Mijn man en ik waren 25 jaar, 4 jaar getrouwd, (jong getrouwd dus), toen ik dacht dat de tijd rijp was om ook aan gezinsuitbreiding te doen. Mijn jongste zus was 22 en had reeds 2 jongens. In het verleden had ik nog voor ik mijn man kende en nog niet seksueel actief was reeds problemen ondervonden met de menstruatie. Ik menstrueerde voor het eerst op mijn 16de en dat ging gepaard met veel pijn, korte maar hevige bloedingen. Mijn mama had ervoor al eens met de huisarts over mij gesproken maar die vond het niet nodig om een gynaecoloog te raadplegen en zei: “Dat komt wel in orde later, ge moet aan die winkel niet laten prutsen,…dus voor hem geen probleem”.
Mijn mama werd op haar 40ste zwanger van mijn broer… mijn jongste zus toen 15, ik 18 en mijn oudste zus 20. Toen ze bij de gynecoloog ging nam ze mij mee om toch eens te horen of er met mij echt niets aan de hand was want die pijnlijke, hevige maandstonden baarden haar toch zorgen. De gynaecoloog was al op leeftijd (had ons alle drie al op de wereld geholpen) en die zei na onderzoek: “Jij zal altijd een huis kunnen kopen maar geen kindjes…”
Ik was woest op die man want 1) ik had nog geen lief op mijn 18de, 2) ik was ook nog niet seksueel actief EN 3) ik vond dat een hele oude man die niet goed wist dat hij mij totaal overstuur maakte… Ik geloofde hem niet en ging diezelfde avond terug bij de huisdokter (ondertussen was dat een nieuwe, jonge huisdokter) die mij begreep en hij stuurde mij naar een jonge gynaecoloog die hij kende en vertrouwde. Die man had absoluut geen goed nieuws voor mij: hij had cystes weggebrand en ik moest dezelfde week nog een kijkoperatie ondergaan want er waren nog cystes waar hij niet bij kon zonder kijkoperatie… Diagnose: endometriose…. Acht maand na de eerste kijkoperatie een tweede kijkoperatie en weer een grote cyste verwijderd. Daarna moest ik het medicijn Danatrol nemen gedurende een jaar. Het diende om een schijnzwangerschap op te wekken waardoor er geen endometriose kon gevormd worden omdat er geen maandstonden waren. Maar… het was een héééééél duur medicijn die niet terugbetaald werd door de mutualiteit en waarvan ik binnen de kortste keren meer dan 30kg aankwam. Mijn moraal was beneden alle peil.
Ik werkte fulltime in de bank te Brussel. Dus iedere dag over en weer van Merelbeke naar Brussel. Ik wou dan ook niet dat de mensen daar iets van mijn problemen wisten dus ik werkte zoals ik altijd deed. Ik vertrok ‘s morgens rond half zeven en kwam dikwijls maar om half zeven terug thuis. Heb dat toch volgehouden en bekomen dat ik een deel terugbetaald kreeg via de sociale dienst van het werk. Ze hebben het ook heel discreet gehouden omdat ze dat niet dikwijls tegenkwamen. Maar om mij te helpen die dure medicijnen toch te kunnen nemen boden zij mij die hulp. EN TOCH… bij mijn volgende consultatie bleek dat het niet geholpen had.
Op aanraden van mijn omgeving nog een derde opinie van een andere gynaecoloog geconsulteerd. Na veel onderzoeken (altijd maar opnieuw) besliste hij dat mijn eigen leven in gevaar kwam (ik was toen 32) door de veelvuldige tussenbloedingen en de hevige pijnen en dat ik beter de baarmoeder en eierstokken liet weghalen. Waardoor we onze kinderwens volledig mochten opgeven. Ik vroeg bedenktijd maar het moest wel snel beslist worden. Verdict: baarmoederhalskanker… De gynaecoloog heeft wel op dat moment het woord niet uitgesproken want toen was men nog niet zo rechtuit. Het was nog een groot taboe…Maar jaren later, toen mijn man en ik vroegen waarom de ingreep zo snel en drastisch was heeft hij geantwoord: je zal mij later dankbaar zijn dat ik deze beslissing genomen heb want ik heb jouw/haar leven gered.
