Ik merkte dat ik het even heerlijk vond om niet meer naar het ziekenhuis te hoeven gaan, niet meer spuiten etc. Gewoon genieten van “het normale leventje “. Ik stelde het bellen naar Gent daarom iedere keer uit. Die behandeling loopt niet weg dacht ik zo. De feestdagen kwamen er aan dus ik besloot even te wachten met bellen en gewoon te genieten van het leven. Ik rijd graag paard, ga graag wandelen met onze hond en geniet van het weekend. In december besloot ik toch maar naar Gent te mailen, want telefonisch zijn ze niet echt bereikbaar. Ik kreeg al gauw antwoord terug en we konden als eerste pas op 22 april terecht voor een afspraak. Dat duurde dus nog 4 maanden maar dat vond ik niet erg. Ik vond het fijn om even geen verplichtingen te hebben en overal over na te denken, niet mogen paardrijden na de terugplaatsing etc. Voor we het wisten zaten we al in april. Dat ging zo snel! 22 April is de verjaardag van Michiel en dit viel dan ook op een vrijdag. We besloten er een leuke dag van te maken door er op donderdagavond na het werk er naar toe te rijden, daar een nachtje slapen en dan de volgende dag naar de afspraak te gaan. En na de afspraak een gezellig dagje Gent van maken. We waren er tenslotte allebei nog nooit geweest. We kwamen er al gauw achter dat het echt wel een eind rijden was.

Eenmaal de volgende ochtend was het zo ver. Ik had al van te voren van alles uitgezocht en was overgestapt van zorgverzekering zodat het vergoed werd. Alles werd opnieuw getest maar niks extra’s. Ze zei aangezien we nog nooit zwanger waren geweest of een miskraam hadden gehad, viel er niks meer te testen. Ze gaf ons 2 weken de tijd om alles bij de zorgverzekering te regelen want van tevoren moesten we toch even 450 euro neerleggen. 14 dagen later zaten we er weer en bleek de toestemming nog niet binnen te zijn. Ik moest ze naderhand maar even bellen of ze dat wilde doen in Nederland. Gelukkig ging de afspraak wel gewoon door. Ze gingen meer hormonen spuiten dan in Nederland. 325 Eenheden in totaal en dit was ook de max voor België. Ze zei ook dat het waarschijnlijk door de endometriose komt dat mijn eicellen wat slechter van kwaliteit zijn. Hmm dacht ik toen nog want in Den bosch zeiden ze dat ze goed waren. Ze zouden de embryo’s op dag 5 terug plaatsen in plaats van dag 3. We zagen het hoopvol in. We moesten alleen nog even de medicijnen regelen. Ze schreef een recept uit voor 10 dagen. Ga je de medicijnen hier halen of in Nederland vraagt ze. Poeh, ik zou het niet weten. Daar had ik niks over gehoord. Dus ik vroeg wat het makkelijkste was en dat was voor hun daar in België halen. Dus we besloten dat maar te doen. Oja, zegt ze er nog achteraan. Jullie moeten het bedrag wel zelf voorschieten en dit is wel 900 euro. Wat!? We keken elkaar verschrikt aan. Dat is niet iets wat wij zomaar extra op onze bankrekening hebben staan. Ik vroeg aan de arts of het goed was als ik toch even voor de zekerheid mijn zorgverzekeraar bel. En maar goed ook blijkt achteraf! Als we het daar hadden gekocht, kregen we het geld niet terug. Dit moesten we via de zorgapotheek doen in Nederland. Was ik even blij dat ik gebeld had!

Ik begon toen ik eenmaal mijn medicijnen had te spuiten en we moesten een paar keer op en neer voor controle. De eerste 2 controles mochten mooi in Den Bosch. Dat scheelde weer op en neer rijden naar Gent. Ik mailde dan de uitslag door naar Gent. Daarna moesten we wel een paar keer op en neer. Wat een eind rijden zeg en veel files. Uiteindelijk reageerde m’n lichaam niet op de hormonen zoals ik gehoopt had. Er groeide maar 4 follikels. Wat me wel opviel is dat ze de follikels hier in Gent veel groter laten worden in Nederland. In Nederland deden ze bij de grootste follikel van 20mm een punctie. Bij mij was nu de grootste al 28mm! Begin mei hadden we de punctie en dus maar 4 follikels waarvan 3 bevrucht. Daarvan ook maar 2 goed genoeg. Ze vertelde ons dat als er niks mis zou gaan, dat we niet gebeld zouden worden en dat we dan op vrijdag terug moesten komen voor de terugplaatsing. Heel de week zaten we een beetje in spanning en elke dag kreeg ik wel een appje van michiel of ik gebeld was. Het antwoord was gelukkig elke dag nee. Op vrijdag reden we dan vol goede moed naar Gent. In de wachtkamer moest ik van te voren een half flesje water leegdrinken, omdat dit beter was voor de terugplaatsing. In Den Bosch/Tilburg nooit gemoeten. Raar dat ze overal iets anders doen.

Eindelijk waren we aan de beurt. We komen binnen en gelijk zegt de arts; “We moeten jullie helaas teleurstellen dat de laatste embryo niet goed meer is”. Dus ik vraag verslagen (staand nog wel want er waren geen stoelen) hoezo, er waren er toch 2 ? Waarop hij antwoord dat de ene het gisteren niet gered had en die andere vanochtend niet. Ik word boos en m’n tranen voel ik opkomen en kan ik niet meer tegen houden. Ik vraag waarom ze ons niet gebeld hadden. Zijn we voor niks naar Gent gereden en daarnaast was dit onze laatste poging. De arts schrok van mijn reactie en nog steeds stonden we daar en zaten de artsen op hun bureaustoeltjes ons aan te kijken en te zeggen dat het vervelend is maar dat hij de embryo niet mag terugplaatsen omdat die niet goed genoeg is.

Ik loop met Michiel huilend de wachtkamer uit. Dit was het dus voor ons… Ik zal waarschijnlijk nooit zwanger worden. In de gang huil ik even bij Michiel uit en droog ik m’n tranen. Klote is het en oneerlijk. En tegelijkertijd ben ik nog steeds boos dat ze me daar gewoon naar toe hebben laten gaan en hebben laten drinken. Want plassen mocht ik niet en dat moet je toch wel echt op een gegeven moment. Achteraf snap ik natuurlijk wel dat ze niet gebeld hebben. We rijden natuurlijk al 4 uur van tevoren aan en dan hadden we in de auto gezeten. Maar waarom in hemelsnaam mij daar in die wachtruimte laten drinken en m’n plas op moeten houden? Waarom juist daar naar binnen waar geen stoelen of niks staan. We hadden het allebei netter gevonden als ze ons apart hadden genomen. Dan weet je gewoon al dat er iets niet goed is. Nu kwam de klap 10 keer harder aan. Dit heb ik dan ook duidelijk naderhand in een mail beschreven dat ik dit niet netjes vond.

Verslagen reden we naar huis, maar zoals ik ben en mijn verdriet verwerk is om door te gaan en vooruit te kijken. We hadden het al vaker over adoptie gehad en we bespraken gelijk in de auto dat we daar nu voor wilden gaan. Een eigen kindje van ons samen zit er niet in maar dat betekent nog niet dat we geen eigen kindje kunnen krijgen via adoptie. Wij zullen het kindje dan ook net zo eigen zien als een kindje van ons DNA.

Geschreven door Elise,
32 jaar, samenwonend met Michiel, 3 x ivf, endometriose, crowdfunding voor adoptie, kinderwens sinds 2012

Sharing is caring!