Als kind speelde ik veel met poppen en ik dacht dan aan later; dan fantaseerde ik over een mooie toekomst voor mij met een leuke man en twee mooie kindjes. Dat was mijn grootste wens. Een niet veel gevraagde wens zou je denken.

In mijn tienerjaren werd ik maar niet ongesteld en ik was erg klein voor mijn leeftijd. Er volgden een hele hoop onderzoeken en op mijn 14de kreeg ik te horen dat ik het syndroom van Turner heb. Dat is een groeistoornis waarbij de tweede x chromosoom deels of helemaal ontbreekt, 1 op de 2500 meisjes heeft dit syndroom. De dokter vertelde mij dat ik nooit lang zou gaan worden en dat ik te vroeg in de overgang ben geraakt. Daarbij zou ik groeihormonen moeten prikken en ben ik dus onvruchtbaar omdat ik geen eicellen heb. Mijn wereld stortte in op dat moment. Mijn hele toekomstbeeld stortte in elkaar in een paar tellen.  Jaren die volgden bestonden uit ziekenhuisbezoeken, hormonen prikken en slikken. Ik veranderde totaal als persoon. Als kind was ik vol levenslucht en had ik veel energie maar in mijn tienertijd veranderde ik en raakte ik meer in mijzelf gekeerd en vaak verdrietig. Het enige wat ik kon bedenken is waarom ‘IK’?

Toen ik 23 was ging ik samenwonen en hoorde ik van eiceldonatie. Ik ging naar het ziekenhuis VUMC maar de arts raadde ons aan zelf een donor te zoeken, dat ze anders ons niet heel snel konden helpen. Een andere optie was om 2 a 3 jaar op een wachtlijst te gaan staan voor eiceldonatie. Deze relatie strandde op mijn 25e en op mijn 27ste kreeg ik een nieuwe relatie en mijn partner en ik praatte veel over eiceldonatie. Mijn beste vriendin gaf mij als tip om mijn persoonlijk verhaal te vertellen en die te delen op relevante social media sites. In mijn persoonlijke verhaal vroeg ik of een lieve vrouw ons zou willen helpen om haar eitjes af te staan. Tot onze verrassing reageerde er meerdere dames.

Tussen al deze mooie reacties zat een leuke, die er uit sprong; een Vlaamse en ze vertelde dat zij PCOS heeft en dat zij bekend is met vruchtbaarheidsbehandelingen. PCOS houdt in dat je teveel aan eicellen aanmaakt en dat ze (uit zichzelf) niet goed kunnen rijpen. Zij heeft dus zelf IVF gedaan waardoor haar eicellen wel rijpten. Ze is daardoor zwanger geworden en heeft een mooi dochtertje gekregen. Zij weet dus als geen ander wat het is om verdriet te hebben en dat was de reden waarom zij andere wilde helpen. Haar kwaal kan het geluk voor anderen betekenen.

Wij hebben vervolgens met deze dame afgesproken in Eindhoven om haar beter te leren kennen en zij ons natuurlijk. Wij stonden er alle drie hetzelfde in en dat is heel belangrijk; zo spraken wij ook over de toekomst, mocht er een kindje komen dan zouden wij 1 x per jaar contact hebben en foto’s sturen.  Toen ik wilde afrekenen zei deze lieve dame dat zij graag voor ons de rekening van de consumpties wilde betalen. Dat vond ik zo gek maar achteraf denk ik dat het haar manier was om te laten zien dat zij ons echt wilde helpen. Samen met deze donatrice hebben wij besloten om naar Nij Geertgen te gaan. Dat is een privé kliniek in Brabant die gespecialiseerd is in de vruchtbaarheidsbehandelingen van eiceldonatie. Het was voor ons 2 uur rijden en voor onze donor anderhalf uur. Maar wij hadden dat ervoor over. Vele gesprekken volgden met artsen en psychologen volgden.

Juli 2018 hadden wij de intake en daarna hadden wij gesprekken met de artsen daar. We hadden ook gesprekken met een psycholoog. De gesprekken waren samen met mijn partner en met zijn 3en. Zij willen zeker weten dat wij de donor niet onder druk zetten. Dat vond ik echt super fijn, een screening. Wij hadden een hele leuke psychologe. Het betekent wel dat zij in hun team gaan bespreken of je verder mag het traject in of niet. Dat vond ik erg spannend.

Onze donor moest elke dag hormonen prikken voor ons. Dat vond ik zo bijzonder dat zij dit voor ons over had.  In Januari kregen wij te horen dat als onze donor ongesteld is dat dan de punctie gaat plaatsvinden. Ik kon het niet bevatten. Ga ik nu eindelijk mama worden? 12 februari was het zover onze donor had de punctie. Wij kregen te horen dat er 11 eitjes waren. De dagen erna werden de eitjes samen gevoegd met de zaadcellen en werden er embryo’s gecreëerd. 9 embryo’s konden zich delen. Een heel erg goede score! Onze donatrice was nog erg jong en ik denk dat het helpt als je deze verbintenis met een positieve instelling en liefde ingaat. Vrijdag werd ik gebeld dat zaterdag de terugplaatsing in mijn buik gaat zijn. Ik was op dat moment echt vol van de zenuwen.

