In april 2013 besefte ik me dat mijn kinderwens aardig groot was. Een vriendin had het me al wel eens gezegd maar ik heb het toen niet serieus genomen. Ik heb er gewoon niet bij stil gestaan dat ik zonder partner een kindje kon krijgen. Niet dat ik niet van het bestaan wist maar ik heb er gewoon niet aan gedacht.
Totdat een vriendin er met een paar weken zwangerschap alleen voor kwam te staan. Ik heb veel gesprekken met haar gevoerd en daarbij vaak gezegd dat ik zeker weet dat ze het alleen kan. En toen begon ik te denken… Ik had alle lange tijd grote interesse voor mensen die zwanger waren. Collega’s, een vriendin, mijn schoonzusje, allemaal werden ze uitgehoord door me. Mijn kinderwens was dus wel degelijk aanwezig. Ik heb een zusje dat een stuk jonger is. Ik heb altijd veel voor haar gezorgd. Mn moeder kon geen fles geven of luier verschonen als ik thuis was, dat deed ik. Later heb ik veel op buurtkinderen gepast en ik dacht lange tijd dat ik in de kinder- of kraamzorg wilde werken. Dat is het beide niet geworden maar wel de gehandicaptenzorg.
Ik heb nog geen serieuze relatie gehad en ik heb die behoefte ook niet gevoeld. Er zijn mannen in mijn leven geweest maar nooit goed genoeg om ze voor te stellen aan mijn omgeving. Ik ben me gaan verdiepen in de mogelijkheden en ben naar de huisarts gegaan. Hij gaf aan nog niet met een soortgelijke situatie te maken te hebben gehad en heeft samen met mij onderzoek gedaan naar de ziekenhuizen die me kunnen helpen. Hij heeft me een doorverwijzing gegeven voor het dichtstbijzijnde ziekenhuis en ik kon daar in januari terecht voor een eerste gesprek. Het zou daarna nog minstens een half jaar duren voor ik kon starten omdat de wachtlijst lang was.
In de tussentijd heb ik mijn omgeving ingelicht. Familie, vrienden, collega’s. Iedereen die dichtbij me stond. De reacties waren wisselend. Het is natuurlijk ook een grote verantwoordelijkheid. Een kind is niet alleen maar leuk. Daarnaast woon ik klein en zal ik moeten verhuizen als ik een kindje krijg.
Mijn vader vond het allemaal maar niks. Hij was vooral erg bezorgd want het was niet niks wat ik bedacht had. Toen zij 30 jaar terug zwanger bleken te zijn hadden ze niks en het is jaren bikkelen geweest. Dat gunt hij me niet en hij weet best dat de gehandicaptenzorg geen vetpot is. Mijn moeder was bezorgd maar vond het ook super leuk. Een paar maand later was zij het die me overhaalde om die leuke kinderwagen op de markt te kopen. Want hij was zo mooi en stoer, echt iets voor mij. Tegen de buren die me zagen lopen met dat ding zei ik dat die voor die vriendin was die er alleen voor stond.
In de wachtmaanden na de aanmelding begon ik steeds sterker het gevoel te krijgen dat ik iets terug wilde doen voor het donorzaad dat ik ging ontvangen. Via een vriendin kwam ik bij een kliniek uit die aan wederkerigheid deed. Ik lever eicellen of zaadcellen aan en ik krijg daar zaadcellen voor terug. Zo help je elkaar zonder te weten wie die ander is. Op deze manier heeft de kliniek een eigen donorbank opgericht. En ook heel belangrijk, ze willen alleenstaande en lesbische vrouwen helpen, dat doet niet ieder ziekenhuis. Ik heb ze gebeld en kon 5 weken later, in december al terecht.
Toen ging het heel snel. Ik heb meerdere afspraken gehad. Uitleg, keuzes, gesprekken met de psycholoog en uiteindelijk kon ik februari al starten. Toen was het wachten op mijn cyclus. Ik ben in maart 2014 begonnen met prikken voor een ICSI-behandeling (icsi ipv ivf vanwege het donorzaad dat ingevroren is). Ik kreeg het lange schema. Dat betekende dat ik totaal 5 weken lang mezelf elke dag en injectie moest geven. De laatste 3 weken zelfs elke dag 2 injecties. Het lukte me niet om de naald mijn huid in te krijgen. Gelukkig heb ik 2 vriendinnen in de buurt wonen die me wilden prikken en als ik een late dienst had was er altijd wel een collega die het durfde. Ik had 13 follikels en de punctie werd gepland. 35 uur daarvoor moest ik mezelf een Pregnyl-injectie geven zodat de eitjes los in de follikels zitten op het moment van de punctie. De punctie vond ik goed te doen met een licht roesje van Dormicum. De napijn viel flink tegen. De dag erna werken was achteraf gezien niet verstandig en uiteindelijk heb ik me na 5 dagen alsnog ziek moeten melden omdat de pijn steeds erger werd. Ik heb bij de punctie een bloedinkje gehad en dat was waarschijnlijk de reden van de pijn.
De bedoeling was dat ik zelf 6 eicellen zou houden (protocol) en dat ik de rest weg zou geven. Helaas waren er van de 13 eicellen maar 9 geschikt voor bevruchting. Ik heb ervoor gekozen om er 4 zelf te houden en er 5 weg te geven. Er zijn 2 embryo’s ontstaan uit mijn deel waarvan er op dag 5 nog maar eentje over was. Die is teruggeplaatst maar helaas liep deze embryo al een dag achter op schema. Ik ben er helaas niet zwanger van geworden. Ook uit de weggegeven eicellen is ook geen zwangerschap ontstaan. Ook daar was maar 1 kans. Hier baalde ik nog het hardst van. Ik had nog zat kansen, ik was net begonnen. De ontvanger had waarschijnlijk al een lange weg achter de rug.
Deze behandeling en donatie was dus voor niks helaas.
Geschreven door Nora, alleenstaand, 28 jaar, eicellen gedoneerd, gebruik makend van een donor, 8x IUI, 3x ICSI, 1 vroege miskraam, nu onderzoeken in Duitsland voor ik start met ICSI 4, lange en onregelmatige cyclus, geen verklaring voor de onvervulde kinderwens tot nu toe. Werkzaam in de gehandicaptenzorg en volop aan het genieten van alle kleintjes om me heen.
Geef een reactie