Niet echt hoor, op dit moment moet ik er niet aan denken. Eerst mijn wonden likken. Ik heb hem vaarwel gezegd want hij heeft geen haast met kinderen. Ik begrijp echt niet waarom hij ooit een relatie met me is aangegaan.
Het bestaat gewoon niet dat hij niet wist dat ik een grote kinderwens heb. Hoe heb ik me zo kunnen vergissen? Waarom heb ik mijn tijd zitten verdoen? Ik ben zo boos, op hem en op mezelf. Was ik blind? Niet duidelijk genoeg? Of was hij te laf om iets te zeggen? Te egoistisch misschien?
Lege handen nog voor we begonnen zijn, ik geloof t gewoon niet. Hoe ben ik hierin verzeild geraakt? Ik ben echt zo boos op hem! Alsof ik in mijn eentje een relatie heb gedraaid. Wensen had en een toekomst verzon waarin alleen ik geloofde. Een film waarbij hij lekker op een eiland zit en ik in mijn eentje vadertje en moedertje speel.
Schrale troost, mijn moeder is trots op me dat ik hem direct de deur heb gewezen. Ze zegt dat niet veel vrouwen hun grenzen durven aan te geven en woord bij daad stellen. Misschien voel ik me straks ook wel trots. Ik ben nu alleen nog maar boos en verdrietig want ik voel me gebruikt. Ik hoop niet dat ik hem tegenkom met een ander die hij zwanger maakt want dan word ik helemaal gek.
Ik kan me nu zo goed voorstellen een bewust alleenstaande moeder te worden want ik ben gewoon voor de gek gehouden! Ik wil verdomme een echte vent die verantwoording durft te nemen!
Suus, 29 jaar, bankemployee, bewust tijdelijk alleenstaand
Geef een reactie