Een goeie titel verzinnen voor een stuk over 40+ mannen met een kinderwens is niet eenvoudig, dus heb ik de “oproepvorm” gekozen. De mogelijkheden voor singles om kinderen te krijgen en op te voeden zijn beperkt, hoewel ik zelf veel single moeders ken. Single moeders van 30+ of 40+ hebben zich vaak op een natuurlijke manier laten bevruchten, meestal door een woest aantrekkelijke wilde man, die zich vervolgens uit de voeten heeft gemaakt bij het vernemen van een zwangerschap of een Don Juan die op dezelfde avond nog de benen nam. De mannen die wel blijven en ook de verantwoordelijkheid op zich nemen, maar niet met de moeder het huishouden willen delen en dus geen “foute man’ zijn, delen het ouderschap. Een single met gedeeld ouderschap is soms een prachtig voorbeeld van een sociale democratie en soms een haard van ergernis en ruzie, maar meestal een stoïcijns zakelijk poldermodel van singles en hun kinderen.

Singles van 30+ of 40+ die in voorgaande jaren of decennia niet zwanger zijn geraakt maar wel een kinderwens hebben moeten selectief aan de bak. Of ze moeten de kinderwens vergeten, die hadden dan met de eerste de beste gezel maar een beetje hun best moeten doen. Toen ze nog jong en fris waren. Zelf ben ik net geen 44 meer en krijg heel vaak naar me hoofd geslingerd; “nu nog?” of “gatver, waar begin je aan” of “maar dan ben je 50 als je bij het schoolplein staat”, allemaal leuke lieve woordjes (NOT) als de kinderwens na 15, 20 jaar alleen maar sterker wordt. Met name een single van 40+ moet in zijn selectieprocedure voor de ideale partner steeds meer opletten in een “markt” die steeds kleiner wordt. Krijg vaak een frons met de opmerking “heb jij geen kinderen?” plus “dat geloof ik niet”, als single moet je je wel vaker verdedigen, dus op zich heb ik daar geen moeite mee. Het kan natuurlijk oplopen en dan krijg je op 1 dag, en “hoe kan jij nu singel zijn, je bent zo’n leuke man” naar je hoofd plus 2 termen uit de voorgaande onderwerpen. Maar waarom trek je je iets aan van wat een ander zegt, omdat ik ook maar een mens ben en ook gewoon gevoelens heb.

Het gevoel van de kinderwens. Een titel verzinnen is misschien niet eenvoudig, maar een gevoel omschrijven ondanks onze rijke taal is tevens niet 1, 2, 3 gedaan. Een gevoel is persoonlijk en niet iets wat je met anderen snel kan delen, natuurlijk als je een communicatieve partner hebt die hier voor open staat lukt dit wel. Als single moet je bij vrienden, familie of professionals aankloppen om je gevoel te uiten. Als man je gevoel uiten is nog steeds een beetje ‘Not Done”, zeker als je uit een familie komt waar alles vlak en gezellig moet zijn. Andere belasten met jouw problemen of diepste wensen hoorde niet bij onze opvoeding, je hangt je vuile was nooit buiten. Deze keer maak ik een uitzondering. Ik heb de opmerking “jij zou een goeie vader zijn” of “wat ben je goed met kinderen” heel vaak gehoord, dat hoor ik al meer dan 25 jaar en hier blijft toch iets van hangen. Ik wilde dat ook wel, kinderen. Maar was er stellig van overtuigd om eerst carrière te maken en te zorgen dat ik financieel onafhankelijk zou zijn, daarna kon ik altijd nog het besluit nemen. Deze overtuiging heb ik inmiddels totaal van tafel geveegd, het maakt niks uit hoeveel auto’s, huizen of geld je hebt. Een kind heeft hele andere zaken nodig, gezonde voeding, gezonde ouders, gezonde waarden en normen en liefde. Tot nu toe allemaal relatief praktische zaken, maar wat is dan dat gevoel? Het gevoel van zingeving, een doel, de natuurlijke drang om te gedijen en te vermenigvuldigen, iets nalaten, een mooi mens op aarde zetten, een kind, jouw kind, met onvoorwaardelijke liefde en voor altijd verbonden aan elkaar, jouw bloed.

