Ik werd al vier jaar niet ongesteld, ik dacht dat dit te wijten was aan chronische stress, maar op een gegeven moment ben ik mij toch zorgen gaan maken. Ik heb onderzoeken gehad in het ziekenhuis en vervolgens kwam daar de diagnose PCOS uit. Ik kon meekijken op de echo’s en zag daar allerlei cystes in verschillende groottes. Verder had ik veel klachten zoals veel haargroei, acne, stemmingswisselingen en dus nooit ongesteld worden. Er is mij toen verteld dat het erg moeilijk ging worden zwanger te worden omdat ik geen eisprong had, bij lichtere vormen van PCOS ben je af en toe ongesteld en dus ook af en toe een eisprong. Dit was bij mij niet aan de orde. Als ik zwanger wilde worden zou ik voor hormoonbehandelingen in aanmerking komen en als dat niet zou werken IVF. Dit heb ik in 2014 te horen gekregen. Ik had geen relatie en wilde nog niet zwanger worden, dus eigenlijk drong het niet zo tot mij door. Later vond ik het toch wel zorgelijk omdat ik wel een sterke kinderwens had.

Ik heb ook erge acne en ben ik mij gaan richten op voeding, veel boeken gelezen en mijn levensstijl aangepast. Suikervrij, e-nummer vrij enz. Ik eet voornamelijk alles vers, niet meer koken uit pakjes en zakjes en ik ben tegenwoordig expert in het lezen van ingrediëntenlijsten; ik trap nergens meer in. De acne is nu redelijk onder controle en de stemmingswisselingen ook. Ik denk dat ik altijd gevoelig zal blijven voor voeding en het effect wat dit heeft op mijn lijf. Lichamelijk maar zeker ook geestelijk. De veranderingen in mijn levensstijl zag ik terug in mijn lichaam, en na 2 jaar (2016) werd ik heel af en toe ongesteld, eens per half jaar ongeveer. In 2015 leerde ik iemand kennen en wij hadden ook seksueel contact, we hadden onbeschermd seks gehad en daarna heb ik de Morning-afterpil geslikt. 9 weken later voelde ik me heel erg vreemd, mijn borsten werden groter en ik at alleen nog maar kibbeling en knoflooksaus ().. Iets in mij zei dat ik zwanger was maar dat kon natuurlijk niet, dus ik negeerde dit. Volgens de artsen kon dat niet en wie wordt er nou zwanger van een cyclus van 26 weken?! Dus kwam ik er ook pas laat achter dat ik wel degelijk zwanger was…..

Voeding doet heel veel met je lichaam, mensen denken vaak gezond te eten maar worden voor de gek gehouden door de voedselindustrie. In ”gewoon” gehakt is zelfs suiker toegevoegd.. suiker maakt heel veel kapot in het lichaam. Naast het aanpassen van mijn voeding ben ik ook behandeld door een acupuncturist, dit heeft, samen met de voeding ervoor gezorgd dat ik zwanger ben geworden. Op de echo’s zijn ook totaal geen cystes meer te zien.. En het enige wat ik veranderd heb in mijn leven is mijn voeding en leefstijl, dit kostte wel 2 jaar inspanning maar mijn lijf is gezonder en vruchtbaar genoeg om zwanger te raken en een kind te maken. En nu ben ik dus moeder van een heel gezond en blij mannetje. Hij is nu 5 maanden. Helaas wil de vader niets met ons te maken hebben maar ik geniet van elke dag. Ik voel me heel erg gezegend.

Zonder steun van een partner was het heel erg zwaar, in de zwangerschap was ik alleen en dat is soms best eenzaam. Overal zie je stelletjes, samen naar de echo’s enz. Ik heb een vrij stressvolle zwangerschap gehad, veel in het ziekenhuis gelegen omdat mijn zoontje een groeiachterstand had en ik een breuk in mijn buikwand kreeg, hier word ik binnenkort aan geopereerd. Uiteindelijk is mijn zoon dysmatuur (laag geboortegewicht) geboren maar had de schade al snel ingehaald, hij gaat als een speer! Mijn lichaam is een beetje in de war geweest, ik heb 3 maanden gebloed na de bevalling en ben daarna heel erg ziek geworden en wéér in het ziekenhuis gelegen. Nu gaat alles prima!! We redden het zeker met z’n tweeën, het voelt alsof we samen een team zijn. Ik geef borstvoeding, wat ik als erg prettig ervaar. Ik wil onbevooroordeeld blijven maar aan de ene kant snap ik niet dat er mensen zijn die bewust voor flesvoeding kiezen. De natuur heeft dit niet zo geregeld. Maar ieder zijn eigen keuze, iedereen houdt van zijn of haar kind. En soms zijn er natuurlijk ook lichamelijke redenen waardoor borstvoeding niet mogelijk is.

Mijn ouders vinden het helemaal geweldig en één vriendin heeft ook een dochter en we waren tegelijkertijd zwanger, wat ook erg bijzonder was natuurlijk! Zij van een donor, dus we waren allebei alleen in de zwangerschap. Ik vind het wel heel jammer voor mijn zoon dat hij zijn vader niet ziet, hij is in mijn ogen zó gewenst. Ik word nog steeds emotioneel als ik de bevalling terugzie, en filmpjes van mijn zwangere buik die beweegt. Er is zoveel over te vertellen! Ik zou in september mijn studie afmaken maar heb besloten om (voorlopig) “alleen maar” moeder te zijn. Ik wil van alles genieten, ik ben zo ongelooflijk dankbaar! Voor de kracht die ik heb gekregen in de zwangerschap, na zoveel tegenslagen en het feit dat ik nu moeder ben. Ik had het niet anders gewild.

Geschreven door Maja, 23 jaar, PCOS, ongewenst alleenstaande maar gelukkige moeder.

Sharing is caring!