Altijd heb ik al geweten dat ik kinderen wilde, hoe meer hoe beter!
Ook had ik altijd al het gevoel dat het niet vanzelf zou gaan…

In de zomer van 2014 besloten mijn vriend en ik dat we gingen proberen. Helaas bleef het bij proberen want in t vroege voorjaar van 2015 was het nog niet gelukt. Nu was het nog geen jaar natuurlijk en sommige koppels doen er meer als een jaar over en zijn dan spontaan zwanger. Omdat mijn gevoel zei dat er iets niet in orde was hebben we toen een afspraak bij de gynaecoloog gemaakt.

Eerst werden er allerlei tests bij mij uitgevoerd omdat ik op dat moment meer openstond voor de onderzoeken als mijn vriend. Bloed werd gecontroleerd, baarmoeder zorgvuldig onderzocht en de gevreesde baarmoeder foto met contrast vloeistof (vreselijk trouwens!!!) Alles was prima in orde en de gyn dacht dat ik wel binnen 6 mnd zwanger zou zijn. Het zaad van mijn vriend werd getest en de uitslag daarvan was slecht. Er werd niks van levende zaadcellen gevonden. Na 3 maanden nog een test en die was precies hetzelfde. Onze wereld stortte op dat moment eventjes in.

Al snel konden we terecht in UZ Brussel voor een intake gesprek en bespraken wij wat onze mogelijkheden waren.
Ze wilden een operatie uitvoeren bij mijn vriend om te kijken of hij überhaupt zaadcellen aanmaakte en dan kon daarmee eventueel een icsi behandeling mee gedaan worden. Helaas was die uitslag ook een teleurstelling.. Hij heeft een aangeboren afwijking en maakte geen zaadcellen aan. Héél even stond de wereld stil, maar omdat we ons al hadden voorbereid op het ergste, legden we ons al snel neer bij de enige optie die voor ons mogelijk was: donorzaad.

Hierna ging alles redelijk snel en in oktober vond onze eerste IUI met donorzaad plaats. Dit zaad komt uit Denemarken (dan was er geen wachttijd) en onze counselor heeft de uiterlijke kenmerken van mijn vriend zo goed als mogelijk proberen te matchen met de donor.

De eerste 3 pogingen zouden zonder hormonen gebeuren omdat bij mij alles in orde was.
Poging 1 -> mislukt Achja, 1e x.. Hup door naar de 2e ronde
Poging 2 -> mislukt Hierbij vloeiden wel wat tranen
Poging 3 -> mislukt Heel veel tranen en verdriet want nu moest ik hormonen gaan spuiten

Januari van dit jaar ging ik na 5 dagen Clomid voor een echo. Er waren 2 eitjes, 1 van 17mm en 1 van 21,5 mm. Mooi, om 22.30u de Pregnyl en diezelfde maand dus de IUI. Weer 2 spannende weken en toch voelde ik dat het dit keer anders was.
Begin februari: 4 dagen overtijd en ‘s avonds kotsend langs de snelweg… dag erna toch maar een bloedtest gedaan en ja hoor: positief!! We konden het nog niet helemaal geloven totdat de uitslag van de tweede bloedtest ook positief was. 2 weken erna mochten we komen voor de eerste echo en daar kregen we ons kindje te zien, oh verrassing, kindjes! We verwachten in oktober van dit jaar een tweeling!!

Zo zie je maar, geef nooit de hoop op! Wondertjes bestaan echt!

 

Geschreven door Colette, 27, samenwonend met Roland 28, mijn partner kan zijn ei kwijt in darten en ik straks in de tweeling!

Sharing is caring!