Januari 2015

Wij waren zojuist thuisgekomen van kraamvisite bij onze beste vrienden R en K en hun pasgeboren zoontje J
Nadat wij natuurlijk de halve avond met J hadden zitten knuffelen en kussen. Vonden we het huis toch ineens heel erg leeg.
Die avond bespraken wij onze kinderwens. Waren we er klaar voor? Hoe gingen we dit financieel doen, de bruiloft van ons kwam er ook nog aan.
En hoever wilde we gaan voor deze wens? Ik wist namelijk dat mijn cyclus niet regelmatig liep en had in het verleden al vaker klachten van pijn ervaren.
Maar we raakte helemaal in de ban van namen, het kamertje, de opvoeding. Wat een leuke gesprekken waren dat. En dus was het duidelijk voor ons. We wilde gaan beginnen aan ons avontuur met een kindje erbij.
En dat het niet waarschijnlijk was dat het gelijk zou lukken maakte voor ons niet uit. we hadden alle tijd en de bruiloft was ook nog over 6 maanden.
Ik weet nog dat ik het heel spannend vond en dat het erg lang duurde voordat ik in slaap kon vallen.
We zouden gaan proberen zwanger te worden!

Juni 2015

We waren op huwelijksreis naar Thailand en verbleven in een prachtig resort. We hadden een privé vila met zwembad en een hemelbed midden in de kamer.
Vijf maanden waren voorbij gevlogen. Vijf maanden waarin we niet zwanger waren geraakt. Ik zocht er nog niks achter, mijn cyclus was nog steeds heel onregelmatig en we hadden behoorlijk wat stress gehad naar de bruiloft toe.
De eerste week van onze vakantie was echt heerlijk.
Maar bij de tweede week ging het ineens niet goed meer met mij. Ik had hele erge buikpijn en was heel erg misselijk. Het duurde dan ook niet lang en we moesten naar het ziekenhuis.
De arts had bloed afgenomen om onderzoek te doen en stelde toen de vraag, bent u zwanger?
Op dit moment keken we elkaar aan en voelde ik een vlaag hoop door mij heen schieten. Qua timing had het best wel eens zo kunnen zijn. Ik had door de bruiloft nog niet getest en er ook niet bij stil gestaan dat dit misschien wel een zwangerschap kon zijn.
De arts ging gelijk testen op een zwangerschap.
Helaas kwam hij al vrij snel met het antwoord dat ik niet zwanger was maar een bacterie in mijn buik had opgelopen. Ik moest opgenomen worden en heb de rest van mijn huwelijksreis doorgebracht in een Thais ziekenhuis
Maar ik kan mij nog heel goed de intense en oprechte teleurstelling herinneren die ik voelde dat de test negatief was geweest.
Ik besefte vanaf dat moment ook, hoe klaar ik eigenlijk was voor het ouderschap en hoe rot ik het vond dat het nog steeds niet gelukt was.

Januari 2016

Een heel jaar was voorbij gevlogen. Een druk jaar waarin wij getrouwd waren. Ik door faillissement van mijn bedrijf van meedere banen heb moeten wisselen om de kosten binnen te harken.
En 12 negatieve zwangerschaps testen.
We besloten dat het misschien toch maar handig was om een arts in de armen te nemen. Kijken wat er nou aan de hand was.
Wij werden vrij snel doorverwezen naar afdeling fertaliteit in het ziekenhuis.
Op de dag van onze afspraak moest een uur daarvoor mijn man zaad inleveren voor onderzoek en ging ze tijdens de afspraak een inwendige echo maken zodat ze de baarmoeder en eierstokken konden bekijken.
De arts bracht de eierstokken met de echo in beeld en zei vrijwel direct. Mevrouw u heeft PCOS
Eenmaal weer aan haar bureau plaats genomen vertelde ze dat PCOS staat voor Polycysteus Overium Syndroom.
Wat inhield dat ik heel veel kleine follikels had ( zakjes met water waar een eitje in kan zitten) maar dat mijn lichaam een hormoon inbalans heeft en dus een eitje niet laat groeien en laat springen om te laten bevruchten door een zaadje.
Ik leefde verder gezond dus de arts dacht dat het niet uit zichzelf weg zou gaan. Maar gaf wel tips die kunnen bijdrage om het te verhelpen.
Toen werd het zaad onderzoek van mijn man erbij gehaald. Ik verwachtte dat alles in orde was, maar tot onze schrik bleek het ook hier niet in orde te zijn.
Hij had wel de hoeveelheid wat wenselijk is, maar de beweeglijkheid was heel slecht.
En door mijn onregelmatige en soms helemaal geen eisprong en de trage beweeglijkheid van de zaadjes was de kans op een natuurlijke zwangerschap nihil.
Het plan van de arts was dat ze mij een hormoon genaamd Clomid gingen voorschrijven, dit hormoon zou ervoor zorgen dat een eitje zou gaan groeien en dit zouden ze doormiddel van om de dag inwendige echo’s kunnen monitoren.
Als het follikel de omvang had van 22mm mochten wij proberen zwanger te raken.
Ik had een aantal kennisen die ook met behulp van Clomid een zwangerschap hadden weten te realiseren.
We begonnen dus vol goede moed aan dit traject.
Ineens was je heel bewust met je kinderwens bezig. Om de twee dagen een echo, de hormoon pillen waren erg heftig en ik voelde de bijwerkingen zoals stemmings wisselingen, hoofdpijn en misselijk zijn ook heel erg.
Mijn agenda stond ineens propvol met echo afspraken en natuurlijk de dagen dat we moesten vrijen. Hoofdpijn of niet, totaal een pest humeur, dat maakte niet uit er moest gevreeën worden want nu was de eisprong. De liefde was totaal weg, het werd een moeten. Eerste paar keer konden we het nog wel romantisch maken. Maar bij constant op commando vrijen maakte die kaarsen en rozenblaadjes ook geen verschil meer.
Na de vruchtbare dagen kwamen de twee wachtweken waarin we moesten afwachten of dit alles niet voor niks was geweest.
Clomid had de irritante bijwerking zwangerschaps symptomen af te geven. Dus ik maakte mezelf helemaal gek. Bij elk krampje of misselijke vlaag dacht ik aan een zwangerschap.
Toen de dag van testen kwam deed ik twee verschillende testen maar na drie minuten wachten verscheen er al duidelijk niet zwanger in beeld.
Het was weer niet gelukt.

Liefs,

Lucie

Sharing is caring!