Maar toen wou ik toch eerst nog eens nadenken hoe het verder moest nadien: misschien via ivf? Een eicel laten wegnemen en zo laten bevruchten met zaad van mijn man. Volgende probleem: een biopsie die bij hem had plaatsgehad wees uit dat er ook bij hem een probleem was dat eventueel kon opgelost worden door hoge hormooninname. Die biopsie was een heel pijnlijke zaak voor mijn man en die moest gebeuren in Jette bij Prof Schoysman. Hij was niet verwittigd dat het pijnlijk zou zijn en ik rijd niet met de wagen. De terugrit verliep dan ook niet zoals het hoort. Onderweg moest hij paar keer langs de weg gaan staan en ff bekomen. Eigenlijk niet verantwoord. Maar die prof zou ons zeggen of onze kinderloosheid 100% zeker was en…ja dat was dus zo. Zelfs nu nog niet ondanks dat de wetenschap al zoveel kan. Mijn man zag het niet zitten om te proberen via die hormonenkuur EN we hadden ook de tijd niet meer. Een inseminatie met donor zag hij ook niet zitten dus bleef er maar 1 oplossing meer over… Ik had ook geen tijd meer te verliezen bijgevolg ik moest nog 32 worden en ik verloor alles waar ik van droomde.
Het wegnemen van de baarmoeder en eierstokken was een hele moeilijke operatie zowel voor de gynaecoloog want er waren serieuze bijkomende problemen. Ik ben toen 14 dagen in de kliniek moeten blijven. Ja, het is 30 jaar geleden… de hele verpleging en doktersteam waren heel meelevend maar… ik zag het leven even niet meer zitten op dat moment. Niemand kon mij helpen. Geen andere vrouw die hetzelfde meegemaakt had, iedereen rond mij had kinderen zonder ook maar één probleem. Niemand begreep dat voor mij het einde van mijn wereld betekende.
Mijn man is heel introvert. Ik ben van nature een positief en optimistisch persoon. Ik zie altijd dat sprankeltje zon, hoop,… geef zelden op en toe aan negatieve gevoelens. Toen ging voor mij echt het licht uit… Die ‘oude dokter’ had gelijk en had ik hem maar geloofd dan was ik niet getrouwd. Nu waren wij met twee die ongelukkig waren en het zou een wond zijn die nooit geheeld kon en zal worden.
Hulp die kregen wij niet. Iedereen meed dit onderwerp. Als men er niet over spreekt dan bestaat het probleem niet…zo dachten er vele of deden alsof. Ik bleef zitten met al dat onverwerkt verdriet. De huisarts die de hele evolutie had meebeleefd heeft mij uiteindelijk het meest gesteund en mijn ouders natuurlijk ook wel al wisten ze niet hoe ze mij konden helpen. De huisdokter heeft mij uiteindelijk doorgestuurd naar een gesprekstherapeut. Een hele begrijpende man. Ik ben die man dankbaar want hij heeft mij op de goeie weg gezet naar de verwerking. Mijn man geloofde daar niet in. Ik wel en na 6 sessies voelde ik en hij ook dat ik het alléén aankon maar zeker met vallen en opstaan. Ik kon er mee omgaan met het verdriet EN ik kon er wel over praten en vooral over SCHRIJVEN voor mezelf. Ik heb heeeeeeeel veeeeeel papier volgeschreven met mijn gevoelens en direct verscheurd omdat ik niet wilde dat ook maar iemand dat las. Ik nam mijn leven terug op en dat was wat ik moest doen; mijn leven een andere inhoud geven in een maatschappij die gebaseerd is op kinderen krijgen en grootbrengen.
