Toen we (ik 32 en Jerry 32) elkaar leerden kennen hadden we beide geen kindje. Omdat we beide 30+waren zijn we er direct aan begonnen, laten we zeggen ‘de klok tikt’. Na enkele maanden dacht ik volgens mij klopt er iets niet, dus deden we een thuis test voor mannen (net een zwangerschapstest). M’n vriend had slecht nieuws het was negatief. Ik zei hem nog niet in paniek te geraken want ook de test kan niet gelukt zijn. We maken een afspraak met de huisarts en leveren een staaltje die we binnen brengen bij het labo. Terug slecht nieuws.
De huisarts belde om te zeggen dat het aan mn vriend lag, hij heeft geen zwemmers. We moesten een afspraak maken bij mijn gynaecoloog die vertelde ons wat onze mogelijkheden waren. We werden doorgestuurd naar het ziekenhuis. Reeds 2 maand werden we van de ene muur naar de ander gestuurd. Ook nu een wachtlijst van 2 maand. Samen beslisten we om naar een infertiliteitsarts te gaan. Eerst werd mn vriend onderzocht waar ze het syndroom van Klinefelter vaststelden. Een kindje van ons beiden was dus niet mogelijk. Vele tranen verder zochten we een donor. Eentje waar we beiden achter stonden want we doen dit samen!
Onderzoekje bij mij toonde aan dat we door konden naar iui. Wat was dit spannend.. juli 2018 eindelijk verder kunnen. De eerste iui was een feit. Veel hoop en overal voor opletten. Jammer genoeg slecht nieuws. Geen zwangerschap. Positief blijven we doen, gewoon doorgaan. Mn hormonen staan hoog genoeg dus daar zit het probleem niet. Na 5 iui met donor bleef een zwangerschap uit. De arts wilden een kijkoperatie uitvoeren. December 2018 weten we dat we verder moeten naar ivf. Mn eileiders zijn vernauwd er moet ooit een ontsteking zijn geweest. Een nieuw jaar dus ook een nieuwe start.
Terug volle moed en we gaan door. Eind januari 2019 eerste punctie is een feit. Na een goede week stimuleren hebben we 14 folikels, 7 bevruchtingen. Wel via icsi omdat we met een donor werken. Zeker niet slecht. Verse terugplaatsing van een 5 daagse embryo en slechts 1tje in de vriezer. De teleurstelling was groot. Zoveel kansen en slechts 1tje in de vriezer. Zal de knaller in mn buik dan wel goed zijn? Jammer genoeg bleef hij niet in mn schootje, terug een negatieve test.
Kop op en doorgaan want we hebben nog een kans. Dit wilden we graag in een natuurlijke cyclus. Na enkele keren op controle te gaan werd duidelijk dat mn folikels niet groeiden, dus we krijgen hulp van wat hormonen. De tweede terugplaatsing krijgen we in februari maar ook nu terug negatief. We beslissen om een maandje rust in te lassen. Even geen artsen en ziekenhuizen. Enkel 10 dagen na de negatieve test een gesprek met de arts. We komen in aanmerking voor een studie. Medicatie om je baarmoeder goed te laten doorbloeden. Dus als we terug starten kunnen we dit proberen.
In mei worden er na een goede week stimuleren 20 folikels aangeprikt. Terug een mooi resultaat, gelukkig maar want mijn buik staat gezwollen en doet zeer. Tijdens de punctie krijg ik een licht roesje, zo heb ik niet gevoeld dat er super hard op mn buik is geduwd. Pijnlijke buikspieren en een blauwe navel zijn het bewijs ervan. 17 goed voor icsi, 14 bevruchting daar werd ik gelukkig van. Nu hadden we de keuze 1 of 2 embryo’s terug plaatsen. Dilemma wat als ze beide blijven plakken, laten we zeggen liever 2 wondertjes dan geen. Lets do this, 2 embryo’s aan boord.
Na een kleine week werden alle klachten die de medicatie met zich meebrengt weg, geen pijnlijke borsten, geen rugpijn,… alleen een leeg gevoel. Terug een negatieve test, terug twijfel je of je iets verkeerd hebt gedaan. Had ik meer moeten rusten, anders eten. … Gelukkig hebben we nog 2 embryo’s in de vriezer. Sinds vrijdag 14 juni, mijn vriend zn verjaardag, hebben we terug een embryo aan boord. Dit keer direct beroep gedaan op hormonen zodat alles zeker in orde is. Baarmoederslijmvlies was mooi dik. Een 5 daagse knaller is mee naar huis. Deze ochtend naar de acupuncturist gegaan, alles proberen u never know. Ik ben mn vriend dankbaar dat hij me steunt, helpt en voor me zorgt. Dit is een avontuur die we samen aangaan. Dus als 1 van de 2 zich ergens niet goed bij voelt moeten we dat kunnen zeggen aan elkaar. Samen kunnen we dit aan.
Tot een volgende blog,
Alicia
Geef een reactie