Als vrouw met OCS is het niet altijd even makkelijk om in de medische malle molen te zitten. Ik ben gevraagd of ik hier over wil bloggen. Na er even over na te hebben gedacht, want ik had helaas weer veel aanvallen de laatste tijd heb ik toch ja gezegd. Ik zal me eerst even voorstellen aan jullie. Mijn naam is Henriette, dit is niet mijn echte naam maar een pseudoniem. In verband met privacy hebben mijn man en ik besloten om niet met mijn echte naam naar buiten te treden. Ik ben nu 33 jaar en op het moment werkloos. Ik ben begonnen met een nieuwe studie want ik wil heel graag wat anders doen qua werk. En het liefst als ZZPér.
Mijn man en ik kwamen er zo’n 6 jaar geleden achter dat ik obsessieve-compulsieve stoornis heb, afgekort OCS. Ik had veel tiks, en last van angst- en paniekaanvallen. Ik wilde alles controleren en dat ging soms heel ver. Het leidde uiteindelijk tot een burn-out. Ik heb me toen laten testen en het resultaat was al snel duidelijk. Gelukkig kreeg ik hulp om van de meeste tiks af te komen. Het dwang gedeelte, veel willen controleren is er behoorlijk ingekrompen. Dit zelfde jaar, gingen mijn man en ik ook trouwen. Wat natuurlijk veel stress met zich me bracht en op de huwelijksreis ging het ook weer mis. Enorme paniek/angstaanvallen ik was gewoon op. Tegelijker tijd hadden we ook besloten om voor een kindje te gaan. Het eerst half jaar dachten we er niet veel van, het komt als het komt dachten we. Maar na een maand of 8 toch maar eens ovulatietesten proberen. Er was een duidelijke eisprong te zien dus we dachten we gaan nog even door met proberen. Toen we een jaar bezig waren, hebben we toch maar de huisarts gebeld en om tips gevraagd. Het zaad van mijn man was goed en ik moest een paar maanden gaan tempen. Wat vond ik dat tempen vreselijk…pfff echt weer wat voor een controlefreak like me…not! Daar kon ik weer lekker over stressen. Na 2 maanden tempen, weer terug naar de huisarts. De kaarten zagen er goed uit en weer duidelijk een eisprong. We konden wat haar betreft wel door naar het ziekenhuis. Ik was hier zelf totaal nog niet aan toe, want hypochondertje dat ik ben zag overal al weer de ernst van in. Dus besloten eerst niks te doen.
Even later kreeg mijn man een tip op het werk om eens naar een homeopaat te gaan. Deze man had veel ervaring met kinderloze stellen, en de slagingskansen waren groot. Aangezien ik wel van de homeopathie ben dacht ik we proberen het. Mijn irissen werden gelezen en er kwam, duidelijk mijn spanningen naar voren. Ik kreeg hier wat voor net als voor mijn zware menstruatie. Na 1,5 jaar zonder resultaat was ik er helemaal klaar mee. En mijn man ook. We besloten om te genieten van ons leven samen en wel te zien wat er gebeurde. Echter gebeurde er nog steeds niks.
In 2015 kwam ik thuis te zitten. Zwaar overspannen omdat mijn werk totaal geen tevredenheid meer gaf en alleen maar stress. Ik besloot om in goed overleg te stoppen. Dit gaf mij veel rust en mijn aanvallen werden ook minder. Ook kreeg ik medicijnen Citalopram om meer rust te krijgen in mijn lijf.
Vorig jaar september ging het erg goed met me en besloten we om toch weer eens met ovulatie testen te proberen. We hadden bijna 2 jaar niks meer geprobeerd qua foefjes. Ik had nog steeds een keurige eisprong. We zeiden wel tegen elkaar mocht het in december niet raak zijn dan gaan we naar de huisarts voor een doorverwijzing. En helaas in december was er nog steeds niks raak. Dus gelijk in januari de huisarts gebeld. We konden al snel terecht. Ze schreef ons een doorverwijzing voor het ziekenhuis en eind januari konden we al terecht. Bijna 5 jaar later zaten we in het ziekenhuis.
Alles ging heel snel, de testen waren steeds goed en toen mocht ik in april al voor de HSG. Dit gaf veel stress en spanning waardoor ik veel aanvallen kreeg. Dus besloten om even een cyclus rust te houden. Eind mei was het dan toch zo ver. De avond er voor werd ik gek…zoals ik het omschrijf de ene aanval na de anderen, zo erg dat ik moest overgeven van de stress. Dus ook nog om 23uur ’s avonds bellen met het ziekenhuis want ik had de antibiotica uitgespuugd. Gaf niks zei de lieve zuster. Probeer een beetje te slapen en we slepen je er wel door heen. De ochtend van de HSG was ik vrij rustig (voor mijn doen) en ik mocht gelijk om 8uur al. De behandeling vond ik vreselijk, wat een pijn had ik. Na een halfuurtje mocht ik naar huis. Waar mijn lieve man heel goed voor me heeft gezorgd. En ik gesloopt was van alle stress. Dus ik sliep veel. Een week later konden we terecht voor de uitslag, alles wat goed. En we konden door voor IUI in de normale cyclus met lichte hormoonspuiten.
Dat alles goed was…begrepen we niet? Waarom was het dan nooit gelukt in die 5 jaar? We hadden alles geprobeerd, er mee bezig zijn, er juist niet mee bezig etc.
De arts zei de kans dat het nog spontaan gebeurd is 17%…pfff dat kwam hard aan bij ons. De artsen wilden gelijk starten met de IUI, maar wij wilden eerst rust en bij komen op vakantie. Dit was prima.
Na onze vakantie konden we begin juli terecht in het ziekenhuis. Ik kreeg weer een echo en ik kreeg les hoe ik moest spuiten. Het spuiten zelf ging me makkelijk af, maar poeh wat had ik weer een stress in mijn lijf en aanvallen. Dit ging niet goed. Ik werd beroerd van de spuiten en reageerde er ook op met mijn OCS. Ik had normaal al last van mijn eigen hormonen en nu ging het dubbel op. Na 7 dagen spuiten moest ik weer heen voor de echo. De verpleegkundig specialist was enorm enthousiast. Mijn follikel was al bijna 18mm. Dus ik moest de volgende dag terug komen voor de IUI. Mijn man en ik waren stomverbaasd. Zo snel al? Wow!
Dus ’s middags de Pregnyl gespoten en de volgende dag terug naar het ziekenhuis.
Mijn man had 76 miljoen goede zaadjes en de baarmoeder lag er mooi bij. Het was een kwestie van 2 tellen en klaar was het, wat viel dat reuze mee. Het is nu afwachten, nog een dikke week en dan mag ik testen. Ik heb sinds de eerste hormoonspuiten en de aanvallen, pas op de plaats genomen en goede gesprekken gehad zowel in het ziekenhuis als met mijn man en familie. Ik moet om mezelf denken en me aan de 3 R’s houden. En ik moet zeggen het gaat nu sinds een week weer goed.
Geschreven door Henriette (33) getrouwd met Martin (31), 5 jaar ongewenst kinderloos, onverklaarbaar subfertiliteit, OCS, IUI, student fotografie
Geef een reactie