Een single man heeft natuurlijk de natuur tegen zich, want het baar proces zal (vooralsnog) nooit zonder vrouw kunnen plaatsvinden. Natuurlijk heeft de vrouw ook beperkingen, ze kan zichzelf ook niet bevruchten plus dat ze nog meer dan de man gebonden is aan tijd. Het gevoel van de vrouw wordt vaak oneerbiedig omschreven als “rammelende eierstokken”, zelf ben ik ook wel eens grof in de mond en roep ik dat ik een baarmoeder zoek. Toch zit in deze laatste oproep een vorm van liefde, het echtpaar Stals van de plaatselijke ijzerhandel noemde elkaar tot in de dood liefelijk “vader” en “moeder”. Een liefdesbaby is dan ook nog steeds een grootse wens, hoewel ik veel vriendinnetjes en relaties heb gehad en maar zelden verliefd ben geweest. Verliefd zijn is ook heel erg onhandig, iedereen weet dat je niet meer normaal kunt nadenken en geen besluiten meer kan nemen, net als angst is ook liefde vaak een slechte raadgever. Misschien moet ik dan maar genoegen nemen met een “wederzijdsrespectbaby”, of in ieder geval een kind met iemand krijgen en opvoeden van wie ik kan houden en die ook om mij geeft. Ja dat laatste lijkt me al geweldig, in 2016 wil ik daar helemaal voor gaan en hoop ik dat de kinderwens uitkomt. Maar wat nu als het 2017 wordt? En mijn mannelijke zaad heeft zijn weg niet volgens de regels van moeder natuur gevonden richting de eitjes van een gewenste dame, maar is wederom op een rol Edet belandt?

Opties voor een single man van 40+ worden kleiner en kleiner. Ik kan wel naar de spermabank, maar wat moet ik met het zaad van een anonieme man? Ik kan ook eitjes kopen in België, maar dat lijkt me omrijden want in de plaatselijke supermarkt ben ik binnen 5 minuten voor één euro negenenveertig 10 eieren rijker.

Adoptie dan misschien? In 2017 wil ik best over adoptie nadenken, de informatieversterking hierover is niet geweldig, maar naar wat ik begrijp kan je als single man legaal geen kinderen adopteren. Een jarenlange wachtlijst en zorgen dat al je eenden op een rij hebt staan heeft dus geen zin. Dan blijft er maar 1 optie over, de draagmoeder. Een draagmoeder is een uitdaging en als ik in 2017 deze enige optie wil benutten moet ik me goed voorbereiden. In Nederland legaal zoeken naar een draagmoeder is mogelijk, maar ondanks alle maatregelen en advocaatkosten is er een hoog risico. In Nederland is de genetische moeder altijd de eerste wie het recht van het kind toekomt. Mooie dure contracten houden bij de rechter geen stand, zeker niet als je als alleenstaande vader aanspraak wilt maken op het voogdijschap, als het bepaald is dat het kind genetisch van jou is maak je misschien kans op een bezoekuurtje. Illegaal of in het buitenland dan? Ja daar zijn wel kansen en mogelijkheden, uiteraard gaat dit niet voor niets. Ook hier maak je een contract en hoop je dat een rechter het ziet zitten dat jij als alleenstaande vader het kind mag opvoeden. In India en Afrika zijn wel mogelijkheden, voor 10, 20 a 30 duizend euro kun je al een draagmoeder-deal sluiten. Hoe de bevruchtingen lopen zal variëren per plaats of persoon en dit kan ook nog invloed hebben op de rechten van de moeder. Deze laatste optie klinkt simpel, maar het voelt toch anders dan even een nieuwe auto kopen.

Gelukkig is het nog heel erg lang 2016.

 

Geschreven door Ed, 45, single, (nog) geen kinderen, ondernemer, hobby: muziek. sept 2017 Ed is inmiddels verliefd en wie weet wordt hij vader.

Sharing is caring!