Na maanden symptomen spotten, ovulatietesten en temperatuurmetingen loggen, zat mijn intuïtie er deze maand redelijk goed op. Ik nam 1 ovulatietest op maandag en die was positief. Niet op het hoogtepunt maar toch overduidelijk positief. En sindsdien al 3 ochtenden op rij een mooie temperatuurstijging. Dus het LH was waarschijnlijk de piek voorbij toen ik testte. Cyclus 3 met behulp van vitex klokt dus af op een eisprong op CD20. Perfect in het midden tussen die van cyclus 1 en 2.
En ook een dag voor de terroristische aanslagen in Brussel. De drukte op het werk in de nasleep van die barbaarse daden was enorm. Te midden van dat alles betrapte ik me op gedachten over mijn cortisol, die door die stress ongetwijfeld de hoogte in ging, dat die maar niet de nodige precursors voor de aanmaak van genoeg progesteron zouden afsnoepen. Meteen gevolgd door een enorm schuldgevoel dat ik zoiets kon denken. Hoe onrespectvol tegenover alle mensen die ik op dat moment aan het helpen was. Geen slachtoffers of hun familieleden, maar iedereen die zich op dat moment in Brussel bevond, was even slachtoffer en ontredderd. En dat had nu even voorrang, ik moest mijn eigen zorgen even relativeren.
Ik was vastberaden om mijn manager tijdens onze wekelijkse meeting in te lichten over mijn wens om loopbaanonderbreking te nemen. Maar die vergadering is door de andere prioriteiten als gevolg van de aanslagen in het water gevallen. Volgende week dan maar (misschien?)…
Nu eerst een lang Paasweekend, met veel family time.
Geef een reactie