Ik schrijf deze brief voor jou, om je te laten weten hoe gewenst jij bent. Om de emotie van mij af te schrijven en het verwerkingsproces door te laten lopen tijdens dit vreselijke traject. Ik hoop, dat als jij oud genoeg bent je begrijpt dat de weg naar jouw pijnlijk en zwaar was. Maar dat papa en mama nooit de strijd hebben opgegeven om jou ooit te mogen ontmoeten.

Waar moet ik beginnen

Ik heb altijd een bepaald beeld in mijn hoofd gehad. Een toekomst voor mij gezien. Een toekomst met een lieve vriend en twee kinderen. Kinderen van mijzelf. Nooit gedacht te trouwen, en laat staan met een man met notabene twee kinderen! Daar zat ik dan. Net 24 en stiefmoeder met jou twee grote broers. Maar nog altijd dat verlangen naar een eigen kind. Uitgerekend deze man waar ik verliefd op werd had zich laten helpen na het krijgen van zijn tweede zoon. Geen kinderen meer voor hem. Ook hij kon immers niet weten dat daar ooit verandering in kwam. Hij had ook een toekomstbeeld. Een beeld dat in duigen viel. Ook jouw vader werd na een aantal jaar weer verliefd. Verliefd op mij en op een toekomst samen.

Een nieuw gezin en voor mij een kind

Een kind waar ik altijd zo naar heb verlangd. Ach, een sterilisatie kan gewoon ongedaan gemaakt worden toch? Op naar de huisarts, en uiteindelijk door naar het ziekenhuis. 30 april 2015, de grote dag. Papa werd geopereerd en de zaadleiders werden weer aan elkaar gezet. O wat had papa een pijn. Hij liep een week krom met paarse ballen ^.^ . Na 3 maanden moesten papa en ik naar het ziekenhuis. Papa z’n zaadcellen werden gecontroleerd en de uitslag volgde een week later. We zaten in het Antoniushove toen de arts die de operatie uitvoerde wat minder goed nieuws had. Door de 7 jaar durende sterilisatie was er een stuk minder levend zaad aanwezig en echt snel waren de zwemmertjes ook niet. Dat viel even rauw op ons dak want dat was niet waar we op gehoopt hadden. We werden doorverwezen naar het Westeinde ziekenhuis. Daar kwamen termen als ICSI en de medische malle molen. We kregen foldertjes mee en we zouden een oproep krijgen.

ICSI

Hier was mama echt nog niet aan toe! We wilde het eerst zelf gaan proberen en vol goede moed tegen beter weten in hoopten we op een wonder. Na zeven maanden was er nog steeds geen wonder en verloor ik de hoop. Ik moest me echt geestelijk gaan voorbereiden.
Papa en mama waren net een week getrouwd toen er ineens een oproep in de bus lag. De paniek sloeg toe. Ik wil dit nog niet, ik ben net getrouwd! Even genieten nog hoor was het excuus. De laatste keer dat ik het voor mij wilde uitschuiven. september had ik gezegd. Plan ons dan maar in.

Dokter Geluk

Toen ging het beginnen. Papa en ik moesten bloed afnemen en ik werd onderzocht. Ik moest me van onder uitkleden en ging wat ongemakkelijk op de stoel liggen. Dokter Geluk en iemand in opleiding gingen aan de slag. Inwendige echo, uitstrijkjes en de hele zooi. Wat voelde dat ongemakkelijk. Wetende dat ons nog veel meer van dat soort dingen te wachten stonden. Na 4 weken kwamen we voor de uitslagen. Alles was en zat goed! Wat een opluchting. Ik had een mooi cyclus dus dat was al mooi meegenomen. Wat een spannende tijd! Na een week stond de prikles al gepland. Jaja, mama moest dat nu allemaal zelf gaan doen! Instructies en diverse medicatie kwam voorbij, en natuurlijk werden de bijwerkingen vermeld en dat waren er heel veel.

