Spuugzat ben ik het. Megakriegelig word ik van mijn eigen gezeik over ovulatietesten, cervixslijmcontroles, commandosex, fertiliteitsyoga en zwanger worden. Ik ben er écht helemaal klaar mee. Ik heb nooit eerder een kinderwens gehad, nooit. Verschillende landen bezoeken en nieuwe culturen ervaren, dáár ging mijn geld naar toe. Niet naar voedingssupplementen, powerfoods, en vitamine pillen. Tot mijn 38ste…

Laat in mijn leven ontmoete ik “de ware”. Ook al had ik dat al twee keer eerder gedacht, dit keer voelde het écht echt! Heel pril in die relatie werd ik bruut door mijn gynaecologe op mijn latente/vrijwel afwezige kinderwens gewezen. Ik had twee snel groeiende myomen in mijn baarmoeder. In een jaar tijd waren ze gegroeid van niets tot aan de grootte van een ei en een sinaasappel. De uitslag was simpel: als je ooit kinderen wilt moeten ze er zo snel mogelijk uit vanwege de groeisnelheid. Twee maanden later werd ik geopereerd want ook al had ik de wens niet, ik wilde wel de optie. Vanwege de ‘open buik’ operatie mocht ik de volgende 6 maanden niet zwanger worden. In juli 2013 werd ik succesvol geopereerd. In april 2014 was ik zwanger, voor de allereerste keer in mijn leven. Totaal onverwacht en ongepland maar we zaten samen op een wolkje. Mijn partner heeft al twee kinderen uit een vorig huwelijk en ook de meiden hadden al een paar keer laten doorschemeren dat ze een klein hummeltje erbij wel héél leuk zouden vinden. Verschrikt, met de stick in m´n handen, wisselde blijdschap het af met twijfel. Tot ik het gezicht van mijn partner zag; mijn blijdschap won het met gemak!

Die eerste paar weken voelde ik me onoverwinbaar, alsof ik met blote handen een bus kon tegenhouden. Weliswaar heel moe op gezette tijden van de dag, maar vooral ”on top of the world”. Toch heerste er diep van binnen twijfel: “Kan ik het wel? Wil ik het wel? Zal ik wel een goede moeder zijn?” Twijfels die in één keer keihard werden omgezet in een allerheftige kinderwens toen bij de eerste echo de gynaecologe aangaf dat ze geen hartslag kon vinden. Ze bleef maar draaien met die pook, maar behalve een klein bultje op het scherm was er niks dat deed beloven dat daar een 8 weken oud propje tot klein mensje gevormd werd. Dikke tranen, wekenlang. Tranen voor een kindje dat nooit heeft mogen zijn. Tranen voor de illusies die we samen –en met z´n viertjes– hadden. Tranen voor mezelf, want pas nu realiseerde ik het me: “Ik kan het wel. Ik wil het wel. Ik zal een goede moeder zijn.”

Na een paar weken van intens verdriet en onbegrip, ging ik over op kwaadheid en misgunning. “Zoveel vrouwen werden zomaar zwanger en droegen die zwangerschap prima uit, waarom ik niet?”. Daarna kwam de “als ik”-fase: “als ik 15 kilo afval, als ik beter op mijn voeding ga letten, als ik stop met alcohol drinken, als ik niet meer de sauna inga, als ik…, als ik…, als ik…”. Op het internet is ontzettend veel te vinden over zwanger worden en zwanger blijven. Ik bestelde alle vitaminepillen en voedingssupplementen die werden aanbevolen; van gewoon “over de toonbank”-foliumzuur stapte ik over naar Folaat, want dat was natuurlijk en niet synthetisch en dus beter. Dure mama-multivitamines werden per 4 potjes uit Nederland of Engeland gehaald. Boekjes over powerfoods; Maca, Spirulina, Chiazaad en ga zo maar door, in poeder of pilvorm, door de yogurt of over de pasta. Mijn gynaecologe gaf aan dat het allemaal geen kwaad kon om te slikken maar dat ik me beter meer kon gaan concentreren op het “relaxend” zijn. “Ja, fuck jij” dacht ik bij mezelf “lekker makkelijk lullen aangezien jouw kinderwens op tijd was”.