Eindelijk was het zover, de grote dag is aangebroken.  Mijn partner en ik werden de kamer binnen geroepen en de terugplaatsing van de embryo was een feit. Ik kon niet stoppen met lachen en ik voelde mij zo gelukkig. Diezelfde avond ging ik met mijn schoonmoeder naar de musical ‘Mamma Mia’. Op dat moment voelde ik mij al zo zwanger. Daarna volgden zware dagen want de 12de dag mocht ik pas een test doen. Elke dag was ik ermee bezig. Ik zat ook in een ivf whatsapp groep en bij elk pijntje appte ik; “Denk je zal het?” Na 5 dagen had ik ook licht bloedverlies en was ik echt heel bang dat het was mislukt. Achteraf gezien was het de innestelingsbloeding waarschijnlijk. De ene dag voelde ik mij zwanger en de andere dag voelde ik mij rot en dacht ik ja dat was poging 1. Ik kon niet wachten tot de 12de dag en ik had besloten eerder te testen. Op dag 5 besloot ik te testen en ik zag geen streep. “Ja hoor?!”, dacht ik, “dat was het dan.” Ik stuurde de foto naar mijn beste vriendin en het eerste wat zij zei is het volgende “Gek ik zie wel een streep.” Mijn vriend zag het ook, heel licht en hij maakte de zwangerschapstest open om te kijken of het echt zo was. De dag erna testte ik nog eens en zag ook ik een lichte streep. Ik was zo blij en gelukkig op dat moment! Dag 7 deed ik een dure test, vroeg in de ochtend. En daar stond het ZWANGER 1-2 weken. Ik kon het niet geloven en maakte mijn vriend wakker en duwde de test in zijn gezicht.

De zwangerschap verliep goed in de eerste en tweede trimester. In het eerste trimester had ik alleen 2 keer een bloeding en was ik vol in tranen. De artsen vertelde dat het gelukkig goed ging met het kindje en dat de bloeding kwam door de medicatie die ik moest nemen. Ik moest tot week 12 Utrogestan inbrengen en hormonen slikken. De derde was pittiger want omdat ik klein (kenmerk syndroom van Turner) ben en dus maar 1.54 lang had het kindje niet veel ruimte om te groeien.  14 oktober 2019 ging ik naar het ziekenhuis met klachten en de artsen zeiden dat zij mij gingen inleiden. Op 18 oktober was ons meisje geboren. Wij zijn zo gelukkig met onze meid en niet te geloven dat 1 dame (een engel) ons heeft geholpen en dat ik het mee mag maken om moeder te worden. Na de bevalling hebben we iets vaker contact gehad dan we afspraken, maar dat was voor ons allebei logisch.

Eiceldonatie is voor ons alle drie een hele positieve ervaring geweest. Het enige wat ik echt erg vond was dat onze donor de rekeningen kreeg van ons traject. Zij kreeg de rekening van de  afspraak met de psycholoog, de echo’s, de medicijnen en de punctie. Ik en mijn partner waren erg bang dat zij hierdoor zou gaan afhaken. Zij kreeg een totaal aan rekeningen van 3500 a 4000 euro. Wij hebben die uiteraard voor haar betaald maar dat voelde heel klote omdat het serieus een reden is voor iemand om af te haken en ik ben van mening dat dat anders moet. En mijn werkgever vond het in het begin best storend dat ik soms een hele dag weg was. Dat voelde voor mij vervelend omdat ik er niet voor heb gekozen om onvruchtbaar te zijn.  Dit hebben we niet echt kunnen oplossen want zelfs toen de datum van de terugplaatsing bekend was stond ik alleen met een collega en waren de eigenaren met vakantie. Ik vond het echt super moeilijk om te zeggen dat ik niet aanwezig kon zijn. In een winkel in zaterdag de drukste dag en willen ze namelijk niet dat er iemand alleen staat. Wij hebben een team van 4 mensen en daarom was het wel lastig. Zij vonden het niet leuk maar begrepen het gelukkig wel.

Wat ook heel jammer is, is dat er helaas weinig eicellen worden gedoneerd en met dit verhaal wil ik meer kenbaarheid geven aan dat feit; er is een tekort! En daarnaast wil ik vooral ook laten weten hoe dolgelukkig mensen ermee kunnen zijn. Het mooiste cadeau wat je iemand maar kan geven is een kans op een kind.

Liefs,

Emma

Ben jij wensouder en wil je ook doneren? Klik hier voor de site van Nij Geertgen.

Ben jij geen wensouder maar wil je ook doneren? Klik hier voor de site van UMC Utrecht.

Wie kan doneren en donaties ontvangen? Vrouwen die eicellen doneren dienen minimaal 21 jaar te zijn en niet ouder dan 35 jaar. Vrouwen tot en met de leeftijd van 39 jaar komen in aanmerking voor gedoneerde eicellen. Mannen kunnen spermacellen doneren vanaf hun 21ste en totdat zij 45 jaar oud zijn. Vanzelfsprekend worden alle donoren uitgebreid onderzocht voordat zij kunnen doneren. Donoren ontvangen een onkostenvergoeding voor het doneren. De medische kosten komen voor rekening van de wensouders.

Sharing is caring!