Toen bleek dat we een eicel donor hadden gevonden, moesten we kijken waar we dit konden doen. Voor ons ligt het Vu dichtbij en dit ziekenhuis staat goed aan geschreven, maar de arts had aangegeven dit niet te willen doen, omdat ik zelf nog wel eitjes heb. En dit was niet het enige ziekenhuis dit er zo over dacht. Uit eindelijk kwamen we terecht bij Nij Geertgen. Hier had onze donor al een keer eerder haar eicellen gedoneerd, wat op zich wel makkelijk was, want dan hadden ze gelijk haar dossier. We hadden 2 dagen na dat ik ongesteld was geworden een afspraak staan bij deze kliniek, wat voelde als een snelle omschakeling. We hadden de afspraak al gemaakt in januari en maart was de eerste datum dat we bij ze terecht konden, dus wilde de afspraak ook niet afzeggen. Want voor dat je bent aangekomen bij het punt dat je echt kan starten met de eiceldonatie, ben je zo weer 3 maanden verder. Wat ik begreep heb je van te voren 3 afspraken. Tussen elke afspraak zitten 3 a 4 weken, dus dan zit je in ons geval rond mei/juni voor je groen licht krijgt. Afhankelijk van waar onze donor zit met haar cyclus zullen we denk ik op z’n vroegst in juni de eiceldonatie kunnen laten plaats vinden. Dus we besloten ondanks het verdriet dat we afscheid moeten nemen van ons DNA kindje toch te gaan.

Het is voor ons bijna 2 uur om er heen te rijden, maar je moet er wat voor over hebben 🙂

Toen we daar aan kwamen zag je aan je rechter hand een mooi gebouw en links de parkeerplekken. We liepen hand in hand richting de schuifdeuren, waar we binnen kwamen in een grote hal. Aan de rechter kant stonden mooie banken en links van ons stonden houten tafels en stoelen. Ook daar kon je zitten om te wachten op je afspraak. Voor ons was een balie. Hier zat een hele aardige mevrouw die gelijk naar ons toe kwam lopen om ons te verwelkomen. Erg prettig om zo binnen te komen. Je merkt dan echt een groot verschil tussen een ziekenhuis en een privé kliniek. We konden achter haar aan lopen voor een kleine rondleiding. Links was er een grote apotheek en toen we de hoek om liepen zag je de garderobe, de toiletten en een keukentje. Ze vroeg of we wat wilde drinken en schonk dit voor ons is. Ze liet ook zien waar alles stond, zodat we als we meer wilde of de volgende keer wat wilde drinken, wisten waar alles lag. We mochten daarna plaatst gaan nemen in de wachtruimte. Wij gingen aan de tafel zitten, waar nog een andere vrouw alleen zat te wachten. Je vraagt je onbewust toch af waarom zij hier zit en of zij ook zo lang bezig is. Nu we zitten merk ik pas dat ik toch meer gespannen ben, dan ik van te voren had verwacht. Uit eindelijk mochten we met een vrouw mee lopen die onze persoonlijke gegevens met ons door nam. Toen dit klaar was, nam ik nog een kop thee en gingen we weer in de wachtruimte zitten. Ik voelde me gespannen en had ijskoude handen, maar wist niet zo goed waarom. Dit is alleen een intake, toch blijven dit soort gesprekken weer spannend. Gelukkig werden we nu vrij snel geroepen en konden we met de arts mee lopen naar zijn kamertje.

We moesten van alles doornemen. Belangrijkste voor hem, waren goede argumenten waar hij mee kon komen, om straks voor te leggen waarom ik geschikt ben voor eiceldonatie. Hij wilde dit zo goed mogelijk onderbouwen. Dus ik gaf aan dat ik gen drager ben. Ik heb een verhoogde kans op borst en baarmoederhals kanker en ga hiervoor 2x per jaar naar het Antoni v/l ziekenhuis wat een speciaal kanker ziekenhuis is en ik goed word gecontroleerd. Omdat het overdraagbaar is, is er 50% kans dat ons kindje het kan krijgen. We hebben er samen lang over gehad of we dit risico wilde nemen. Mijn ouders wisten niet van het gen voor ik geboren werd, maar wij wel. Dus besloten we een gesprek aan te gaan bij het Antoni. Je kunt het BRCA gen uit de eicel halen, maar er is nog weinig bekend over de eventuele gevolgen op latere leeftijd. Dus besloten we na lang overwegen eerst IUI en daarna IVF te doen zonder te controleren op dit gen. Nu het niet lukte en we afscheid moesten nemen van het idee een DNA kindje te krijgen van ons samen, was dit wel een rust gevend idee. Ons kindje kan in ieder geval niet mijn gen mee krijgen. Een ander goed positief punt voor eiceldonatie is dat ik endometriose heb gehad. Wist toen alleen nog niet waarom, maar dacht als dit helpt, dan hebben we nog een extra punt om te onderbouwen 🙂 En dan gaven we als laatste aan dat ik elke keer zo weinig eitjes heb. Ik begin met 10 en eindig met 4 eitjes bij de punctie en maar 1 of 2 embryo’s. Wat erg weinig is na een maand prikken. De arts vroeg toen aan ons waarom wij geen korte cyclus hebben gedaan. Ik gaf aan dat ik dit voor de 2de IVF punctie had gevraagd, maar dit niet werd gedaan in ons ziekenhuis, dus dat ik de 2de keer ook weer een lange cyclus geprikt heb. De arts gaf aan dat hij dacht dat als we een korte cyclus zouden gaan doen er een grote kans in zit dat er meer eitjes mee zouden groeien. Hij wilde mijn bloed laten afnemen om mijn bloed waarde te bekijken en hij wilde een echo maken. Ook omdat ik had aangeven dat ik bij de echo voor de cryo terugplaatsing 18 eitjes had. En dat terwijl ik ze juist dit keer niet nodig had 🙁 Ondanks dat het een intake was, had ik in de ochtend besloten om voor de zekerheid me toch even te scheren. Wat was ik blij dat ik dit gedaan had 🙂 Oké gaan we weer. Broek naar beneden en met de beentjes wijd. Zo gek dat dit nu zo makkelijk gaat als een brood kopen bij de bakker 🙂 De arts gaf aan dat de baarmoeder er netjes uit zag en hij telde op dag 3 van mijn cyclus in ieder geval 10 eitjes. Dus dat zag er allemaal goed uit. Ik kon wel janken, voelde me helemaal van slag. Ik had net een paar maanden geleden besloten dat ik geen marteling meer wilde. Niet meer spuiten, geen punctie meer, want wat was de laatste keer een hel en dat allemaal voor zo weinig eitjes. We kwamen hier voor eiceldonatie en nu hebben we het er over dat ik het toch misschien zelf moet gaan doen. Ik weet dat ik blij moet zijn dat er misschien nog een optie is voor een eigen DNA kindje, maar op dit moment voel ik me zo leeg, moe, verdrietig en in de war. We spraken af dat ik een dossier zou laten opsturen van het Antoni over mijn gen en van Nij Barrahus, omdat ik via die kliniek mijn eierstok (dat aan het lekken was), heb laten afsluiten. De arts wil met alle gegevens uit mijn dossiers en de uitslag van de waardes uit mijn bloed, om de tafel gaan zitten met andere artsen om zo te kijken wat hun ons adviseren en dan kunnen we vanuit daar, verder om te kijken wat de volgende stap is..

 

Meer blogs lezen van Mabel doe je hier.

Sharing is caring!