Ik ben Rosanne, sinds 2015 gelukkig getrouwd. We hebben 2 katten Láska & Ravi, trotse tante en oom van 3 nichtjes, 1 neefje en 1 neefje is nog onderweg. Ik ben 30 jaar oud, waarvan ik al 16 jaar epilepsie heb. Ondanks dat bleef mijn kinderwens bestaan. Vooraf heb ik wel een genetisch – erfelijkheidsonderzoek laten doen, omdat de herkomst van mijn epilepsie tot nu toe onduidelijk is, wilde ik dat toch goed uitgezocht hebben. Hier kwam gelukkig niets uit, dus dat was positief. En toen mochten we na het groene licht van mijn neuroloog in het voorjaar van 2016 echt verder om de wens werkelijkheid te maken. Tijdens Oud op Nieuw van 2016/2017 had ik het gevoel dat ik zwanger was, en de test op 2 januari 2017 bevestigde mijn gevoel.

Tot de bewuste maandag op 16 januari, ik had wat bloedverlies en omdat het mijn eerste zwangerschap was, was ik uiteraard ook wat onzeker en dacht als het vanmiddag nog zo is dan bel ik de gynaecoloog. Maar naast het bloedverlies had ik ook al 2 insulten gehad en voelde dat er nog een insult aan zat te komen. En omdat Láska, mijn kat maar op de bank bij mij bleef zitten en naar mij zat te kijken, had ik voor de zekerheid mijn man en mijn ouders maar een appje gestuurd met de mededeling dat het niet zo lekker ging en ik toch, ook al voelde het zo tegenstrijdig, maar noodmedicatie ging toedienen.

Binnen een half uur na dat appje ging het heel erg mis. Noodmedicatie heb ik niet meer toe kunnen dienen. Ik ben in een status epilepticus blijven zitten, waar ik voor het eerst ook niet meer bij bewustzijn was. Het geluk heb ik gehad dat mijn vader om 13.00 uur bij mij langs kwam. Hij vond mij op de bank met paarse lippen en weinig teken van leven, de insulten bleven ook maar komen, dat was eerder niet zo. Met spoed kwam er een ambulance, ‘code rood’, alles stond paraat toen ik op de spoedeisende hulp werd binnen gebracht. 24 uur heb ik aan de beademing gelegen, antibiotica i.v. en een Rivotrilpomp i.v. om de epilepsie tot rust te brengen. Al met al ben ik door het oog van de naald gekropen. Mijn man kreeg toen te horen dat we een miskraam hadden gehad. Gelukkig was mijn moeder op dat moment er ook om hem te steunen.

Na veel overleg tussen de artsen onderling kreeg ik op 8 maart 2017 te horen dat alle hormonen van de zwangerschap en miskraam mijn epilepsie onberekenbaar en onstabiel maken, oftewel levensbedreigend voor mij. Nu ben ik er gelukkig zeer goed van hersteld maar een volgende keer, dan heb ik hoogstwaarschijnlijk niet zo ontzettend veel geluk als nu. Dus het advies luidt; Niet meer zelf zwanger worden.
En dat is een hele bittere pil om te verwerken want niets liever had ik straks in september ons kleintje in mijn armen willen nemen en ze zoveel liefde, warmte en geborgenheid willen geven. Dat ging niet gebeuren op de normale manier.
Maar ik probeer positief te blijven, vooruit te denken, maar vooral gesterkt door alles heen te komen en daar doe ik alles aan. Ik heb zelf een psycholoog ingeschakeld en ik word medisch gesteund door mijn neuroloog en 3 gynaecologen om ons voor te bereiden op alles wat komen gaat.

Op de Dag van de Kinderwens hebben mijn man en ik ook voor ons kleine wondertje, wat ik maar zo kort heb mogen dragen, een wensballon opgelaten.

Voor onze *Steijn-Sterra*.

Liefs van Rosanne
30 jaar, getrouwd, 2 katten, kinderwens sinds 2013, 1 miskraam, epilepsie, draagmoederschap, project medewerker Kinderwensbloggers, vrijwilliger Nationaal Epilepsiefonds.

Sharing is caring!