De sluimerende kinderwens in mijn onderbewustzijn wordt nieuw leven ingeblazen door een babyproject op school. Als een wit bloedlichaampje met haakjes stroomt het door mijn aderen. Grijpt om zich heen, laat niet los, remt af wat moet stromen. Ik ben om en ga mee. Het lot bepaalt dit en het zal zeker niet de laatste keer zijn.

Het hakt er dit keer (lees blog Zullen we een baby kopen?) niet zo erg in, schijnbaar wen ik er toch aan, deze secundaire kinderloosheid. Er groeit eelt op de wens omdat het steeds minder realistisch wordt……. denk ik. Tanja flikt het toch maar mooi om op 46-jarige leeftijd een dochter te baren, spontaan, na behandelingen….

Maar wat is nu de oorzaak dat de kinderwens in mijn hoofd (of was het mijn hart) enigszins activeert? Melle heeft een schoolproject over het lichaam. Hoe werkt het? Je begint in de buik. Ik krijg allerlei vragen en verhalen van hem te horen of ik het wil of niet, ik moet mee. Ik wil wel hoor, graag, en met volle teugen geniet ik maar ik moet tegelijkertijd ook dealen met andere gevoelens. Mijn gevoelens, die ik niet met hem kan en wil delen. Later misschien.

We moeten een babyfoto inleveren, een geboortekaartje en andere spulletjes waarmee het onderwerp voor de kinderen meer gaat leven. Vol trots lever ik onze spulletjes in. Ik word overspoeld door emotie, door de geboortekaartjes en verhalen van de andere mama’s, sommige hebben ook een verhaal 1/3 vd klas!!!!! Dat is dus iets meer dan 1 op de 6 of niet? Daar gaan de cijfertjes POEF!

Ik wil terug. Ik wil terug naar zwanger zijn. Ik wil bevallen. Ik wil een baby. En ik vloek. Potverdorie, flikken mijn gedachtes nu?! Dat wil ik helemaal niet, toch? Wat het ook niet makkelijk maakt is dat Melle eerst geen baby wilde, maar nu het gaat leven vindt hij het toch best een aardig idee en ik natuurlijk ook, toch? Wat ben ik aan het doen? Ik had toch besloten dat het helemaal niet meer past bij mij, bij mijn leeftijd, mijn energie, waar ik ben in het leven. Ja hoor, het hart en de rede zijn weer in conclaaf…. Zucht…

Volgende week naar het consultatiebureau met school, daar heb ik niet zo’n zin in. Het zijn altijd van die tante’s die het beter weten dan jij, over jou lijf, jou kind……. terwijl ze het gewoon uit een boekje (wij zijn geen boekje) hebben geleerd, zit niets van zelfinzicht bij en is ook niet door hen zelf bedacht… Ik voel de overtollige hormonen die destijds de overhand hadden weer opborrelen, ze zorgen voor enige agressie. Moederschap betekent voor mij instinct en natuur, nou die wetten vallen onder “misschienwetenschappen” en de enige die de volledige kennis heeft van deze wetenschap is Moeder Natuur. Volgens mij zegt zij; “Kijk naar je kind.” Rot op met je boekje, grafiekjes en gemiddelden. Dit is mijn kind en mijn lijf! Ander onderwerp, andere blog.

Al met al ben ik blij met het babyproject want onze zoon leert nu de beginselen van vruchtbaarheid, dat zie ik graag. Ik weet als geen ander hoe weinig we ons daarover iets afvragen totdat we een wens hebben of wanneer het een probleem wordt. Ik wil dat hij echt begrijpt hoe het werkt met vruchtbaarheid. Bovendien wil hij nu wel graag een broertje of zusje, dat vind ik een gezond verlangen. Dat die er zeer waarschijnlijk niet komen dealen we samen mee maar voor nu, laten we het even bij een mooi verlangen. Voorheen vond ie baby’s dus echt helemaal niks! Ze kwijlen op je speelgoed namelijk. En nu kan hij samen met mama genieten van andere baby’s! YES, nu kan hij ook mee als ik weer op kraamvisite mag bij een lotgenoot.

Liefs,

Mel

Kleine anekdote van ons 5-jarige wonder. “Als de baby gepoept heeft, dan maak je zijn billen schoon en dan doe je poedersuiker op zijn billen.”

Sharing is caring!