Het spijt me dat ik soms zo lomp kan zijn. Pure belangstelling is het, maar toch. Als je de geschiedenis niet kent van iemand, is de vraag soms onhandig. In de meeste gevallen ben je vervolgens lekker aan het babbelen over de kinders, maar in heel veel gevallen, weet je gewoon even niet meer wat je moet zeggen. Zoals ik dus.

Het spijt me dat ik wel gezegend werd met kinderen en dat jouw baarmoeder leeg bleef. Ik wil je niet vertellen dat het het mooiste gevoel is in de wereld, maar dat weet je al lang. Hoe groot was de wens, hoe lang de reis. Soms van ver. Misschien twijfelde je. Of twijfel je nog steeds. Was de weg soms kort en heftig. Ik kan me er niets bij voorstellen. Natuurlijk. Ik heb er wel over nagedacht. Al voor we begonnen met oefenen, maar ook toen het misging, na de eerste miskraam. “Wat nu als ik niet nog een keer…?”

Hoe gek het ook klinkt, het schuldgevoel is er soms. Het knaagt. Neem je me het kwalijk? Waarom zij wel, waarom ik niet? Belde je daarom niet meer? Ik weet niet hoe ik zelf zou zijn in die situatie. Ik weet het niet. Zou ik gek worden van verdriet? Zou ik het langs me laten afglijden? Genieten van het leven samen met mijn man, reizend, full time werkend. Of zou ik in een zwart gat vallen?

Het spijt me

 

Lees hier de volledige blog van Sjoukje

 

Sharing is caring!