Maandag hebben wij een echo laten maken bij de verloskundige. Ik zat daar nog vol hoop en was niet normaal zenuwachtig. Op de echo was een vruchtzakje te zien maar ook zag de verloskundige veel bloed in mijn baarmoeder. Ik dacht: maar het zit er nog er is dus nog een kans dat het goed komt! We kregen de foto’s mee naar huis en zij gaf aan dat ik het deze week moest aankijken, maar wellicht rekening moest houden met een miskraam. Ik werd dinsdag wakker en voelde me naar alsof ik ongesteld moest worden maar dat werd ik niet. Ik ging even rustig onder de douche zitten en voelde mij alleen maar ellendiger worden. In de middag besloot ik om toch weer de verloskundige te bellen. Misschien had ik wel last van me nieren of was er een scheurtje ergens dat bloedde. De verloskundige maakte zich ook zorgen en belde het ziekenhuis of de afspraak die vrijdag stond al eerder kon plaatsvinden. Ze belde terug en wij konden woensdag naar het ziekenhuis komen voor een echo. Zij gaf ook aan dat we aan de hand van de echo de opties konden bespreken.

En toen dacht ik; “Wat, welke opties?” Oh, nee ik moet het laten weghalen dit is echt slecht nieuws en de rest van de dag kon ik alleen maar huilen. Dan maar duizend dingen in mijn hoofd halen en proberen te slapen. Dit lukte gelukkig wel omdat ik echt kapot en moe was. Woensdag naar het ziekenhuis met mijn vriend. In de afgelopen dagen heeft hij mij echt veel gesteund en dat voelde heel fijn. We deden dit echt samen. Op de echo was eigenlijk niks meer te zien vertelde de gynaecoloog. Ik wilde huilen maar bevroor. Hij controleerde nog even mijn baarmoeder en ik kon mij weer aankleden. We gingen het gesprek aan en ik had het niet meer. Dit is nu echt voorbij. Wanneer kunnen we weer aan de slag? Moet ik rust houden? Moet mijn lichaam herstellen? Ik wist het niet meer en voelde mij verloren.

We gingen naar huis en hadden nog een gesprek in de auto. Ja we zijn blij dat we zwanger kunnen worden, maar dit was echt zo kut. We gingen net een beetje aan het idee wennen dat het nu dan echt zo was en dat het wachten voorbij zou zijn. Niet langer in onzekerheid meer maar alleen maar leuke dingen en genieten. Het voelt echt alsof je weer helemaal terug bij af bent. Thuis besloten we om het aan onze ouders te gaan vertellen dat dit is gebeurd. Dat voelde nog kutter. Ik vind het moeilijk voor mij en mijn vriend, laat staan mijn schoonouders en mijn moeder. Ik weet niet wat het is maar ik kan dat niet. Het voelt alsof ik hen ook teleurstel. Dat wij hen verdriet aan doen. Het is niet zo maar zo werkt mijn gekke hoofd af en toe. Mijn broertje kwam langs en gaf bloemen, dit was zo lief en ik probeerde mij groot te houden.

Mijn vader weet nog van niets, ook niet dat we al een tijd proberen zwanger te worden. Gisteravond belde hij om te vragen hoe het was en ik kon niet meer. Ik vertelde dat ik een miskraam had gehad en hij schrok. Ik voelde dat door de telefoon heen niet normaal. Hij komt zo langs met zijn vriendin en ik moet het nu echt wel gaan vertellen.

 

Lees hier meer blogs van Nikki

Sharing is caring!