Ik zou je zorgen graag weg willen nemen en dan vooral op 2 momenten. De wachtweken en de periode tot en met aan de 1e echo. Deze periodes maken je hoorndol, poepiezenuwachtig en spastisch over wat wel en niet “mag”.
En dan die allesverzengende angst. Angst wanneer het niet de eerste keer is dat je jouw kostbare met veel moeite geproduceerde eieren teruggeplaatst kreeg en je dit keer maar 1 goed ei hebt. Al je hoop op die ene, dat is gewoon scary want je weet als deze niet lukt heb je niets in de vriezer en begint deze hele circus opnieuw.
Angst omdat het je laatste poging is.
Angst omdat je weet dat je “uitbehandeld” bent vanwege je leeftijd en de tijd dringt.
Angst omdat je wel zwanger wordt maar niet blijft.
Angst omdat je bang bent kinderloos te blijven.
Loslaten lijkt dan een onbereikbaar doel.
Misschien helpt deze kleine suggestie, een klein omdenkertje voor wellicht een wat rustigere gedachte. De zorgen gaan niet over, ons begin van moederschap begint eerder dan bij andere “normale” moeders.
Het moederschap is al begonnen en ook al heb je je kindje nog niet in handen, wanneer het wel in je schoot groeit en geboren wordt gaat ‘t maken van zorgen gewoon door. Gekscherend zeg ik wel eens; “Nu maak je je zorgen of het wel blijft zitten en over een paar jaar omdat hij een brommer wilt”.
De wetenschap dat t normaal is dat je deze gevoelens hebt en er niet langer tegen vecht maken dat de spanning en dus de stress van de angst afneemt. Angst als in gezonde zorgen, zonder stress.
Lieve mama in spé, jouw zorgen en angsten beginnen iets eerder. Ze horen erbij.
Liefs,
Mel
Geef een reactie