Waarom doen vrouwen zo ontzettend veel aan hun vruchtbaarheid en mannen weinig tot niets? Wie praat daar wel eens over met zijn partner en wil vertellen waarom hij dat niet doet of geen zin in heeft. Ik heb het er met een paar vriendinnen (sommige zijn ook lotgenoten) over gehad en sommige beweren dat in elke man een macho schuilt en dus ook opstaat wanneer hij aangesproken wordt op zijn vruchtbaarheid. Zo van “kom niet aan mijn sperma, die boys doen hun werk heus wel”. En dan zijn er een paar die gewoon te lui zijn. De wat meer spiritueel ingestelde vrouwen zeggen dat mannen helemaal dat gevoel van zwanger worden niet hebben en daarmee geen oerdrang. Maar hoe zit het dan? Welk gevoel heeft een man dan wel? En waar is het gebleven? Is ie dat kwijt geraakt toen de emancipatie zijn intrede deed?! Is het alleen maar het vrijen (ik zeg vrijen maar dat heet dan seks) op zich wat het leuk maakt? Is er geen drang tot het willen bevruchten?

Wat ook naar voren kwam is dat mannen uit zichzelf ook helemaal geen extra vitaminen nemen of een extra rondje gaan hardlopen, laat staan dat ze zich erover inlezen. Van alle vrouwen hoor ik, spiritueel of niet dat zij de pillen aanreiken en dat de heer des huizes zich er niet eens in verdiept heeft. Wel vraagt hij ‘wat er in zit”. Velen protesteren omdat ze niet van pillen houden….

Hoe kan dat nou toch? Is het onze schuld? Halen wij deze verantwoording en daarmee het willen bevruchten weg?
Een therapeut zei ooit eens tegen mij dat er in zijn praktijk vaak mannen komen, die door hun vrouw gestuurd worden andersom maakt hij dat nooit mee. Een andere therapeut vertelde mij dat hij tegen de man zei (waar vrouwlief niet bij was); “Vergeet niet dat JIJ haar zwanger moet maken en niet andersom!” Bij deze meneer ging een lichtje branden en gaf haar van katoen. Ze raakte kort daarna zwanger spontaan ook nog, terwijl dat jaren niet gelukt was.

Mannen willen vaak later in hun leven pas kinderen en dan zien we ook nog dat mannen vaak eerder willen stoppen met behandelingen. Het lijkt er zelfs op dat zij beter kunnen omgaan met het accepteren van de situatie als het niet lukt. Lijkt dat maar zo? Laten ze dat niet zien of verwerken zij dit gewoon anders/beter? Conclusie; mannen gaan anders om met de kinderwens in zijn algemeen……

Meestal heb ik wel een antwoord of een theorie, maar als het om mannen gaat moet ik in deze toch echt stellen dat voor mij de mannen van Mars komen en ik van Venus.

Tot slot, ik generaliseer misschien een beetje want eerlijk gezegd is mijn man vaak nog fanatieker dan ikzelf ben maar als ik naar de vele groepen kijk zie ik weinig tot geen mannen en al helemaal geen commentaar en van sommige vrouwen verneem ik wat ik in deze blog schrijf. En dan ook nog professionelen die bevestigen dat het bij hem anders werkt, maar hoe dan? Hoe denken jullie dat het zit?

Liefs,
Melany

Sharing is caring!