Een tasje vol

28 injecties Decapeptyl, 2 pennen Gonal-F en een pen Ovitrelle. Op vrijdag 11 november 2016 ging het dan eindelijk beginnen. Daar stond ik dan. Met trillende vingers en tranen in mijn ogen drukte ik uiteindelijk na 20 minuten de naald volledig in mijn buik. De vloeistof brandde enorm. Wat een naar spul zeg! We hoopte dat ik weinig last zou krijgen van de bijwerkingen, en papa hoopte vooral dat ik geen chagrijnige buien zou krijgen. Die heb ik gelukkig niet gehad, al was dat de meest voorkomende bijwerking. Een half uur na de eerste injectie werd ik al niet lekker. Draaierig, beroerd. Na 3 dagen werd dat wat minder. De eerste twee weken gingen wel redelijk. Ik was echt vreselijk moe maar had verder niet echt veel last. Wel was ik mega blij dat de moeheid minder werd toen ik na 14 dagen de Gonal-F erbij mocht spuiten. Die combinatie hormonen maakte het dat ik me wat beter ging voelen. Maar na een aantal dagen kreeg ik het wel echt zwaar.

Overstimulatie

Door het dagelijkse prikken had ik grote blauwe plekken op mijn buik. Sommige naalden waren zo bot dat ik ze letterlijk in mijn buik moest schroeven. Op het laatst stond het me zo tegen en deed het zo’n zeer dat ik soms wel huilen kon. Intussen moest ik steeds op controle in het ziekenhuis. Daar was al gebleken dat ik wel heeeeeel erg veel eitjes had klaarstaan dat er sprake was van een beginnende overstimulatie. Dat komt af en toe eens voor. Ik werd goed in de gaten gehouden en moest veel drinken en volledig rust houden. Ik was wel erg teleurgesteld toen ze hoorde dat er geen verse embryo zou worden teruggeplaatst. Daar was ik op dat moment al te ziek voor. Gelukkig ging toch de punctie nog door. Dat was nog even spannend want het leek er even op of alles voor niets was geweest. Overstimulatie kan behoorlijk gevaarlijk zijn namelijk.

Toen was die dag daar

36 uur eerder had ik de Ovitrelle ingespoten. Oma kwam ons al vroeg halen. Daar zat ik dan. Op van de zenuwen in de wachtruimte van het Bronovo. Vandaag zouden de eitjes worden aangeprikt. Ik wist vooraf al dat het pijnlijk zou zijn. Maar de morfine zou de scherpe randjes er af halen. Ik lag in een stoel en papa zat naast me. Ik kreeg een hartslagmeter aan mijn vinger en een infuus in mijn arm. Dokter Loo deed de punctie en had hulp van 2 assistentes. ze waren alle drie heel vriendelijk en probeerde mij gerust te stellen. Door de zenuwen (maar achteraf een blaasontsteking) kon ik niet meer plassen en werd ik eerst nog gekatheteriseerd. Toen ging het beginnen. De morfine werd ingespoten en ik werd meteen heel draaierig. De assistent zei me mijn ogen te sluiten en dokter Loo boorde de naald (zo lang als een brei naald) dwars door m’n baarmoederwand en eierstok heen. Man wat deed dat pijn zeg. Ondanks de morfine was het flink tanden bijten. En wat duurde het lang, en wat waren het veel eitjes. Sommige ook nog erg klein. De eerste helft was klaar en ik kreeg mijn tweede en tevens laatste morfinespuit. Direct ging ze door met de andere eierstok. Ik kneep papa z’n hand bijna fijn!

AU!!!

Vrij snel daarna was er een probleem. De naald zat verstopt en spoelde niet meer door. Een nieuwe naald werd gereed gemaakt en ik voelde de verdoving uitwerken. De woorden die dokter Loo toen zei zal ik nooit meer kunnen vergeten. ‘Sorry meid, maar je hebt je maximale dosis morfine gehad ik mag je helaas niks meer geven. Maar ik moet nog even door want ik zie nog wat grote follikels’. Dat moment dat ze zonder verdoving dwars door mijn baarmoederwand en rechter eierstok prikte zal ik nooit vergeten. Ik heb gegild gehuild, geschreeuwd en gesmeekt of ze wilde stoppen. De pijn was ondraaglijk en ik wist niet waar ik het moest zoeken. Ze gingen maar door en door. Eindelijk was het klaar. Dokter Loo kwam weer met haar eendenbek kijken hoe het eruit zag van binnen. En of het nou door mijn eigen spastische bewegingen kwam of dat het toeval was…. Ik voelde iets warms langs mijn billen stromen. Ik zag papa met grote ogen kijken. Ik zag dokter Loo naar achter springen en zag de assistentes in de weer met matjes en doeken. Ik hoorde het bloed op de grond kletteren, zag doeken met helder rood bloed weg gaan en toen lief kind, werd het me allemaal teveel. Dokter Loo moest met watten het wondje dicht duwen. Na die helse pijn die ik dat moment nog voelde, van binnen lek geprikt. Ik maakte alles mee maar toch ging het als een waas aan mij voorbij. Op dat moment mijn lieve lieve kind had ik zoveel spijt. Ik was getraumatiseerd door de hele gebeurtenis. Ik had de meest helse pijn doorstaan. Ik kon niet stoppen meer met huilen en papa moest afscheid van mij nemen en met oma samen naar Leiden om de speciale koffer met eitjes af te geven, en z’n zwemmertjes af te staan. Na een poosje te blijven liggen werd ik in een rolstoel geholpen en naar een afdeling gebracht. daar moest ik 2 uurtjes blijven totdat papa terug kwam met oma. Ik voelde me leeg, ellendig en zag alleen maar die bebloede naald voor me. Papa kwam terug en vertelde dat er van al die eitjes wel 22 goede bij zaten! Das waren er heel erg veel volgens het ziekenhuis en dokter Loo kwam nog even praten. Ik kreeg volledige bedrust mee en moest 3 liter vocht drinken en moest meteen aan de bel trekken als er iets was en stond onder strenge controle.

