En toen ging ik los en was het niet zo mini meer.

Het is even vreemd. Een nieuwe balie en een nieuwe wachtkamer waar we zoals altijd veel te vroeg plaats mogen nemen. Ik zit echter nog niet of we worden geroepen door een nieuw gezicht. Ze ziet er aardig uit. Ze stelt ons wat vragen en dan mag ik komen liggen voor de echo. Ik sta op om mijn broek uit te doen. “Dat is niet nodig mevrouw. Uw shirt omhoog is voldoende.” Ik ga liggen. Ze spuit gel op mijn buik en daar komt ons 10 weken oude wondertje in beeld. 3cm groot en we zien al zoveel. Hoofdje, Armpjes, beentjes een kloppend hartje. Ik knijp in mijn vriend’s hand maar mijn ogen blijven gericht op ons wonder. Wat is dit mooi. En dat het veel te lang geduurd heeft lijk ik bijna te vergeten.

Anderhalf jaar voordat ik naar de gynaecoloog ging waar verteld werd dat ik PCOS heb. Maar, “Ik krijg jou wel zwanger.” zei hij. Er kwamen meer hobbels en we begonnen met KI in het AMC. Twee jaar deed ik over 12 pogingen. Plusje, ik heb echt beter leren autorijden in die tijd en het jaar daarna. Want na de KI kwam zes keer IUI. Ook zonder succes.

Al voelde ik me zeker dat laatste jaar wel veel beter door vele tips die ik via de facebookgroep “Vrouw, vruchtbaarheid, voortplanting en zwangerschap” had ingewonnen. Ik las het boek  “Innesteling” van Rika, deed de online cursus fertiliteitsyoga, ben minder gaan werken, deed aan crossfit, heb acupunctuur gedaan. Blokkades zijn hierdoor verholpen, ik werd gezonder, fitter en lichter. Mijn lijf, maar ook mijn hoofd. Ik merkte dat dat belangrijk was. Ik vormde een dieet combinatie van de voedingstips van Rika, mijn acupuncturist en dat wat mij gelukkig maakte. Mijn hele leven bestond niet meer 24/7 uit zwanger worden. Ik visualiseerde het, met tranen over mijn wangen, met de oefening van Rika maar ik was me ook heel erg bewust van hoe fantastisch mijn leven al was. Ik wilde het nog steeds net zo graag maar… uh hoe zeg ik dat… op een (geestelijk) gezondere manier.

Toen mochten we IVF gaan doen. Met de juiste dosis medicijnen werden mijn eierstokken broedmachines. Er werden tijdens de punctie, die ik niet heel lekker maar heel goed te doen vond, 24 eiblaasjes weggehaald. 22 waren goed. Daarvan bleven er na bevruchting nog 11 over. Team 11! Bij de terugplaatsing twee dagen later was ik niet zo fit. Mijn buik was pijnlijk, opgezet door de punctie. Niet de ideale uitgangssituatie. Toch had ik vertrouwen. De eerste wachtweek was oke. De tweede een hel. Ik kon niet meer wachten. Maar mijn ongesteldheid bleef uit. Toen de test. Vol ongeloof keken we naar twee strepen. Hysterisch begon ik te huilen in de armen van mijn vriend. De ontlading. Haha

.. heftiger dan ik had kunnen denken. Zwanger…. nog niet eerder was ik het. De bevestiging kwam bij de eerste echo toen we keken naar ons boontje met kloppend hartje. Ik ben van het eerst zien dan geloven. Misschien ook omdat ik me verder heel erg goed voel en geen last heb van zwangerschapkwaaltjes. Nu dus 10 weken. Het is tijd om te genieten. En ik denk dat het genieten beter lukt als ik de Facebookgroepen waar ik in zit verlaat. Maar niet voordat ik gezegd heb dat ik hoop dat iedereen die nog lid is en wacht dat jullie droom ook uit zal komen. En bedankt voor al jullie adviezen. In het bijzonder Mel! Heel erg bedankt!

Groetjes van Lara,
34 jaar, samenwonend, onvruchtbare partner, kinderwens sinds 2010, 12 x KID, IUI, IVF, ZWANGER!
werkt in kinderopvang

****note van de redactie, Lara schreef meerdere blogs. Lees ze allemaal.

Sharing is caring!