Het is voorjaar 2010, ik ben op dat moment 39 jaar, single en mijn biologische klok tikt. Mijn kinderwens is nooit heel groot geweest en nu was daar in ene tóch die klok die tikt. Een onbeschrijfbaar gevoel. Niet uit te leggen ook. Je hoort wel eens dat vrouwen zo wanhopig zijn dat ze een man oppikken in de kroeg om daar zwanger van te worden. Zo desperate was ik nou ook weer niet, maar ik begreep het gevoel wel. Er moest duidelijk iets gebeuren. Dus, wat nu?
‘Had ik maar’
Ik had al eerder, via mijn vriendengroep, een dame leren kennen die ook single was en heel graag moeder wilde worden. Zij ging de dappere stap nemen om dit met een donor te doen. Door haar werd ik getriggerd om ook eens naar deze optie te kijken. De optie van alleenstaand moederschap. Een van de dingen die voor mij belangrijk was, is dat ik niet met de vraag ‘had ik maar’ bleef zitten. Ik wilde het op deze manier doen, dan had ik het in ieder geval geprobeerd. En ik zou nooit de vraag aan mezelf hoeven stellen ‘wat als ik het wél met een donor had geprobeerd?’
Zoals ik er nu op terugkijk was dit, naast het verlangen en die biologische klok, een belangrijk onderdeel van mijn reis. Dus, ik had een plan. Ik ging op zoek naar een donor. Uiteraard had ik dit ook met lieve mensen om mij heen besproken en iedereen stond ook achter mijn plannen. Sommige wellicht met kritische blik maar ik voelde me erg gesteund. Het is een pittige life changing keuze die je maakt, en die maak je wel alleen.
Ik had natuurlijk ook goed voor mezelf besloten wat ik wilde. Wilde ik het kind helemaal alleen opvoeden of in een co-ouderschap. Daar was ik al snel over uit, ik koos voor een co-ouderschap, 50-50. Ik wist dat een kind alleen opvoeden niet makkelijk zou zijn en ik wilde ook echt bewust kiezen om dagen voor mezelf te hebben (die keuze had ik nu eenmaal, dus waarom niet). Ik zou daar nl een veel leukere moeder door worden. En, de donor moest in Amsterdam wonen. Anders is het gewoon niet te doen als het gaat over de keuze van de crèche, ophalen, wegbrengen etc. En ik had ook geen auto dus het moest allemaal wel een soort van moeiteloos gaan:-) Zoals je ziet, ik heb het helemaal vormgegeven zoals ik het wilde en wat goed voelde voor mij. Superbelangrijk!
‘Sperma donor gezocht’
Okay plan is klaar. Ik weet wat ik wil en hoe ik het wel. Nu nog de donor. Ik heb simpelweg ‘sperma donor’ in de zoekbalk van Google in getikt. Ik kwam uit op de website van www.wensmoeder.nl en heb daar een advertentie geplaatst. Ik was geheel in de veronderstelling dat er een homo of homo koppel zou reageren, maar niets was minder waar. Al snel reageerde er een heteroman, Arjan, die een relatie had met Hester. Samen konden zij geen kinderen meer krijgen (zij was al wat ouder) en hij wilde heel graag vader worden.
We hebben 6 maanden lang kennis met elkaar gemaakt. We spraken regelmatig af, en werden echt een 3-eenheid. In het begin vond ik het wel lastig dat Hester er ook bij was en dat ze meedeelde in de zeggenschap over bepaalde zaken. Ik zou tenslotte de moeder worden en niet zij. Maar nadat ik Hester beter leerde kennen was het ook helemaal okay. Ik had me aan de situatie overgegeven. Tenslotte zou mijn kindje ook een groot onderdeel van haar leven zijn. En het zijn beide prachtig mooie mensen. Ik kon me geen beter koppel wensen waar ik mijn kindje mee wilde delen.