Pech voor mama

De volgende dag kregen we het goede bericht dat er van de 22 eicellen wel 12 bevruchtingen waren. Waarvan 11 goed genoeg voor de vriezer. Uiteindelijk werd ik steeds zieker en trok ik op een dinsdagmorgen aan de bel. Het waren horrordagen geweest en met veel pijn melde ik me bij het ziekenhuis. Na diverse echo’s onderzoeken en lang wachten werd besloten dat ik moest blijven. Ja lief kind, van alle duizenden behandelingen per jaar in Nederland staat er gemiddeld 1 ziekenhuisopnamen per jaar voor. Ja.. dat was ik. Nog meer pech dan dat we al gehad hadden. Er werd een bed voor mij klaargemaakt op de 12e etage. Daar, op die etage waar hopelijk jij ook ooit geboren gaat worden. Ik bleek officieel overstimulatie te hebben met een infectie en een blaasontsteking. Ik kreeg een infuus met vocht en antibiotica en weer volledige bedrust. Iedere avond een nare prik in mijn been voor trombose. Ik mocht immers maar weinig lopen. De ziekenhuis dagen waren lang. De nachten waren verschrikkelijk en door vermoeidheid voelde ik me alleen maar zieker. Op dag 5 mocht ik eindelijk naar huis. Geen verhoging meer en was 3 kilo aan vocht en wel 9cm aan buikomvang kwijt! Dat ging de goede kant op.

Eindelijk een terugplaatsing

Na 2 maanden was mijn lichaam voldoende hersteld en mochten we voor de eerste terugplaatsing komen. Wat was dat spannend! Papa en mama waren die week alweer 1 jaar getrouwd en een weekje op vakantie naar de Veluwe. Mooi huisje in een mooi besneeuwd bos. Met alle liefde reden we die woensdag terug voor onze kleine emmy. De dag ervoor, Valentijnsdag kregen we een telefoontje dat de eerste embryo stuk is gegaan na ontdooien en er een tweede uitgehaald moest worden. Die deed het gelukkig goed. Met een heel gelukkig gevoel zijn we weer terug gereden naar ons vakantiehuisje. De dagen daarop genoten we nog meer van onze vakantie. Mijn fantasie sloeg op hol en dacht alleen maar aan een toekomst met ons drietjes. Ik zag ons al helemaal lopen daar in dat bos. Jou voetstapjes in de sneeuw. Maar helaas, nog voor onze testdatum had ik al het eerste bloedverlies. Tranen wegslikkend ben ik weer aan het werk gegaan. Alsof er niks aan de hand was. Blik vooruit op een nieuwe poging. 1.5 week later zat ik alweer in het ziekenhuis voor de volgende echo. Poging 2. De wachtdagen waren weer vreselijk. Dacht van alles te voelen maar dacht vooral dat het tussen mijn oren zat. Tot ik op wachtdag 8 zo misselijk was geworden dat ik een test ben gaan doen. Tot mijn stomme verbazing zag ik een tuurstreep! en zelf papa zeg hem ook. Ik kon het niet geloven en deed nog een test. En weer zo’n zelfde tuur streep. Mega spannend! Zou hij gaan oplopen? Toen ik eenmaal voorbij de ‘niet ongesteldheids dag’ was ging de test van een tuur streep naar een mooi zacht roze streepje. Wat voelde ik mij gelukkig en trots. Ik was zwanger!! De symptomen namen toe. De pijnlijke borsten en vooral de ochtend misselijkheid.

