Ik had een pracht van een zwangerschap zonder al te veel kwaaltjes (op rugpijn na) werd ik op 41 weken werd ik ingeleid. Wat was dit een hel die 8 dagen dat ik over tijd ging. Ik was alles behalve te genieten. Ook al zei ik altijd al lachend dat ik over tijd ging gaan en dat ik met de feestdagen in het ziekenhuis zou liggen. Mijn gynaecoloog zag dit ook nog gebeuren.

En Ja hoor op 21 december 2016 om 17:00 uur moest ik in het ziekenhuis zijn voor de inductie. Ze gingen een ballonnetje plaatsen. Het voelde zo raar en onwezenlijk aan dat we met 2 naar het ziekenhuis gingen en er met 3 terug buiten zouden gaan.

Het was 16:45 uur toen ik binnenwandelde in het ziekenhuis met mijn koffer en dat van ons meisje. Ik had een blad met mijn geboorteplanning mee. De verpleegkundige grapten of ik zeker was dat ik kwam bevallen omdat ik nog zo lenig was. Ik kreeg de kamer welke ik wou alleen had ik niet gerekend op het keiharde bed dat er zou zijn. Langs de andere kant moest ik erna niet meer verhuizen naar een andere kamer. Om 17:00 uur kwam de gynaecoloog binnen om het ballonnetje te plaatsen. Ze meldde dat het kon zijn dat er wat weeën konden komen. En ja hoor dat was inderdaad zo… Al voelde ik er eigenlijk niet zo veel van. De vroedvrouwen zeiden regelmatig ja kijk je hebt nu een wee, maar elke keer moest ik zeggen dat ik deze echt niet voelde.

De nacht ging voorbij en om kwart voor 8 gingen ze kijken hoever ontsluiting ik had en of het nodig was om nog een pilletje op te steken of niet. Ze kwam terug en zeiden dat dit niet nodig was, ze gingen mijn vliezen breken. Het was zo spannend allemaal… Het ging nu echt allemaal beginnen. Ze vroeg of de stagiaire dit mocht proberen… Natuurlijk mocht dit, iedereen moet toch leren?

Zo gezegd zo gedaan. Helaas lukte het de stagiaire niet en moest de dienstdoende vroedvrouw het overnemen. Even later brak mijn water maar anders zoals gedacht was dit zeker geen waterval. De weeën kwamen wel maar nog steeds voelde ik hier echt niets van. Ook kwam de ontsluiting niet zoals gepland en moest ik dus een baxter krijgen met oxytocine. In het begin kon ik nog lachen en alles heel goed opvangen. Elke keer de vroedvrouw binnen kwam zei ze dat het echt zen was in de kamer… Zo voelde het ook tot op het punt dat de weeën echt snel op elkaar volgde. Heel mijn lijf rilde van de pijn en ik vroeg aan de vroedvrouw of ze eens kon kijken hoe ver het stond (de baxter stond nog maar op 65 en moest naar 120 gaan). De vroedvrouw keek en zei dat het nog steeds op 4 cm ontsluiting zat. Er brak iets in mij… Ik kon niet meer en alle moed nam plotsklaps weg dat er nog steeds niets was veranderd. Ik smeekte om een epudirale ook al had ik aangegeven dat ik dit niet wou. Ze hebben zeker 5 keer gevraagd dat ik dit echt wou. Ik beaamde telkens. De tranen stonden in mijn ogen toen ik de stagiaire vroeg om bij mij te blijven tot de anesthesist er was. Dit was het langste half uur in mijn leven dat ik moest wachten. Maar wat was ik blij met die epudirale. Hij deed onmiddellijk zijn werk en ik voelde geen pijn meer. Het enige wat ik plots voelde was een enorme persdrang dus de vroedvrouw keek en ik had ineens 9 cm ontsluiting… Ze zei dat ze zo dadelijk terug kwam. Ze stond nog maar aan de deur toen ik haar terug riep en zei dat ik het gevoel had dat ze elk moment zou eruit komen. Ze ging de gynaecoloog halen. Ik had gelijk ze was aan het dalen. 16 min heb ik moeten persen tot onze dochter geboren was en nog eens een kwartier eer de nageboorte kwam. Al was dat even spannend omdat deze op zich liet wachten.

Ik heb mijn dochter uit het geboortekanaal mogen aannemen… Wat een magisch moment, en wat een schattig weentje dat ze had. Zelfs de gynaecoloog zei het. Een pracht van een zwangerschap en een pracht van een bevalling. Alles verliep vlot enkel een heel klein knipje.

De eerste nacht was hel… Ik voelde me schuldig dat ik me afvroeg is dit het nu? Is dit ouderschap? Waar ben ik in godsnaam aan begonnen? Kunnen we dit wel aan? Gaan we dit wel goed doen? Hadden we dit wel verdiend? Ons meisje sliep amper en wou elk uur de borst. Ik was doodop…

