De punctie was klaar! Het zat erop ! De terugweg naar huis voelde daarom ook heel gek. Ik stelde voor om nog ergens te gaan lunchen samen met mijn wensmoeder en haar moeder. Die was namelijk ook mee gereden. Ik voelde verder weinig. Ik had verwacht iets te voelen na de punctie. Ik las dat namelijk wel in andere blogs.

Daarna was ik thuis. Klaar. Afgesloten! Nu is het natuurlijk helemaal spannend voor mijn wensouders. Zal deze poging geslaagd zijn? En hoeveel eicellen blijven erover? Ze konden ons na de punctie vertellen dat ze 17 eicellen hebben kunnen aanprikken. Dit zegt echter nog niets. Sommige follikels kunnen ook leeg zijn, en na de bevruchting kunnen er ook een aantal embryo’s verloren gaan tijdens het delen.

Mijn wensmoeder kon vertellen dat er van de 17 eicellen er uiteindelijk 13 bevrucht waren en uiteindelijk 7 of 8 goede er tussen zaten. Dat was reden voor een feestje. Na dag vijf had zij de terugplaatsing en was het afwachten. Zal het allemaal lukken?

Had ik last? Nee, en de dagen daarna had ik ook geen pijn. Nee zeker niet. Ik had voor de zekerheid een paar dagen daarna vrij genomen van het werk. Maar achteraf had ik wel kunnen werken. Ik voelde me normaal. Ik moest alleen het proces afsluiten en daar had ik wat moeite mee. Ik vond de ritjes en het contact heel fijn. En nu was dit afgelopen en daar moest ik aan wennen. Ik kan zeker begrijpen dat vrouwen daar ook moeite mee hebben wanneer ze gedwongen of ongedwongen (i.v.m. zwangerschap) moeten stoppen. Je leeft in het moment, bent continu aan het plannen. Nu heb ik gekozen voor dit proces, de meeste vrouwen die (on)vruchtbaar zijn niet.

Ik heb gekozen om niet nog een keer mijn eicellen te doneren. Niet omdat ik het niet wil en niet omdat ik het niet kan. Het is meer een tijdskwestie, ook vanwege mijn kinderen. Je moet toch een aantal keer naar de kliniek rijden en je hebt altijd oppas nodig. Ook stond mijn man helemaal achter mij in dit proces, kan en wil ik hem dit nog een keer aandoen?

Verder denk ik dat mijn verhaal rondom zwangerschap en geboorte nog lang niet afgelopen is. Ik heb zoveel meer te vertellen en er is zoveel meer wat ik wellicht kan doen. Ik houd mijn oren en ogen open.

En…. wellicht zijn jullie benieuwd of mijn wensmoeder in verwachting is? Jazeker. Het is de kers op de taart!

Liefs,

Charlotte

Sharing is caring!