Daar zaten we dan, in de auto, op weg naar huis. Enkele minuten geleden hadden we afscheid genomen van onze draagmoeder Carla, nadat we bij haar de twee zwangerschapstesten hadden uitgevoerd. Twee keer negatief, twee harde klappen in ons gezicht. Onwerkelijk gevoel in het kwadraat. We waren na de tweede negatieve test eigenlijk alle drie even helemaal stilgevallen. Wat zeg je op zo’n moment, waarbij je allemaal even tijd nodig hebt om het tot je door te laten dringen? Een moment dat je van tevoren incalculeert, maar toch weinig vooraf bij kan voorstellen. Waar je je dus onvoldoende op kan wapenen. In ons geval resulteerde dit in een mix van peizende stiltes en uitingen van ongeloof. “Hoe kan dit toch?”, “Was het dan echt op niets uitgelopen?”, “Wat een sof” en “Wat onwerkelijk hè?” waren enkele reacties. Echt indalen deed het nog niet, zo merkten we. We zagen: ook bij Carla nog niet. Er was nog niet echt verdriet bij een van ons, vooral veel ongeloof. Verdriet zou later pas komen, kunnen we met de wetenschap van nu zeggen.

Ook de eerste minuten in de auto was het tussen ons tweeën stil. Af en toe nog zo’n uiting van ongeloof, maar verder stil. Ongemakkelijk stil bijna, terwijl een stilte normaal nooit ongemakkelijk voelt in onze 8-jarige relatie. We probeerden elkaar wat moed in te praten, want ja “dit was natuurlijk een optie, een positieve test kon, maar dit kon ook, dat wisten we van tevoren”. “Er komt vast weer iets anders op ons pad” zeg je dan, maar tegelijkertijd voel je als je dat zegt vooral veel twijfel of dat wel écht zo zal zijn. Het was onze laatste poging geweest in deze hoogtechnologische draagmoeder constructie, dat was duidelijk van tevoren afgesproken. Zowel onze draagmoeder Carla als onze eiceldonor Annet (de zus van Milan) waren daar heel helder over geweest voordat we naar Cyprus vertrokken in november 2018. Het was onze tweede poging geweest om een zwangerschap tot stand te brengen, nadat de eerste poging van april 2018 jammer genoeg was geëindigd in een miskraam. Het had in april al even zo dichtbij gevoeld. We hadden al even mogen proeven aan het gevoel “zwanger te zijn”, even gefantaseerd over wat er allemaal zou komen gaan, zelfs al voorzichtig wat plannen in ons hoofd gemaakt. In de auto zittend dachten we terug aan deze twee pogingen, passeerde alles nog een keer in gedachten de revue. Het was immers twee uur rijden van Carla’s huis naar het onze in Nijmegen. Een tijd die vandaag natuurlijk langer voelde dan die werkelijke twee uur. Opgesloten in een auto, zonder veel afleiding, konden we onszelf prima “pijnigen” met onze gedachtes. Van de andere kant bekeken: een prima manier om alles te laten indalen en een eerste stap te zetten in de verwerking. 

We dachten aan de twee dure en emotionele Cyprus reizen. De twee keer twaalf dagen, die we telkens minutieus hadden voorbereid. Op eigen kracht hadden uitgevogeld hoe alles moest. Welke van de vele Cypriotische klinieken het beste bij ons paste, wat de IVF-behandeling precies inhield, en welke medicatie we precies moesten bestellen in het Verenigd Koninkrijk. Gelukkig hadden we hierbij het geluk gehad zelf een medische achtergrond te hebben (Milan als huisarts, Pieter als immunologisch onderzoeker), dat scheelde toch best wel wat. We dachten aan de eicelpuncties bij Annet, de bevruchtingen met de zaadcellen van Pieter, de groei van de embryo’s en uiteindelijk de terugplaatsingen bij Carla. Ook spraken we na over de periode vóór de twee Cyprus reizen. Over hoe we ruim 2,5 jaar geleden begonnen waren met het oriënteren op onze kinderwens, vlak na ons geregistreerd partnerschap en de overhuizing naar ons huidige huis. Hoe we via een ronde langs Dito!, Meer Dan Gewenst en verschillende super lieve andere wensvaders de beslissing hadden genomen op zoek te gaan naar een draagmoeder. Onze blog opstartten en op een gegeven moment via een reactie op onze blog in contact kwamen met onze lieve draagmoeder Carla. Zij durfde al snel samen met ons het spannende avontuur aan, ook voor haar een eerste hoogtechnologisch draagmoeder traject. Wat volgde was een ingewikkelde oriëntatie op de mogelijke plekken waar we terecht zouden kunnen in Europa, waarbij – na een teleurstelling in België – uiteindelijk alleen Cyprus als optie overbleef. Daarnaast de gelijktijdige zoektocht naar een eiceldonor, waarbij voor ons essentieel was dat dit geen anonieme donor zou zijn voor het toekomstige kind. Milan’s zus Annet was zo super lief om zichzelf op te werpen en net als Carla alle medicatie te doorstaan (inclusief de soms niet misselijke bijwerkingen). Wat waren we deze twee vrouwen dankbaar dat zij ons deze twee kansen hadden willen geven.

