De laatste loodjes wegen het zwaarst… Zowel lichamelijk als mentaal. Maar tis het zo waard! 
Niets is alleen maar rozengeur en maneschijn, maar je regenboogje in je armen sluiten is toch kortbij!

Op 19/11/16 vierden we de dochter haar 12 de verjaardag. Wat aangepast aan mijn bekken dat niet meer meewilde. Halverwege de dag voelde ik een innerlijke onrust over me heen komen. Ik bedenk dat dat laatste beetje strijk nog weggewerkt moest worden en we alvast het eten voor die avond beter konden bestellen. Een 15 minuutjes na de bestelling rond 16 u weten we waar die onrust vandaan komt. Ik verlies grote gulpen vruchtwater. De paniek gaat van mijn ogen naar die van manlief. Neen niet vandaag!! Dochterlief gaat hier zo niet blij mee zijn. Maar een baby hou je niet tegen uiteraard! 

Na overleg met materniteit gaan we langs met in ons achterhoofd het idee dat we dan nog even maar uur naar huis kunnen om pizza te eten voor de dochter haar verjaardag. Maar dat zou dus niet gebeuren. Mijn ontstekingswaarden zijn te hoog dus word aan een infuus antibiotica gelegd en moet blijven. Slechts de 2 cm ontsluiting sinds 35 weken zwangerschap. Ik voel de bui alweer hangen …dit kan weer even gaan duren. Terwijl onze 3 tieners alleen thuis Silke’s verjaardag vieren liggen wij de tijd te berekenen … Nog 6 u en tis 12 u dan zijn we den 20ste. Dat lukt ons wel … We zijn redelijk zelfzeker, ook de gyn denkt dat ik ten vroegste tegen s morgens 6-7 u zal bevallen. Maar eens mijn vliezen volledig breken en we op onze kamer liggen weet ik het toch even ni meer zo zeker. De avonddienst is gearriveerd, ik schrik even als ik de vroedvrouw zie. Zij was erbij toen ons Hesse* stilletjes geboren werd. Geschrokken maar ook erg ontroerd.

De weeën volgen elkaar op. Ineens uit het niets krijg ik geen tijd meer om even bij te komen. Maar goed …de gyn weet het beter toch? … In bad om weeën op te vangen en onder water bevallen zit er niet meer in omwille van de ontstekingswaarden. Hoe ik de weeënnog 7-8 u moet opvangen weet ik niet. Dus rond half 12 krijg ik dan toch een epidurale. We halen 12 u en hebben dan 4 cm ontsluiting. Nog genen vetten eigenlijk. Goed we besluiten van een dutje te doen. Maar de spanning en de krampen houden ons wakker. Om 1 u komt de vroedvrouw binnen en kijkt op de monitor … Ze denkt goed nieuws te kunnen brengen. Wij denken gelijk … Oh wellicht 5-6 cm… Maar tot onze verbazing verteld ze ons dat er enkel nog een klein randje staat. Dat ze dan de gyn maar eens zal verwittigen en alles klaarzetten. Ik krijg het toch wat benauwd … Baby’s hartslag zakt gigantisch tijdens de weeën. Ze leggen ons uit dat de navelstreng rond zijn nekje zit maar dat het wel in orde komt. 
Na een 20 tal minuutjes persen en de juiste instructies word om 2.03 u ons regenboogje geboren. Op zijn eigenste dagje … 3170 gram en 50,5 cm … Zo groot/klein is dat wezentje die ons hart volledig heeft ingepalmd. 
 Leven uit ons leven. klein en zo bijzonder. eigenlijk heet je wonder, maar de hele wereld mag het nu weten dat je geboren bent en Rube zal heten.  Op 20/11/16 om 2.03u met zijn 3170 gr en 50,5 cm het kleine broertje van Jelco, Brent, Silke & Hesse*. 

Liefs,
Lotje

Sharing is caring!