Ik geef je niet op

Vol trots belde ik het ziekenhuis met de positieve uitslag. Ik kon meteen dezelfde dag nog komen voor een bloedtest. Dat zit wel goed dacht ik. De klachten namen immers toe en de testen werden steeds mooier. Natuurlijk bleef het spannend want er kon nog van alles mis gaan. Ik verwachte alles, behalve dit… Ik was 4 weken en 3 dagen zwanger en dokter Ransijn belde met slecht nieuws. Het HCG hormoon was vele malen te laag. Iets ging niet goed met de innesteling. Ze noemde het een biochemische zwangerschap. Dat hoe dan ook zou uitlopen op een zeer vroege miskraam. Mijn wereld stortte in. Mijn kind, mijn lieve kind waar ik zo naar verlangde werd zomaar van mij afgenomen. Ik voelde me verslagen. Zo oneerlijk. Ik was zo verdrietig. Hoe kon dit gebeuren, met mij was toch alles goed? Die zelfde dag begon ik al met bloeden. En er volgde een verplichte rustmaand. Van eind maart gingen we naar halverwege mei. Mama had inmiddels de 28 aangetikt. Een derde terugplaatsing volgde en nog voor de testdatum begon er alweer een bloeding. Het verdriet was weer groot. Nog steeds geen teken dat ik jou ooit in mijn armen zou mogen sluiten. Na lang nadenken heb ik besloten om voorlopig even voor de vierde en laatste poging te gaan. Als die niet aanslaat hou ik even een zomerstop. Even loskomen van alles en even gaan genieten. Even het hoofd leeg maken en het verdriet eruit gooien. Ik beloof je een ding mijn lieve lieve kind. Ik geef jou nooit op. Ik ben de strijd aangegaan samen met je vader. En ooit komt de dag dat ik jou in mijn armen mag gaan sluiten. Ik hou nu al van je mijn lieve lieve kind.

Poging 4, 5, 6, 7 en 8

Het is alweer een tijdje geleden. Er is weer een hoop gebeurd. Een 4e 5e en 6e en 7e terugplaatsing zijn we weer voorbij. Mentaal niet te doen. Het kost steeds meer tijd en energie om de volgende stap te zetten. Maar op 28 juli 2018 gebeurde er iets wat ik nooit meer had durven en kunnen denken.. Terugplaatsing nr 8 is geweest.. emotioneel was ik op. Had geen vertrouwen meer in de cryo’s.. langzaamaan nam ik stukje bij beetje afscheid van mijn kinderwens. Steeds vaker probeerde ik mij een leven voor te stellen zonder jou. Op dag 6 en 7 na tp had ik was oud bloed verloren. Nu alweer over, ook steeds vroeger dacht ik. Op dag 10 nog niet doorgebroken. T zal wel niet maar oke…doe wel even een testje. Binnen 30 seconden kwam er een duidelijke 2e streep!!! Vervolgd door een vlaag van paniek, een heftig shakend lijf en zoveel ongeloof, blijdschap en angst..en toen de tranen. Ruim 3 jaar lang wacht ik al op jou. En ik hoop zoooo dat je gezond en wel ter wereld mag komen..

Nog maar 1

Zondag 12-8 zou een feestje moeten zijn. Die dag was ik 6 weken zwanger! De dag liep anders dan gedacht want s morgens vroeg zaten papa en ik al op de spoedeisende hulp. Bloedverlies… op de echo was alleen een vruchtzakje zichtbaar. Geen inhoud. De kansen waren 50/50… Dinsdag morgen weer een echo. Vruchtzakje loopt achter in groei en ziet er niet goed uit. Licht bloedverlies komt weer op. Helaas.. afwachten tot de miskraam doorzet. Wat een vreselijk verdriet weer.Twee weken kropen voorbij. Nauwelijks bloedverlies gehad. Toch ergens diep van binnen groeit er lichtjes weer wat hoop. We gingen nog even op vakantie en een week later op maandagmorgen kregen we met ruim 8 weken de definitieve bevestiging dat het vruchtzakje helaas nog steeds leeg was en ruim 2 weken achter liep in groei. Nog even er een klein weekje tussenuit samen met papa. Als het niet vanzelf komt, hebben we pillen gekregen die ons helpen de miskraam op te wekken. We hebben dan nog 1 cryootje in de vriezer.
En daarna ‘moet’ het hele circus weer opnieuw…

Een verdrietige groet,

Ella

Sharing is caring!