Werk vinden wanneer je het combineren wilt met een kind is niet eenvoudig. Althans niet als je overdag thuis wilt blijven. Ik kan me er gewoon niet over heen zetten. Zo lang op hem moeten wachten en waarschijnlijk blijft het bij dit ene kind, daarom wil ik geen seconde gescheiden zijn van hem. Ik wil er van genieten en dat doe ik dus ook volop. Bovendien vertrouw ik hem aan bijna niemand toe, behalve mijn moeder en juf Gaby. Die laatste gaf mij trouwens pas geleden bijna een rolberoerte toen ze zei dat ze er een collega bij krijgt. Ik word daar heel onrustig en angstig van. Ik doe net alsof dit normaal gedrag is en helemaal niet ligt aan wat we hebben meegemaakt om hem te krijgen…. Ik heb mezelf wijs gemaakt dat dit overgaat en daar wacht ik dus op. LOL
Goed wat kun je dan nog doen dat zorgt voor brood op de plank? Thuiswerken, dat doe ik ook PR voor anderen maar het levert niet genoeg op en kost veel tijd. Wat nog meer? S avonds en in het weekend, de ochtendjes wanneer hij op de peuterspeelzaal zit dan heb ik mijn handen vrij. Alles bij elkaar zo een 20 uur dat wel. Op ongewone tijden werken betekent telemarketing, schoonmaak of horeca en dus solliciteer ik daar op. Lastig want het liefst neemt men jonge mensen aan, ik ben al 20 jaar niet jong meer haha. Maar het gaat wel lukken, dat moet.
Gisteravond had ik een gesprek met de trotse eigenaresse van een schoonmaakbedrijf, die al 40 jaar zonder ook maar 1 cent te hebben uitgegeven aan advertenties winst draait. Kijk dan snap je het. Het voelt ook meteen goed. Het gesprek verloopt prettig, ik kan vertellen wat ik doe (Kinderwensbloggers) en waarom ik beperkt beschikbaar ben. Ze luistert naar mijn verhaal en bevestigt dat kinderen krijgen voor de meeste mensen als vanzelfsprekend wordt beschouwd. Dan vraagt ze me of ik nog een tweede kindje zou willen. “Ja natuurlijk”, roep ik, met direct daarachteraan de statistieken, waar ik zo een hekel aan heb maar die ik noem om vooral zelf realistisch te blijven en teleurstellingen wil voorkomen…… Ik hoor het mezelf oplepelen, als ‘n ingebouwd zelfverdedigingsmechanisme lepel ik deze excuses op. Waarom doe ik dit???? Een tweede wonder mag hoor Mel! Je doet net of je het bij elkaar moet verdienen, het overkomt je….. of niet!
Goed weer terug naar het gesprek, bijna mis ik wat ze vertelt door de discussie in mijn hoofd met me, myself and I. “Nou, zegt ze, ik zou daar maar niet zo zeker van zijn want mijn vriendin kreeg op haar 51e nog spontaan een kind“. Haar dochter (kerngezond) is nu 9 jaar. 51? Jeetje mina zeg. En de zwangerschap ging ook gewoon goed. Tjonge. Ik ben een beetje van mijn apropos gebracht, door dit mirakel en gelukkig schakelen we over naar het officiële gedeelte van het gesprek, de sollicitatie. We bespreken de uren, ze zoeken extra personeel en ik word gebeld. Dat hoop ik dan ook en ik ga daar vanuit.
In de auto terug spookt het natuurlijk door mijn hoofd. 51 jaar, 51 jaar, 51 jaar. Nou ben ik zelf natuurlijk ook laat moeder geworden (vlak voor mijn 43e) maar wat zou ik doen als het mij overkomt? Ik vind 51 namelijk wel oud maar als het zo zou voelen zoals het voelde bij onze zoon dan mag het komen. Zou ik een NIPT-test doen? Nee, ook niet denk ik. Tenzij het niet goed voelt en zelfs als het niet goed voelt is abortus ook dan geen optie. No way Jose!
Liefs,
Melany
Geef een reactie