Maart 2016

De maand februari was ook voorbij gegaan zonder een positieve test. En toen wij halverwege maart op het punt van een eisprong stonden kreeg ik ineens een hele felle pijnscheut in mijn rechter eierstok. Dit werd steeds heftiger en erger en werd er een extra echo ingepland om te kijken wat er aan de hand was.

Eenmaal tijdens de echo werd er duidelijk dat er een hele grote cyste zat op de rechter eierstok naast het grote eitje wat op het punt van springen stond.
De arts vertelde dat dit soms kan gebeuren door de pil clomid. Het had verder geen invloed op het zwanger proberen te raken, behalve dat het wat ongemakkelijk kon voelen. Wel vertelde ze, dat als het niet zou lukken deze maand, wij verplicht moesten wachten tot de cyste weg was, voor we weer verder mochten met de hormonen. En dit kon tot een half jaar duren.

Om niet helemaal door te draaien besloten we het per stap aan te kijken en voor nu was dat op de vruchtbare dagen vrijen in de hoop dat het zou lukken. Maar met een cyste die behoorlijk wat druk legt was het een haast onmogelijke opgave. Het deed vreselijk zeer. Eindelijk na die twee ellendig lange wachtweken mochten we testen. Wederom deed ik twee verschillende testen, deze keer werden we verrast. Eén gaf positief aan en de ander negatief. We belden de arts en die zei dat als ik over drie dagen nog geen menstruatie zou hebben we naar het ziekenhuis moesten komen voor een bloedtest en een echo.

3 dagen gingen voorbij en nog steeds geen menstruatie. Wel ervaarde ik een zooitje zwangerschaps symptomen, maar durfde nergens op te hopen door alle hormonen. Dus gingen we naar het ziekenhuis. Tijdens de echo werd duidelijk dat de cyste er nog steeds zat en de arts vertelde dat deze soms hormonen kunnen loslaten die een valse positief laten zien op een zwangerschapstest. Alleen het bloed onderzoek zou dit zeker kunnen aanwijzen. Wij gingen met een verdrietig onzeker gevoel de deur uit. We hadden stiekem gehoopt op goed nieuws. Het had zo dichtbij geleken ineens en nu kon het alsnog een teleurstelling zijn.

We zouden in de middag gebeld worden door de artsen met de uitslag. Helaas is het ziekenhuis waar wij liepen een opleidingsziekenhuis en hebben we niet altijd goede ervaringen met sommige artsen gehad. Sommige artsen en assistenten hebben geen empathie en lieten behoorlijk wat steken laten vallen. Zo ook nu dus. vlak voor fertaliteit dicht ging waren we nog steeds niet gebeld en dus belden wij mega zenuwachtig en vol opgekropte emotie de afdeling op. De persoon die ik aan de telefoon kreeg was duidelijk toe aan haar vrije avond en klonk nogal geïrriteerd dat ik belde voor de belangrijkste uitslag in ons leven. De zin die wij te horen kregen was: “O ja ik was het helemaal vergeten, maar het is negatief, het komt toch door de cyste. Voor nu moet je rust houden en wachten tot de cyste weg is. Bel over 6 weken maar voor een echo afspraak en dan gaan we kijken of hij weg is”.

De emoties liepen hoog op toen ik ophing. De manier hoe ik te woord was gestaan. Het feit dat mijn lichaam mij in de maling had genomen en het weer niet gelukt was en ik weer 6 weken moest wachten tot ik verder kon maakte dat ik in een mega huilbui terecht kwam. Ik was boos op alles en iedereen en haatte mijn lichaam. En om mij heen bleef ik steeds maar het advies krijgen. “Je moet er niet te veel mee bezig zijn”.

Eind mei 2016

Wat duurde die 6 weken wachten lang zeg! Wat een frustratie en verdriet
Ik had behoorlijk wat pijnen gehad in de tussentijd en toen we dus voor de echo langs konden komen hoopte ik vurig dat die cyste weg zou zijn.
Dit bleek gelukkig zo te zijn en toen wij weer een echo kregen na een aantal dagen clomid gebruikt te hebben werden wij verrast! Niet 1 maar 2 eitjes waren aan het groeien. Wat een geluk! Dubbele kansen op bevruchting en met ontzettend veel geluk zelfs een tweeling.

De wachtweken waren slopend. Het niet weten waar je aan toe bent. Alle symptomen van de hormonen die vergelijkbaar zijn met een zwangerschap maakte ons helemaal gek. Toen we eindelijk mochten testen, bleek het helaas weer niet gelukt te zijn. Twee kansen gewoon weer niet aangeslagen.
Na het verdriet te hebben verwerkt belde ik de arts op en vertelde ik haar dat ik niet het idee had dat dit op schoot. De arts gaf aan dit te begrijpen en nodigde ons uit voor weer een gesprek met haar.

Op de dag van de afspraak zaten we vol verwachting aan haar bureau.
Hier vertelde ze ons dat ze overleg had gepleegd met haar collega’s en dat het hun het beste leek om door middel van een baarmoederfoto oftewel een hsg scan te kijken of er geen afwijkingen waren aan mijn baarmoeder en of de weg naar de eierstokken open waren en het gesprongen eitje de baarmoeder kon bereiken. Was dit niet het geval zou ik geopereerd moeten worden om dit te proberen te verhelpen. Ze vertelde dat je voor deze behandeling niet onder narcose hoeft, maar dat je een pil krijgt die je zo ontspannen mogelijk maakt en je spieren en baarmoeder ontspant.
Toen ik vroeg of het zeer deed, zei ze dat het per vrouw verschillend is.
Ze legde uit dat ze een eendenbek zouden gebruiken om zicht te hebben op de baarmoeder mond, dan een speciaal slangetje naar binnen zouden brengen. Aan dit slangetje zat een ballon die ze konden opblazen en zo de uitgang blokkeren. Dan zou er via het slangetje een beetje contrastvloeistof oftewel wat radioactief vloeistof de baarmoeder en eierstokken door worden gespoten. Terwijl die vloeistof werd ingespoten kon het apparaat de scan maken en kon je door het vloeistof zien of er afwijkingen waren en of de weg naar de eierstokken open lag. Omdat dit ziekenhuis een artsen in opleiding ziekenhuis is worden er ook veel onderzoeken gedaan.

Nu was er sinds kort een methode die minder pijnlijk, ingewikkeld en duur zou zijn als de hsg scan. Maar voordat deze officieel kon worden toegepast moesten vrouwen het testen en vergelijken met de hsg scan of het zeer deed en of de resultaten hetzelfde waren. Ze vroeg of ik hieraan mee wilde doen. Alle stappen bleven het zelfde maar inplaats van contrast vloeistof was het een speciaal schuim en werd het met een inwendige echo gedaan.
Hoewel ik niet stond te springen om beide behandelingen op één dag te moeten doen. Kon ik hier nu wel een bijdrage leveren en misschien vrouwen in de toekomst een hoop ellende besparen. Dus ik stemde hiermee in. De datum werd geprikt en de kalmerende medicatie kreeg ik mee. Mijn man werd verzocht nogmaals zaad in te leveren en dan zouden we de uitslagen van beide onderzoeken tegelijk bespreken.

In mijn volgende blog zal ik schrijven over beide scans en het plan van aanpak wat daarop volgde.

Liefs,

Lucie

Sharing is caring!