We hebben gesprekken gevoerd over hoe we dingen wilden met betrekking tot opvoeding, co-ouderschap etc. Maar ook hoe we als persoon omgaan met bijvoorbeeld onenigheid, irritatie, hoe staan we in het leven en wat vinden we belangrijk. We zijn ook bij een notaris geweest om te kijken of we daar zaken op voorhand konden vastleggen. Dat kon destijds niet. We hebben toen zelf onderling een contract opgesteld en deze getekend. Dat voelde ook heel fijn. Een officieel commitment aan elkaar, en aan ons toekomstige kindje.
‘Wie is die man dan?’
Ik stond er best superrelaxed in. Misschien iets te relaxed. Als ik eenmaal zwanger zou zijn, zou ik Arjan en Hester wel aan mijn ouders gaan voorstellen. Voor die tijd vond ik dat niet echt nodig. Maar mijn moeder vond het allemaal maar superspannend. ‘Wie is die man dan die de vader van je kindje gaat worden?’ Ze kon er soms niet van slapen. We hebben daarom besloten om onze ouders erbij te halen en elkaar te leren kennen. En dat maakte het allemaal nog echter!
‘Spuit en sperma in de aanslag’
Na dat half jaar zijn we van start gegaan, alles voelde goed tussen ons en we durfden me zijn 3-tjes dit avontuur aan te gaan. Ik hield bij wanneer ik vruchtbaar was en dan zou Arjan met zijn zaadcelletjes én spuit mijn kant opkomen. Hij legde de spuit met sperma in de badkamer klaar, ging weer naar huis en ik bracht het sperma in. En ja, óók ik ging met de beentjes in de lucht zodat de kikkervisjes goed hun weg weten te vinden. En dan is het afwachten, echt heel spannend!!
‘We helpen je niet om zwanger te worden’
Na 6 maanden was er nog geen resultaat en ik besloot om te gaan onderzoeken of ik überhaupt wel vruchtbaar zou zijn. Zeker vanwege mijn leeftijd. Ik liep toen tegen de 40. In het ziekenhuis vertelde ik van mijn plannen en dat ik wilde weten hoe het met mijn vruchtbaarheid zat. Al meteen hadden ze aangegeven dat, indien ik in een IVF traject zou komen, ze mij niet zouden helpen om zwanger te worden. Omdat ik single was. Dat was hun beleid. Het ziekenhuis wilde niet meewerken aan een zwangerschap met een risico dat ik, als alleenstaande ouder, niet voor een kind zou kunnen zorgen. Dan zouden zij zich daar ook medeverantwoordelijk voor voelen. Nou, dat was natuurlijk niet fijn om te horen, maar heb me er ook weer snel weer bij neergelegd. Er zouden zich dan wel andere wegen ontvouwen. Eerst maar eens kijken of ik überhaupt wel zwanger kon worden.
‘Een aangename verrassing’
Uit de onderzoeken bleek dat ik endometriose had. Endometriose betekent dat je lekken in je baarmoeder hebt. Dit zorgt ervoor dat je baarmoederslijmvlies tijdens je menstruatie gaat vastkleven aan je eileiders en andere organen. En dit is een indicatie voor IVF. Dit hoeft niet perse te betekenen dat je onvruchtbaar bent overigens. Er zijn vrouwen bevallen van 3 kinderen waarvan pas later bleek dat ze dit hadden. De arts die mij dit IVF nieuws mededeelde gaf onmiddellijk aan dat zij tóch in het team wilde voorstellen om mij te ondersteunen in het IVF traject. Ik was zeer verbaasd maar absoluut dankbaar dat ze dit wilde doen.
‘Groen licht’
Ik heb daarna steeds contact gehad met het hoofd van die afdeling. Hij gaf mij ook aan dat het hele team erachter moest staan alvorens ze mij wilden helpen. Begrijpelijk natuurlijk, ze weken nl. af van hun procedures. Arjan, Hester en ik hebben met zijn 3-en een gesprek gehad met de hoofdarts en vertelt hoe serieus we er met zijn 3-en in stonden. We legden uit wat we allemaal hadden besproken met elkaar, maar ook heel duidelijk gemaakt dat het een co-ouderschap betrof en dat ik er niet alleen voor stond. Nadat ik nog een psychologisch rapport had overlegd kreeg ik ‘groen licht’! Ik vind het nog steeds echt zo super bijzonder dat het ziekenhuis van hun beleid is afgeweken om mij te helpen mijn verlangen om te zetten in een kindje.