De laatste week van de zwangerschap had ik amper geslapen, de nacht voor het inleiden al helemaal, en dan de nacht van het inleiden ook maar een uurtje of 3. Ik kon niet meer en ook ons meisje sliep niet. Op de tweede dag bleek ons meisje een te hoog bilirubinegehalte te hebben en moest dus onder de blauwe lamp. Wat een slag… Ook al weet je dat dit niet erg is en dat je er niets aan kunt doen… Ze bleef maar huilen en als ze aan de borst dronk, viel ze gewoon terug in slaap om een uur later er terug te zijn. Ik moest nu haar laten drinken aan de borst, afkolven en bijvoeden… Met andere woorden als ik gedaan had kon ik zo goed als volledig herbeginnen want zij was er dan weer. Ik kon dan hooguit een uurtje mijn ogen sluiten. Maar dit ging moeilijk. Ik bleef maar naar haar kijken en luisteren naar haar ademhaling… Ademt ze nog? Is alles nog OK? Ik moet ze toch niet afgeven? Er ging zoveel door me heen. Op de derde dag bleek de bilirubine waarde nog gestegen te zijn dus moest er nog een tweede lamp zijn. Zowel ik als mijn man zijn letterlijk ingestort. We hadden eindelijk gevonden wat ons meisje wat rust bracht nl inbakeren en een tut. Maar door de tweede lamp konden we haar niet meer inbakeren. Tranen vloeiden als een rivier over onze wangen. En elke keer weer zei mijn man dat ik moest overstappen op flesvoeding. Dat dit te zwaar was en ik dit niet kon volhouden. Maar elke keer weer als ze dan zo gelukzalig aan mijn borst lag dacht ik neen ik moet dit volhouden.

Op dag 4 hebben we een dag zonder bezoek gevraagd, we konden allebei niet meer we waren moe en moedeloos. We kregen haar niet getroost. Wat deden we toch verkeerd? Op dag 5 (4de dag na haar geboorte) mochten we naar huis, de nacht was zonder hulp ivm het aanleggen van ons meisje gegaan en ook het kolven mocht ik al snel achterwege laten wat ze dronk het toch niet uit.

Slapeloze nachten bleven aanhouden en mentaal ging ik er op achteruit. Ik voelde me zo schuldig dat ik niet wist wat ze wou. Ze wou alleen mama en alleen de borst. Ze huilde vaak en ik voelde me zo klein en wist vaak niet wat ze wou. Zo lang hadden we naar haar verlangd en ik kon niet anders denken dan waar zijn wij aan begonnen?

Geleidelijk aan ging alles wat beter maar meer dan 2 uur tussen de voedingen zaten er niet. Ook ‘s nachts niet. Het feit dat ik zelfstandige ben hielp niet want ik zou op haar 7 weken en een half terug moeten gaan werken. Ik was hier absoluut nog niet aan toe. Tot dan wou ik haar niet delen. Elke keer er iemand anders nog maar naar haar keek of tegen haar bezig was, voelde ik jaloezie. Ik wou niet dat iemand anders haar nam. Zelfs mijn eigen ouders niet.

Ze was van MIJ. En van niemand anders. Ik wou ze niet delen. Zowel voor Elise was het moeilijk als voor mezelf om die eerste weken aan te passen. Per slot van rekening was ze 9 maanden lang alleen van mij en was ik 9 maanden lang alleen van haar. De laatste vrijdag van de periode dat ik normaal thuis was, ben ik naar mijn vertrouwde arts van vroeger gegaan. Ik was er letterlijk ingestort en heb nog nooit zo veel en zo lang gehuild. Alles kwam er uit. Ik wou perfect zijn voor iedereen. Ik wou de perfecte collega zijn, de perfecte echtgenoot, de perfecte huisvrouw en de perfecte mama. Ik had een gevoel van falen dat het huishouden niet ging. Dat het werk me helemaal niets deed en ik daar absoluut geen behoefte aan had. Ik de workaholic die ineens van het werk me niets aan trok. Zelfs mijn eigen klanten merkten dit want ook dat liet ik achterwegen. Ook kon ik mijn man niet alle aandacht geven en bleef seks achterwege en na 7 weken mama zijn, wist ik nog steeds niet 100% wat mijn dochter wou als ze huilde. Wou ze eten? Was ze zich aan het vervelen? Wou ze gewoon de warmte van onze liefde voelen?

Na het instorten en de raad om tijd voor onszelf ook te nemen. Begon ik het stilaan te relativeren. Ik kan niet perfect zijn. Maar het voelde wel zo dat ik niet MOCHT falen dat ik, na al die moeite, ik geen fouten MOCHT maken.

Het besef dat dit niet zal gaan en dat ik fouten zal maken en dat niet alles perfect hoeft te lopen kwam pas later en ik heb er vrede mee genomen dat het niet altijd loopt zoals het moet. Zo heel veel te klagen mogen we toch niet? Er zijn kindjes met reflux en kindjes die constant huilen. Zo slecht hebben wij het toch niet? Soms heb ik nog van die momenten dat ik naar haar kijk en ik plots in huilen uitbarst. Zonder echt te weten waarom. Ik denk dat dit ergens nog de ontlading is van ons traject. Ik ben wel zeer blij dat de borstvoeding zeer goed lukt en ook al staat mijn man er nog steeds niet 100% achter ben ik blij met deze keuze… Want niemand kan dit van mij overnemen/afnemen. Ik kan haar altijd troosten door haar aan de borst in slaap te laten vallen. Soms denk ik al na over een tweede wondertje. Maar eerst en vooral genieten van haar. Ik wil minstens 6 maanden exclusief borstvoeding geven. Ik wil haar de beste start geven die ze maar kan krijgen. Ons lieve kleine ijsprinses. Ons lieve kleine wonder. Het leven bestaat uit altijd een beetje loslaten. Vaak kijk ik naar jou als je slaapt en verschijnt er een glimlach. Maar heel soms is het nog dat ik ‘s nachts half in paniek wakker word en kijk of je nog leeft en je nog ademt. Als ik je ademhaling dan niet hoor, gaat mijn hartslag nog steeds net iets sneller en leg ik vlug een hand op je lichaampje en voel ik jouw ademhaling en kan ik zelf weer gerust ademhalen.

Liefs,
Evelien

afbeelding is van cream and cocoa

Sharing is caring!