Denkend aan Annet, beseften we ons dat we haar ook zo snel mogelijk wilden inlichten. Natuurlijk wist zij van ons testmoment van vandaag af en ze had ons gevraagd haar op de hoogte te houden. Ditzelfde gold voor onze ouders, die zo met ons hadden meegeleefd. We zaten inmiddels bijna een uur in de auto en vonden dat we het niet langer konden uitstellen, we moesten ook hen het slechte nieuws vertellen. Nog voordat we een wegrestaurant hadden gevonden om even te stoppen en rustig te bellen, belde Annet al naar Milan. Toch maar gewoon direct opnemen, dachten we. Al snel na het aannemen van het gesprek kwamen dan eindelijk de tranen bij Milan… Het viel hem ontzettend zwaar om Annet te vertellen dat het was mislukt. Hoe zeg je zoiets, waarbij je de ander wilt sparen, maar niet kúnt sparen. Je móet vertellen hoe het zit, dat alle inspanningen voor niets zijn geweest. Terwijl je het jezelf, maar vooral ook de ander zo gunt, want die ander gunde het jou ook zo. Pieter, die achter het stuur zat, besloot de eerstvolgende afslag op de snelweg te nemen en reed de auto een industrieterrein op. Daar hebben we ruim een half uur stilgestaan, het regende ondertussen flink. Gebeld, samen gehuild, en nog een keer gebeld (met onze ouders). Het luchtte wel echt op om het anderen te vertellen, al was het natuurlijk ook super moeilijk. We hadden het onze ouders ook zo gegund voor het eerst opa en oma te worden.

Na onze stop dachten we het laatste uur van onze reis naar huis vooral over het “wat nu?”. We realiseerden ons dat dit het was, hiermee sloot zich onherroepelijk het hoofdstuk met onze draagmoeder Carla en eiceldonor Annet. Hoe rot het ook voelde, “als we een kind willen, moeten we verder, moeten we opnieuw beginnen. We zullen op een gegeven moment weer een nieuwe zoektocht moeten starten naar een draagmoeder” zeiden we tegen elkaar.

Thuis aangekomen voelde alles als een soort film. De deur die we nog hoopvol achter ons hadden dichtgetrokken, openden we nu weer met een gevoel van ontgoocheling. We ploften op de bank en sloegen een arm om elkaar heen. Het was nu vooral zaak om onszelf weer enigszins bij elkaar te rapen voor de volgende dag, waarbij het weer een gewone maandag zou zijn, het normale leven weer gewoon doorging. Het leven dat het afgelopen jaar, wat onze kinderwens betreft, nog vol hoop was geweest. 

De eerste dagen en weken verliepen moeizaam, vooral de feestdagen in december waren rot. Familie en vrienden vroegen ons geïnteresseerd naar onze vorderingen en wij besloten maar gewoon vanaf het begin af aan eerlijk en open te zijn. Zoals we de afgelopen jaren ook waren geweest bij goed nieuws. Op oudjaarsavond stonden we op ons balkon en keken uit over de Waal, naar al het vuurwerk. Vorig jaar stonden we hier ook, toen nog vol hoop proostend op onze Cyprus avonturen, die nog voor ons lagen. Wat zou 2019 ons brengen?

In de twee maanden die volgden, gunden we onszelf rust en werkten we tegelijkertijd onze blog bij. We waren immers gestopt in november, vlak voor ons vertrek naar Cyprus. Ook besloten we onze anonimiteit een beetje te doorbreken en een bericht op Facebook te plaatsen. Om weer meer mensen deelgenoot te maken van onze zoektocht, onze droom. Wie weet kunnen we het lot in 2019 een beetje tarten… 

Veel liefs van Milan & Pieter

Lees de blogs van WENSVADERS (Milan & Pieter) op www.wensvadersnederland.nl.

Sharing is caring!