Wekelijkse acupuntuursessies om fertiliteit te stimuleren en speciale yoga oefeningen om de boel rond m´n navel te relaxen. Ovulatiesticks om overheen te piesen en een ovulatie-appje op mijn telefoon om fotos van de bepieste ovulatiesticks te uploaden en zo bij te houden wanneer er gesext moest worden. Een allerliefste partner die af en toe met tong uit de mond (van vermoeidheid of geconcentreerde inspanning, niet van opwinding) z´n uiterste best deed om te presteren, om de ene dag van cyclusdag 11 tot en met dag 20. En elke maand, voor de laatste twee jaar, die ontzettende klote wachtweken na de ovulatie, de ontzettende teleurstelling als ik toch maar weer ongesteld werd. Of erger nog, wel zwanger geworden, maar niet zwanger gebleven. De kwaadheid, het verdriet en met name het gevoel dat mijn lichaam me zó teleurstelde overheersde mijn leven. Terwijl mijn lichaam eigenlijk precies deed wat ik het al die jaren had gevraagd: “ik wil geen kinderen, ik wil reizen”.

Mijn vriend liet het allemaal over zich heenkomen. Zijn liefde voor mij is zo groot, hij doet werkelijk alles voor me. Klimt erboven op als mijn ovulatie-appje het aangeeft, zin of geen zin. Drinkt braaf een afrodisiac-theetje voor het slapen gaan in plaats van z´n kopje koffie verkeerd. Heeft zuchtend zijn mobiele telefoon van voorbroekzak naar kontzak verplaatst. Hoort gelaten mijn geratel over powerfoods en vitaminepillen aan en houdt me stevig vast op de momenten dat ik weer ongesteld wordt. Laatst waren we een weekendje samen weg, naar een klein wijndorpje ten noorden van Spanje. Het was heerlijk lenteweer in de winter en na máánden hadden we weer lekker de slappe lach samen om helemaal niks en heerlijke spontane vrijpartijen gewoon omdat we er zin in hadden. Terwijl we ´s avonds lekker aan een wijntje zaten vroeg hij zachtjes, zo uit het niets “is het goed als we het samen weer gewoon leuk gaan hebben? Ik heb dit zo gemist. Heb jou zo gemist.”

Ik moest denken aan mijn bestelling van 24 nieuwe ovulatiesticks die onderweg was vanuit Nederland naar Spanje, aan de 30 zakjes D-Chiro-Inositol poedertjes die ik de volgende dag bij de apotheek om de hoek moest afhalen en aan de 3 potjes multivitamines voor (wens)moeders die ik nog moest bestellen zodat mijn vriendinnetje ze uit Nederland mee kon nemen. En opeens was ik het zat. Uitgeput van de continue verstijving in mijn lijf bij de permanente gedachte dat het deze maand “misschien gaat gebeuren”. Beu van de spanning of ik mijn ovulatie weer zal voelen, of ik een innesteling zal voelen en of ik ongesteld zal worden. Al helemáál genoeg van het verwijtende stemmetje in mijn hoofd dat ik die wijntjes in mijn ongesteldheidsweek maar beter niet kon drinken.
Doodziek was ik, van al dit “moeten”, van mijn eigen gejammer en van mijn eigen in stand gehouden verdriet. Ik wilde weer terug naar mezelf, ik wilde weer terug naar de ‘vrolijke ikke’, weer terug naar ‘gezellig ons’.

Ben dicht tegen hem aan gaan zitten en heb alle facebookpaginas over “fertiliteit en jij”, “zwanger worden” en “zwanger blijven” ge-unliked op mijn telefoon. Samen hebben we alle nieuwsbrieven over voeding, fertiliteitsbevorderende yoga en de nieuwste powerfood (geraspte advocadopit was de laatste…) in mijn mailbox geanuleerd. Met een laatste lieve groet heb ik mezelf uit alle voedings- en wensmoederwhatsappgroepjes verwijderd. Het was klaar. Na nog een lekkere fles rode wijn te hebben besteld, keek ik hem –een beetje teut– diep in z´n ogen aan: “Toch zou het leuk zijn, zo een klein hummeltje van jou en mij”. Ik nam me voor om alleen m´n multivitamine te slikken… just in case. Want al was ik het spuugzat, ik wilde toch stiekem nog wel de optie…

 

Geschreven door Naomi Williams, 41 jaar, woonachtig in Spanje met vriend van 44 jaar. 2 miskramen in 2 jaren. Bewust niet het medische traject ingestapt vanwege leeftijd en late kinderwens. Eerlijk is eerlijk, nooit echt serieus stilgestaan bij adoptie. Stille hoop dat een kindje van ons samen alsnog gegund is, want we voelen ons nog zo jong…

Sharing is caring!