Op deze fijne plek, waar zoveel informatie, en dappere en ontroerende ervaringen te lezen zijn, wil ik graag een stukje van mijn leven delen.
Mijn vriend T. en ik, H. hebben vorige maand te horen gekregen dat de mogelijkheid voor ons om nog een kindje te krijgen samen heel klein is.
We zijn zo’n 8 jaar geleden begonnen met proberen om zwanger te worden. Omdat dit niet spontaan gebeurde hebben we laten onderzoeken of er medische oorzaken hiervoor te vinden waren. Die bleken er niet te zijn, alles was okee.
We hebben toen besloten, in overleg met de gynaecoloog en huisarts, om nog even te wachten met het nemen van verdere stappen.
Helaas kreeg ik in die periode een burn-out. Langzaam maar zeker was mijn energie niveau steeds verder gedaald. Ook had ik veel last van spijsverteringsklachten, geen stress meer kunnen hanteren, ik was heel snel overprikkeld.
Omdat ik zo weinig energie had, durfde ik het niet aan om een IVF traject in te gaan, iets wat voor ons misschien een oplossing had kunnen zijn. Ook mijn huisarts raadde mij dit af. Ik hoopte toen nog dat ik gauw zou opknappen en dan konden we alsnog een traject gaan doen.
Rondom mij kregen mijn vriendinnen en zussen zonder problemen kinderen, wat uiteraard een heel dubbel gevoel gaf. Voor het eerst tante worden, vriendinnen met een prachtige dikke buik. Zo mooi om mee te maken, en tegelijkertijd zo pijnlijk omdat het bij ons niet lukte.
Uiteindelijk begon ik me bij de situatie neer te leggen, ik moest eerst beter worden voordat we nog iets konden proberen om onze kinderwens te vervullen.
Deze situatie heeft helaas veel langer geduurd dan verwacht, tot begin dit jaar. Ik was toen sinds kort onder behandeling van een Belgische arts. Hij deed me een nieuwe methode aan de hand ivm mijn vermoeidheidsklachten, waardoor ik binnen een paar weken al meer energie kreeg. Het voelde bijna als een wonder dat ik me zo goed begon te voelen. Na drie maanden was ik zo ver opgeknapt dat ik het aandurfde om toch over een IVF traject na te denken. We maakten een afspraak in het UZ in Gent.
Daar werd duidelijk dat we vanwege mijn leeftijd (ik was net 44 geworden) geen hoop meer moeten koesteren op een succesvol IVF traject. Er leek eerst nog een probleem te zijn met één van mijn eileiders, maar tijdens een second opinion bleek hier toch geen sprake van te zijn. Ondanks dat mijn hormoonwaarden goed zijn en ik maandelijks een eisprong heb, is de kans op een zwangerschap zo klein dat IVF eigenlijk geen zin meer heeft.
Ondanks dat ik heel realistisch probeer te zijn, ik weet dat het leven niet 100% maakbaar is en dat je soms iets niet kunt krijgen wat je wel heel graag wilt, was dit toch een verdrietig moment voor ons. Te horen dat een kindje van ons samen geen mogelijkheid meer is. Samen een kind te krijgen en op te zien groeien en alles wat daarbij komt kijken, lijkt ons zo mooi. Ik denk dat we, juist door wat we samen hebben meegemaakt, hele liefdevolle ouders zouden zijn.
Tegelijkertijd ben ik ontzettend dankbaar voor wat er allemaal wél is in mijn leven. Ik heb een prachtige relatie mijn vriend, mijn lichaam is weer helemaal gezond na jaren van uitputting en allerlei klachten. Ik volg een coachings-opleiding om mensen te begeleiden met de methode die mij van mijn burn-out genas, ik heb fijne familie en vrienden, alles wat ik me maar kan wensen.
En toch voelde ik dat ik wilde onderzoeken of er nog andere mogelijkheden zijn. Ik ben me gaan verdiepen in eiceldonatie. Allereerst bekeken we websites van klinieken in het buitenland, waar je via anonieme eiceldonatie een traject kunt doen.
Daarna ontdekte ik dat er ook in Nederland vrouwen zijn die graag hun eicellen willen doneren, vanuit hun hart en met als doel een andere vrouw te helpen met haar kinderwens. Dit vind ik echt heel bijzonder en mooi.
Ook het idee dat, mocht je een kindje krijgen via deze vorm van donatie, je later aan jouw kind kunt vertellen wie deze vrouw is, dat ze niet anoniem blijft, vind ik persoonlijk een fijn idee.
Ik ben veel met spiritualiteit bezig, overigens wel met beide benen op de grond, en het idee dat er vrouwen zijn die dit willen doen.. In een wereld waar we vaak bezig zijn om ons éigen geluk te creëren, zoiets groots te willen geven aan iemand die je (nog) niet kent, wauw…
Mijn oproepje is dan ook gericht aan vrouwen die graag hun eicellen willen doneren.
Mocht mijn verhaal resoneren bij jou dan komen we heel graag met jou in contact. Je kunt ons mailen via hentwens19@gmail.com
Om te kijken of het klikt en of we dezelfde ideeën hebben over dit bijzondere en intensieve proces.
Liefs, Helena
p.s. We staan ervoor open ook de mogelijkheid te onderzoeken om zelf donor te zijn voor een vrouw of vrouwenkoppel met een kinderwens
Geef een reactie