Mijn naam is Kim en op 23 jarige leeftijd ben ik onder dwang van mijn familie gesteriliseerd. Dat is bij lange na niet het ergste wat mijn familie mij heeft aangedaan. Ik ben geestelijk -door familieleden- en lichamelijk mishandeld door mijn vader. Ik heb natuurlijk geen contact meer met hen, zij zijn “gelukkig” volledig uit beeld. Ik ben getrouwd en mijn leven is eindelijk op orde.

In een notendop vertel ik jullie wat mij is overkomen omdat ik er verder geen drama van wil maken.  Ik ben niet zielig. Deze ellende heeft zich afgespeeld tussen mijn 9e en 16e levensjaar. Ik ben uit huis geplaatst en ben eerst bij mijn oma terecht gekomen -dat liep niet lekker- waarna ik uit huis ben gegaan naar een andere woonvorm. Daar ervaarde ik voor t eerste een beetje rust, maar ook al mijn verdriet kwam los en ben ik voor hulp geplaatst in een kliniek. Dat was een verademing, ik was veilig en kon alles verwerken. In deze periode ontmoette ik mijn huidige man.

Ik had toen nog contact met mijn grootouders en zij waren bang dat ik zwanger zou raken en dwongen mij tot sterilisatie door mij geestelijk te manipuleren en bedreigen. Ik was bang voor met name mijn oma en destijds weinig weerbaar, zij zei de meest vreselijke dingen waaronder dat ik nooit een goede moeder zou worden en ik geloofde haar.

Nu vraag je je vast af hoe het kan dat iemand onder dwang gesteriliseerd kan worden in Nederland. Dat zal ik je uitleggen. Als je zelf een gynaecoloog weet te overtuigen dan ben je er eigenlijk al, dat ik onder die omstandigheden om een sterilisatie gevraagd heb dat weet zij niet. Ik gebruikte mijn verleden om haar te overtuigen terwijl precies dat verleden mij nu juist sterk heeft gemaakt om te kiezen voor mijzelf…… De gynaecologe dacht natuurlijk dat ze het beste voor mij deed……

Het is nu  jaar geleden dat ik gesteriliseerd ben en ook 4 jaar geleden ontmoette ik de liefste man op aarde. We zijn nu bijna een jaar getrouwd en hebben een rustig leven. Wij wonen nu samen op het instituut waar wij elkaar hebben ontmoet en binnenkort krijgen wij een eigen huis. We hebben het nu ook goed en leven zelfstandig, eigen huis en tuin enzo maar we willen verder met ons eigen leven. Wel blijven wij gebruik maken van de zorg, dat vinden wij verstandig omdat wij geen vangnet hebben van een normale familie. Sterker nog, geen van ons beide heeft nog iemand. Een mens redt het niet alleen, wij ook niet.

We weten zeker dat we een gezin willen en hebben daarover gespreken gehad met onze begeleiders en gedragstherapeut, die natuurlijk toetsen wat wij verwachten van het ouderschap. Zij staan er positief tegenover omdat wij snappen wat een kind nodig heeft, we hebben het zelf namelijk gemist. Ik draaide als 10 jarige al het huishouden en had daarbij ook de zorg voor mijn broertje. Ik heb veel gemist en dat willen wij niet voor ons kind. Er zijn nu cursussen aangevraagd voor ons waaronder opvoedkunde en dat grijpen wij met beide handen aan. Verder verdiep ik mij in het gezond zwanger worden want dat is ook belangrijk. We hebben er goed over nagedacht en dit is wat ik wil, ik wil mamma worden. Ik hoop dat het snel lukt, veel van onze vrienden zijn al ouder en dat is zo mooi om te zien. Dat kunnen wij ook!

Nu ik zeker weet dat ik mamma wil worden wil ik een hersteloperatie en dat kost heel veel geld. Het varieert van €3500 tot € 9000 per ziekenhuis en niet ieder ziekenhuis voert het uit. Het ziekenhuis waar de sterilisatie is uitgevoerd doet geen hersteloperatie. Toch wil ik graag in gesprek om te zien of de gynaecoloog in ieder geval wil meewerken aan een nieuw advies daarover, in de basisverzekering wordt een dergelijke operatie namelijk niet vergoed.

Mocht het allemaal niet lukken dan willen we een crowdfunding gaan opzetten. In een volgende blog laat ik jullie weten of dat nodig zal zijn.

Liefs van Kim en Leon

 

Informatie verzekeringen en hersteloperatie

https://www.independer.nl/zorgverzekering/vergoedingen/refertilisatie.aspx

 

 

 

Sharing is caring!