Na onze vakantie hadden we een echo bij het geboorte atelier. Helaas was het niet voor een echo van 7 weken om te kijken naar onze baby(‘s), maar om te kijken of mijn baarmoeder leeg was na de miskraam en er niet iets was blijven zitten. We kwamen binnen en ik voelde gelijk een brok in mijn keel. Er stonden in de wachtruimte leuke bankjes en 2 grote borden met allemaal geboorte kaartjes. De ruimte was klein, maar zag er knus uit. We namen plaats op het bankje en wachten af tot we geroepen werden door de verloskundige. Ik voelde dat mijn tranen hoog zaten en merkte dat ik mijn adem in hield en probeerde rustig in en uit te ademen. Eerst kwamen er 2 vrouwen uit de “echo kamer” met een kindje op de arm. Je weet nooit de verhalen van mensen, maar had het idee dat dit een lesbisch stel was. Je mag het eigenlijk niet denken, maar ik denk dat veel stellen die al jaren bezig zijn om zwanger te worden al snel een gevoel bij een stel hebben dat je het sommige stellen meer gunt dan andere. Ik denk alleen dat mensen dit vaak niet uitspreken, omdat dit niet echt leuk is als je dit zegt en soms “beschamend” is dat je dit wel denkt. Je weet van een lesbisch stel dat het niet op de natuurlijke manier kan en dan denk ik al snel wat fijn dat het gelukt is. Toch doet het pijn dat zij daar loopt met een baby in haar buik en mijn buik helemaal leeg is. Ik probeer goed te blijven ademen en mijn tranen onder controle te houden. Zodra ik thuis ben mogen de tranen komen, maar nu nog even niet.
Vlak daarna kwam er een stel binnen die niet ouder waren dan een jaar of 18. Het viel me op dat ze nog niet echt een buikje had. Ze vroeg aan een medewerker of ze plaats kon nemen of zich ergens moest melden (wat inderdaad niet helemaal duidelijk is als je binnenkomt), dus het was haar eerste bezoekje bij deze verloskundige praktijk net als die van ons. Ze gingen op het bankje naast ons zitten. Het viel me gelijk op dat ze ieder in een eigen hoek gingen zitten i.p.v naast elkaar. Ze pakte allebei een hun telefoon, terwijl ze aan het wachten waren. Ze keken alles behalve vrolijk en het leek bijna alsof ze 2 vreemden waren van elkaar. Ik vroeg me gelijk af of ze zwanger was van een one night stand of dat hij niet zou weten hoe hij moet reageren op haar zwangerschap of eventuele miskraam. Ze zijn ook nog zo vreselijk jong en zagen er verloren uit. De verloskundige kwam naar de wachtkamer en gaf aan bij ons dat dit stel nog voor ons was, maar dat het niet lang zou duren. Toen ze afscheid namen hoorde ik de verloskundige ze heel veel sterkte wensen. Een seconde gaat er door mijn hoofd dat ik hoop dat ze niet ongewenst zwanger is en een baby in buik heeft zitten die ze niet wil, terwijl ik daar met een lege buik zit en niks liever zou willen. De volgende gedachte was dat ik ze natuurlijke ook geen miskraam gun. Ze liepen langs ons door de wachtruimte en zeiden ons gedag voor ze naar buiten liepen. De gedachte verdwijnt snel als we geroepen worden door de verloskundige en plaats mogen nemen. Het eerste wat me opvalt is dat er geen pashokje of aparte ruimte is waar je je schoenen, je broek en onderbroek/string uit doet. Dit zal waarschijnlijk zijn omdat je normaal gesproken als je naar de verloskundige gaat een echo op de buik krijgt en niet vaginaal zoals wij gewend zijn. Ik kleed me van onderen uit bij de stoel die daar staat en ga daarna liggen. Ze geeft aan dat ze nog even een handdoekje pakt om deze op mijn buik neer te leggen, zodat ik daar niet helemaal bloot lig. Je bent na zo veel jaar inmiddels wel gewend om daar half naakt met gespreide benen in een stoel me beugels te liggen wat alles behalve charmant is, dus ik had het handdoekje niet echt gemist, maar het is wel netjes dat ze dit doen. De verloskundige vertelde dat ze in Amerika als ze dit niet doen een claim kunnen krijgen van 600 dollar en ik begin te lachen. Wat zijn dat soms toch mafkezen die Amerikanen. Dan zie ik pas dat er voor me een heel groot scherm hangt, zodat je goed mee kan kijken met de echo en dan besef ik me dat ik straks op het hele grote scherm een lege baarmoeder ga zien. En dat terwijl ik eigenlijk morgen een langere afspraak had staan om dat onze baby of baby’s 7 weken oud zouden zijn geweest. Ik hou me groot en we bekijken op het scherm mijn baarmoeder die tot nu toe nog niet heeft mogen baren. Het is leeg. Alles is er uit en dat is op zich goed nieuws. Ze zag 3 lagen baarmoederslijmvlies en het slijmvlies was 6 cm. Dus dat was allemaal prima. Ik mocht me aankleden en we nemen afscheid met de woorden ‘hopelijk tot ziens’. We lopen door de wachtruimte naar buiten en stappen de auto in. Ik zet mijn vriend af bij het station en ik rij weg. Het enige wat ik wil is naar huis en de tranen laten lopen waar ik me de hele tijd tegen zit te verzetten. De tranen van verdriet omdat ik nooit zal weten of ik ooit nog die wachtkamer in zal lopen met een baby in mijn buik en mijn baarmoeder zou mogen baren..
Liefs,
Mabel
Geef een reactie