicel! Ik kon hier heel goed mee leven, maar ik heb toen wel resoluut alles van babyspullen weggedaan.
Ik ben gevraagd dit verhaal met jullie te delen daar het geen alledaags verhaal is. Ik heb dat met liefde en plezier gedaan, maar sta ook even stil bij hen die dus moeten dealen met het feit dat het er bij hen nooit zal komen. Via deze weg wens ik diegene erg veel sterkte! Ik heb zelf dus ervaren hoe dat voelt en dat valt niet mee!!
Liefs,
Mara
Waardeer je onze blogs?
Help ons blijven bestaan en doneer naar draagkracht!
Geef een reactie