‘IVF spuiten maar en eitjes klaar’
Nou, en dan ga je het IVF avontuur in. Een aantal keer per dag een spuit in je buik zetten. Dat was wel even vreemd, maar het went ook wel weer snel. Het was immers voor een goed doel. Wat me ook opviel is dat ik het allemaal als heel positief heb ervaren. Ik had geen last van de hormonen. Maar misschien denkt mijn omgeving daar anders over. Ik voelde mij in ieder geval super positief. Vol spanning ging ik naar het ziekenhuis voor de controle van de eitjes en wanneer ze groot genoeg waren werden ze er uit gehaald. Ik had mijn aandeel gedaan en nu was het Arjan zijn beurt. Zijn sperma en mijn eicellen werden bij elkaar gebracht om een embryo te gaan vormen. Na een paar dagen wachten kregen we de uitslag met helaas een uitslag die je liever niet hoort; er had zich geen embryo gevormd. Uiteraard een teleurstelling maar ik kon me er ook weer makkelijk aan overgeven.
‘The final round’
Na 3 maanden wachten ging ik IVF numero 2 doen. En helaas ook hier kwam er geen embryo tot stand. Mijn eitjes bleken niet goed genoeg te zijn. Dit kan zijn vanwege Chlamydia (een SOA waar je onvruchtbaar van kan worden), wat ik vroeger heb gehad , óf mijn eitjes zijn nooit goed geweest. We zullen het nooit weten. Het ziekenhuis wilde mij niet nog een 3e keer IVF behandeling geven. De kans van slagen was zó klein dat het niet de moeite waard was. Ik was inmiddels 42 jaar en vond het ook wel goed zo. Ik heb nog heel even gedacht of er nog een andere manier was maar nee, ik ging er mee stoppen. Ik wilde nl. ook niet nog na mijn 42e moeder worden.
‘Vrijheid is een groot geschenk’
Mijn project ‘kinderwens’ kwam tot een einde. Het heeft niet zo mogen zijn. Het moederschap zat er voor mij niet meer in. Ik kijk terug op een mooi avontuur en op een heel mooi proces. Dit avontuur en proces heeft mij uiteindelijk heel veel rust gebracht. Ik hoef me niet af te vragen ‘had ik maar’. Ik heb het geprobeerd, het is niet gelukt en ik ben er okay mee. En er heeft zich een ander pad voor mij ontvouwen;
Ik kan volop genieten van de kinderen om me heen zonder dat het pijn doet. Ik heb geen zorg en verantwoordelijkheid voor iemand, behalve voor mezelf. Ik zie dat ook als een enorme vrijheid. Als ouder wil je dat het goed gaat met je kind. Want als dat niet zo is, heeft dat effect op jou. En misschien wel een groot gedeelte van je leven. Want wat doet het met je als je kind ernstig ziek wordt, en komt te overlijden? Of van het padje af raakt, het criminele circuit in of verslaafd raakt? Ik kan nu gaan en staan waar ik wil en ik heb alle vrijheid. Ik vind dat een enorm groot geschenk.
Of je nu een kindje krijgt of niet, ik zie beide als ‘a gift of life’. Niets is beter dan het ander. Ik neem het leven zoals het komt en ben daar ontzettend dankbaar voor. Ook al was het niet wat ik in gedachte had. Ik heb nl. altijd de keuze om mijn leven positief in te kleuren of te blijven hangen in het negatieve. Aan de gebeurtenis kan ik niks veranderen, wel hoe ik er mee omga.
Waar kies jij voor?
In liefde, Carola
Geef een reactie