Het klinkt misschien bizar, maar soms kan ik me zo moeilijk voorstellen dat het verhaal van de laatste 3 jaar, niet ons verhaal lijkt. Het lijkt zo onrealistisch … voor ons, maar sowieso voor iedereen.
Ik herinner me nog zo goed toen ons traject op de rails kwam, dat we nog zo hoopvol waren, zo optimistisch, gelukkig en blijkbaar heel naïef. We waren van het idee dat het wel eens snel zou kunnen gaan lukken. Nu ja in het verleden was ik altijd heel snel zwanger, ging alles relatief goed.
Neen het lijkt niet ons verhaal soms, en toch is het dat wel. De pijn die ik voel is er echt. En hoe optimistisch en hoopvol we ooit waren, hoe realistisch en “afstandelijk” zijn we nu. Niet langer naïef meer, niet langer optimistisch … maar de hoop die blijft, nog ergens in een hoekje gedrongen.
Geef een reactie