Het is nu ongeveer 3 maanden geleden sinds ik mijn laatste blogberichtje heb geschreven. Het waren 3 bewogen maanden, meet veel ups maar ook wel hevige downs.

Waarom zo lang geleden? Begin april bleek onze 4de inseminatie te zijn gelukt, ik ben welgeteld 1 weekje zwanger geweest. Nu ja, zwanger kan je dit nog niet echt noemen want de dokter spreekt over een ‘biochemische miskraam’ en je hebt het vruchtje nog niet op echo gezien. Weet je wel het gevoel dat je heel grote honger hebt, dan een bord lekkers voorgeschoteld krijgt, je mag er eens naar kijken, maar dan wordt het terug weggenomen, Dat gevoel, maar dan erg emotioneel geladen.

Ondertussen 5de inseminatie opgestart en de poging is weer mislukt. Weet ik sinds vandaag… Deze keer mocht ik 5 dagen Medrol (cortizone) nemen en nog 3x pregnyl spuiten waardoor het HCG hormoon in mijn lichaam zit zodat een bevruchte eicel zich beter kan innestelen. Daarbovenop nog 3x daags de o zo leuke vaginale utrogestanpillen. Deze hormonen heb ik op 2 weken tijd ingenomen, maar het mocht niet baten… Weer mislukt, weer een teleurstelling rijker…

Mijn verdriet is ondertussen een beetje omgezet in boosheid. Ik kan geen zwangeren meer zien en met baby’s heb ik het erg moeilijk. Ook met gezinnen die lijken alles op planning te hebben gevolgd en mooi compleet zijn heb ik het moeilijk. Ik ben jaloers en vind het niet eerlijk dat ik het niet heb. Ik weet het wel: ieder huisje heeft zijn kruisje, maar ik wil gewoon verder. Alles wat ik doe: werk, thuis, weekends … wordt overschaduwd door de onzekerheid die we hebben dat ons gezin niet compleet wordt. Dat jaloerse gevoel had ik tot voor kort helemaal niet. Ik hoop dat het snel verdwijnt. Er vloeien regelmatig traantjes, ook dat hoop ik dat snel verdwijnt. Ik steek het op al die hormonen die in mijn lijf zitten, want ik merk aan mezelf dat wanneer ik een weekje ‘hormoonvrij’ ben ik helemaal terug de oude word. Soms vraag ik me dan ook af of het geen tijd wordt dat we stoppen met alles en aanvaarden dat 2 kids gewoon niet is weggelegd voor ons… MAAR dat kunnen we niet. Zowel Jan als ik kijken zo hard uit naar nog een kindje van ons 2 en willen niets liever dan een broer of zus voor onze schat. Hij verdient het en ziet het ook overal rond hem.

MAAR er is hoop en heel veel hoop en die komt er snel:).

Deze week nog wordt alles klaargemaakt voor de laatste kans…IVF. Ik heb tegen de dokter gezegd dat ik deze hormonen niet meer neem zonder dat ik 100% zeker weet dat er een bevruchte eicel is teruggeplaatst. Zo weten we tenminste dat ik de hormonen neem om een embryo en niet voor niets… De teleurstelling achteraf zal misschien wel groter zijn, maar ik ben zo klaar voor deze stap en tel er al maanden naar af. Hopelijk komt het geluk snel terug onze kant op. We starten terug vanaf 0 heb ik het gevoel en het kan er niet snel genoeg zijn!

Liefs,
Ellen

Sharing is caring!