Ik ben Nathalie 36 jaar. Ik heb al 10 jaar een relatie met een hele lieve vrouw en samen zouden we heel graag een kindje willen. We zijn terecht gekomen in Medisch centrum kinderwens in Leiderdorp. We moesten daar eerst deelnemen aan een informatiebijeenkomst voor lesbische paren waar ons van alles werd verteld betreffende de keuze van een donor en de gang van zaken er omheen. Wij hadden 2 opties of een jaar op de wachtlijst voor een donor van de kliniek of we konden een donor kiezen van de European spermbank uit Denemarken waar geen wachtlijst was. De keuze was voor ons snel gemaakt en hebben voor Denemarken gekozen. We kregen dus al snel een startgesprek en we hebben besloten om IUI met hormonen te gaan gebruiken omdat ik verre weg een normale cyclus heb. Nadat wij er samen uit waren voor welke donor we zouden gaan hebben we het zaad besteld en was het wachten op bericht van Leiderdorp om met de eerste IUI te beginnen.

Helaas is de 1e en 2e IUI niet gelukt dus op naar de 3e poging. En wat een wonder toen ik die poging zwanger bleek te zijn. Het leek wel of wij de gelukkigste vrouwen op deze wereld waren. Helaas een paar dagen na de positieve test ging het mis met als gevolg een miskraam. Na alle moed bij elkaar geraapt te hebben zijn we weer verder gegaan. Helaas zijn we niet meer zwanger geworden en hebben we besloten na 5 IUI behandelingen over te stappen op ICSI behandeling.

Na de nodige voorbereidingen mogen wij starten met ICSI en gaan er vol goede moed mee beginnen. Al heb ik zo angst voor de punctie ga ik er helemaal voor. Heb er meer vertrouwen in dan de IUI behandeling dus ben ik er van overtuigd dat het vast goed gaat komen. De eerst follikelmeting volgde en er zaten iets van 10 follikels maar nog te klein, dus de dosering werd iets verhoogd. Volgende echo leek er wat voorruitgang te komen maar nog niet wat we willen zien. Na een paar dagen weer een ritje naar Leiderdorp en helaas geen groei en aantal follikels zijn gekrompen, poging wordt gecanceld. Wat een teleurstelling en verdriet is er op dat moment zeg.

We gaan weer met goede moed verder maar helaas weer een teleurstelling. Er zit een cyste en we moeten weer de cyclus afbreken. Over 10 dagen mogen we starten met een kuurtje primolut en zodra ik ongesteld wordt maken ze een echo om te kijken of de cyste verdwenen is. De vragen spoken maar door mijn hoofd, waarom bij mij en zal het ooit goed komen. Het lijkt allemaal een eeuwigheid te duren om weer een nieuwe poging te gaan starten. Onderhand zijn we weer een maand verder en volgt er een start echo. Eindelijk goed nieuws!!!! Alles ziet er netjes uit en we gaan beginnen met het stimuleren. Na een week is de controle en blijken er 2 grote follikels te zitten en de rest helaas super klein. Verhogen kan niet meer want heb al de hoogste dosering Gonal F. We gaan proberen de kleintjes te laten groeien en afwachten wat er met de grote follikels gebeurd. Eindelijk na 22 dagen stimuleren zijn we zover dat er een punctie afgesproken kan worden. Aan de ene kant super blij maar aan de andere kant komt er een hevige angst opzetten voor de punctie, ben er zo bang voor!

De dag van de punctie is aangebroken. Na een heerlijke rustige nacht door een rustgevend tabletje gaan we vroeg op pad richting Leiderdorp. Daar aangekomen  gaat alles super snel en voor ik het weet kunnen we aan de punctie beginnen. En ik kan nu echt zeggen dit is mij zo meegevallen, ze waren ook zo lief voor mij en hebben echt goed naar mijn wensen geluisterd. Heb er praktisch niks van gemerkt, maar de napijn was echt behoorlijk. De opbrengst waren 3 eicellen wat wel even een tegenvaller was. Had er meer verwacht maar we zijn weer een stap verder. Nu op naar een goede bevruchting. Na 2 dagen het verlossende telefoontje, van de 3 eicellen zijn er 2 bevrucht en mag er de volgende dag 1 terug geplaatst worden. Wat zijn we blij met dit resultaat en er vloeien wel wat tranen van blijdschap. Na de terugplaatsing gaan we samen heerlijk op vakantie om proberen te relaxen en uit te rusten van deze zware maanden. Er echt voor elkaar zijn in een andere omgeving moet vast goed doen.

Helaas 9 dagen na terugplaatsing word ik ongesteld. Het heeft niet zo mogen zijn. Wat een domper is dit. Moet dit verdriet weer een plekje gaan geven. Het valt soms zo zwaar en de vragen gaan weer door je hoofd maar helaas geen antwoorden….

Liefs,
Nathalie
36 jaar, samenwonend met Remona 30 jaar, kinderwens sinds 2009, IUI, ICSI, reizen, lezen, spelletjes.

Sharing is caring!