Lang heb ik getwijfeld om m’n verhaal te doen.
Het gaat niet eens zozeer om mijn/ons verhaal.
Ik heb getwijfeld of ik het op mijn manier zou vertellen.
Bang voor de mening van een ander want “Jezus dat mens neemt ook geen blad voor d’r mond”
Later bedacht ik me dat ik de afgelopen jaren genoeg ‘bevallingsverhalen’ ‘bevallingsfoto’s’ en net geboren baby’s inclusief ontblote borsten en plancenta’s voorbij heb zien komen hier op facebook.
Dus….what the fuck, ik ga het gewoon doen!

Ronald en ik wisten dat zomaar een kindje krijgen bij ons niet vanzelf sprekend zou zijn. Door Ronald zijn verleden met kanker, bleek hij verminderd vruchtbaar te zijn. Dit wisten we al vanaf onze prille verkeringsjaren. Ik koos voor hem, in de volle overtuiging dat een kindje krijgen wel goed zou komen. De medische wereld stond niet stil, dus dat zouden we dan wel zien.

Januari 2009… zuslief was in november het jaar ervoor bevallen van de mooiste baby die ik tot dan toe gezien had.
Van de 1 op de andere dag was ik de meest gelukkige tante die er ooit geweest was.
Wekenlang gedroeg ik me als een op hol geslagen stalkende bemoeizuchtige supertante.
Milan kreeg de fles, ik deed hem in bad, ik verschoonde z’n luiers, ik wiegde hem in slaap, ik zong liedjes voor hem, ik hield hem vast, uren lang.

De momenten dat ik even thuis was, zat ik in de slaapkamer die in mijn gedachten een babykamer zou kunnen zijn.
Dan zou daar in de hoek het wiegje komen, en daar de commode.
En dan hebben we ook nog ruimte voor een schommelstoel!
Ronald was er al een beetje bang voor… Door de kriebels bij m’n zus kreeg ik verschrikkelijk veel zin in een kind!

Ellenlange gesprekken met m’n lieverd volgden, we hadden het over de voordelen en de nadelen. Natuurlijk waren er voor mij nul nadelen en éénduizendmiljoen voordelen.
Na alle gesprekken zuchtte Ronald en zei ein-de-lijk iets nuttigs: “Lieverd als jij zo gelukkig wordt van het hebben van een kindje, dan gaan we nu de huisarts bellen en een afspraak maken om de opties te bespreken”
Ik geloof dat ik binnen een miliseconde de telefoon en de agenda bij de hand had.
De arts stuurde ons door naar de ‘fem-poli’, want zei meneer de dokter “Daar zijn ze gespecialiseerd in jullie geval, daar krijg je genoeg medeleven en vertrouwen”…

Een week later zaten we op de strafbank, terwijl ik alle geboorte kaartjes in de wachtkamer aan het lezen was van alle succes verhalen die daar plaats hadden gevonden groeide mijn vertrouwen.
In gedachten zag ik ons geboorte kaartje daar al hangen.
Na een half uur uitloop tijd waren wij aan de beurt.
Ik keek in de ogen van de meest onsympathieke vrouw die ik ooit had gezien.
“Wat een afschuwelijk mens” was het eerste wat ik dacht…. “Dit beloofd wat”
Na een gesprekje van 2 minuten (met een vrouw die meer naar haar horloge keek dan naar mij) kreeg ik te horen dat “ik me uit moest kleden”
“ehm…..hoe bedoeld u? Moet ik nu, hier in m’n nakie….?”
“Tja, ik moet je toch onderzoeken, en dat gaat lastig met je broek aan”
Godsamme! Hier had ik niet op gerekend…..ik wilde gewoon een kind, niet halfnaakt rondlopen in een ruimte waarvan de deur niet eens op slot zat….
“Ik blijf bij je moppie” zei Ronald, “Ik laat je hier nu echt niet alleen”

Terwijl ik met al m’n schaamte in die enge stoel lag, douwde de enge hekserige mevrouw een enorm gevaarte bij me naar binnen. Ik schrok me dood, ging kapot van de pijn….
“U moet zich natuurlijk wel even ontspannen!” zei ze.
“Ja Godver” dacht ik “Zelf wel eens zo’n ding in je doos gehad?”
“Het doet ontzettend zeer” wist ik nog uit te brengen…
“Tja, das niet gek, ik zie dat je baarmoederhals vééééééél te smal is” kreeg ik te horen. “Daar gaat nooit een baby door heen passen”
Als een heks die met haar pollepel in haar toverketel roert ging ze enorm tekeer meet dat ontzettend pijnlijke harde koude ding.
HUP! naar rechts “oh…..u heeft heel veel cystes op uw eierstokken”
HUP! naar links “Jeetje, wat een zooitje…je baarmoederslijmvlies is veel te dik”
HUP! weer naar rechts “Je hebt ook wel een hele kleine baarmoeder hoor”
En HUPPAKEE nog een stukje verder naar boven (Ik kreeg het idee dat ik een slokdarmonderzoek had) “Heeft u wel eens normaal gemenstrueerd? Dat kan haast niet als ik dit allemaal zo bekijk”
Met een rotgang werd het gevaarte weer uit me getrokken, ik kreeg het idee dat hij vacuüm trok…
“kleed je maar weer aan”
Strompelend kwam ik uit m’n stoel, ik keek naar Ronald, de blik in z’n ogen zei me genoeg.
Hij vermoordde de heks nog net niet.
“Nou, ik kan hier heel kort over zijn jongens” zei de heks “Het is bij jou ook een behoorlijke puinhoop, dat zwanger worden gaat hem zomaar niet worden, ik adviseer jullie je er bij neer te leggen. Ik denk niet dat jullie ooit ouders zullen worden.”

BAM!….. Dat was het…..
een vervolgafspraak hoefde niet, want “dat had toch geen zin.”
“Ik kan jullie doorverwijzen naar een gespecialiseerde psycholoog, dan kun je gaan verwerken”
FUCK YOU dacht ik, ik ga niet naar een psycholoog,
Ik ga naar m’n huisarts, ik laat het hier niet bij zitten!

Huilend zijn we naar huis gegaan, ik voelde me aangerand, vernederd en in de zeik genomen. Ronald sloeg een arm om me heen, “We gaan gewoon naar een andere gynaecoloog, we laten het hier niet bij zitten”

Na een week van huilen, boos zijn en opties bekijken, hebben we een nieuwe afspraak gemaakt in het ziekenhuis.
Vol vertrouwen dat het goed zou komen, vol vertrouwen op een mooie toekomst met een kindje van ons samen.

Liefs,
Margreet

Sharing is caring!