Drie jaar geleden kreeg moederdag ineens een andere betekenis voor mij. Na een moeizaam en pijnlijk IVF traject, mochten we op 11 mei testen, moederdag. Bijgelovig als ik ben, was ik er zeker van dat dit een goed teken was. Vol goede moed ging ik de wachtweken in.
Tijdens deze weken krijgen we de sleutel van ons nieuwe huis. Dit is een welkome afleiding. Ik verf muren en schuur kozijnen om ze vervolgens in de lak te zetten. ‘s Avonds als ik thuis kom, voel ik van alles in mijn lijf, maar hier besteed ik zo weinig mogelijk aandacht aan.
De eerste rode druppels in mijn ondergoed zie ik op het toilet in ons nieuwe huis. Als ik aan dat moment terug denk, voel ik weer de paniek in mijn borst. Google is mijn beste vriend op dit soort momenten, maar daar word ik dit keer niet veel wijzer van. Bloedverlies hoeft niet per se slecht nieuws te betekenen. Ik herinner me nog dat ik in paniek mijn moeder belde. Zij luistert altijd vol liefde en geduld naar mijn verhaal. Helaas kan ook zij me dit keer geen zekerheid geven.
Ik houd me vast aan de dag waarop we mogen testen, moederdag. Dat kan toch niet mis gaan? Ondertussen verf ik de toekomstige babykamer wit. Het bloedverlies wordt erger, maar ik houd de moed erin.
De avond voor de test kijken we naar het Songfestival op tv. Met het liedje “Calm after the storm” in mijn hoofd stap ik in bed. De slaap wil niet komen. Om 2.00 uur ‘s nachts plas ik in een potje. Op de rand van het bed doen we de test, negatief. Huilend val ik in een onrustige slaap om de volgende ochtend wakker te worden in een nachtmerrie. Tegen beter weten in testen we nog een keer.
Dit had mijn moederdag moeten zijn.
Anne,
29 jaar, endometriose
Geef een reactie