Over 1 maand word ik 46 jaar en ga ik de strijdbijl officieel begraven. Vanaf dan zal ik niet meer alles op alles zetten voor (nog een) kindje. Vanaf het moment dat Melle is geboren is de scherpe rand van de kinderwens er wel af voor mij en voor mijn partner zeker.

Natuurlijk is het lastig te verwerken maar tegelijkertijd besef ik ook dat mijn leeftijd een rol gaat spelen, ook al blijk ik supereitjes te maken. Melle is nu 3 jaar en het kost best wel moeite om hem bij te houden. Alleen al lichamelijk gezien. Geestelijk ben ik ook niet meer zo flexibel als toen ik 25 was en ik vind dat ik niet voorbij mag gaan aan de behoefte van mijn kind. In ieder geval gaat mijn behoefte niet boven die van hem. Niet die van het kind dat er al is en ook niet boven die van het kind dat nog moet komen. Dat is niet de bedoeling.

Ergens is dat een opluchting, ik kan verder met mijn leven en mij volledig bezighouden met mijn gezin, de mensen die NU in mijn leven zijn. Ook stemt het mij verdrietig dat het grote gezin, dat ik voor ogen had er dus niet zal komen. Des te meer zal ik genieten van alles wat er al is en de mogelijkheden en voordelen die onze situatie wel biedt.

Gelukkig heb ik via kinderwensbloggers te maken met babygeluk op wel zo een mooie manier, waar ik iedere keer van mee mag genieten. Echt ik word daar zo warm van. Sommige lotgenoten nodigen mij uit en kan ik heerlijk knuffelen met hun wondertjes hmmmmmmmm.

Mijn eigen strijd lijkt gestreden en daar moet ik aan gaan wennen, maar met de strijd voor anderen dragelijker maken ga ik natuurlijk wel door.

Liefs,
Melany

Sharing is caring!