Ik wil mijn verhaal doen via deze blog omdat er nog altijd een taboe rust op ‘ongewild kinderloos’ zijn. Er wordt weinig begrip getoond en er wordt redelijk licht over gedaan door de omgeving. Opmerkingen zoals: “Ge kunt op reis gaan als ge wilt”, “Kost veel geld een kind, dan heb je de zorgen niet, moet er dan geen hartzeer van hebben”,… daar hebben wij geen oor naar en zeker geen troost van want: Wij mochten niet kiezen voor een kind. Let op: ik heb heel grote bewondering voor mensen die bewust kinderloos blijven, maar zij kiezen ervoor. De ondersteuning en praatgroepen zijn gelukkig nu wel ter beschikking. Dat taboe en wegmoffelen is veel verbeterd, maar toch zijn er nog veel mensen die er niet over wensen te spreken. Ik wou dat ik het wel had kunnen doen.
Waarom uiteindelijk geen adoptie?
Hebben wij opgestart maar we kregen ook daar zoveel commentaar op en iedereen deed er zijn ‘zegje’ over en op den duur hebben wij dat laten varen omdat ik mij de vraag begon te stellen of dat niet egoïstisch van mij zou zijn om een kind (dat wij moesten ‘kopen’) van iemand anders weer aan iemand anders zou moeten geven omdat ik ging werken en het niet zelf kon opvoeden. Wij hebben ook andere mensen opgezocht die wel geadopteerd hadden en een groot deel ervan zou het niet meer herdoen. De kinderen gaan meestal hun biologische ouders opzoeken en dat doet heel veel pijn. Er waren ook een paar gevallen bij die echte moeilijkheden hadden met de adoptiekinderen waaronder hechtingsproblematiek en karakterstoornissen.
Mijn besluit stond vast: geen adoptie, want mijn jongste zus was net in de steek gelaten door haar man en zij bleef achter met drie kleine kinderen zonder inkomen. Ik heb mijn liefde en moedergevoelens dan daarop gericht. Niet gemakkelijk want ik moest goed beseffen dat het mijn kinderen niet waren en als die man terug uit het buitenland zou komen, hij zijn kinderen kon meenemen en… bleef ik achter met weer maar eens ontgoocheling. Dat is gelukkig niet gebeurd maar ik ben toch begonnen met afstand nemen.
Wat we gedaan hebben om die leegte op te vullen:
1) Een carrière uitgebouwd… Van gewone bediende zonder universitair diploma naar secretaresse van een directiekader in de bank. Heel veel tijd geïnvesteerd om kennis op te bouwen. Gelukkig heeft mijn man een deel van de huishoudelijke taken op zich genomen zodat ik dat kon doen.
2) De kinderen rondom mij de liefde, aandacht en opvang gegeven als ze mij dat toelieten. Nog altijd komen die kinderen (zelf nu volwassenen) bij mij langs voor een luisterend oor, een schouderklopje, een positieve oppepper, een knuffel of een wijze raad.
3) Oude mensen, die niemand hadden regelmatig een bezoek gebracht; hun was gedaan, naar hen geluisterd, administratie verzorgd….etc.
4) Al wat ik vond van boeken die mij konden helpen verslonden en zo mij dikwijls getroost dat ik niet alléén was met mijn verdriet.
En zoals ik al eerder zei: iedere dag geschreven; mijn verdriet en gevoelens op papier zetten, dat doe ik nog altijd.
Want zonder kinderen leren leven duurt je ganse leven, want die kinderen krijgen ook kinderen en grootouder zijn is iets wat ik nu heel erg mis…
Ik hoop dat mijn verhaal anderen mag helpen om hun verdriet te verwerken. Ik ben nu 62, gepensioneerd en ik geniet van het leven maar … ik had het zo graag anders gezien.
Geschreven door Emma getrouwd met Edward, endometriose, baarmoederhalskanker, ongewenst kinderloos gebleven.
Geef een reactie